Ήταν 8 Μαρτίου του 1857, όταν έγινε μια μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας από τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, που διαδήλωναν ζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας.
Ένα από τα κυρίαρχα αιτήματα των γυναικών που διεκδίκησαν με πολύχρονους αγώνες ήταν το δικαίωμα της ψήφου, με την πρώτη χώρα που κατοχύρωσε το καθολικό δικαίωμα ψήφου των γυναικών στις βουλευτικές εκλογές να είναι η Νέα Ζηλανδία το 1893, χωρίς βέβαια να λείπουν οι αντιδράσεις για αυτήν την επιβεβλημένη αν και... «υπερβολική», όπως έλεγαν εκείνη την εποχή, απόφαση.
Το παράδειγμα της Νέας Ζηλανδίας ακολούθησαν:
η Αυστραλία το 1902, η Φινλανδία το 1906, η Νορβηγία το 1913 και, στη συνέχεια, ο Καναδάς και η Σοβιετική Ένωση το 1917, οι Αυστρία, Γερμανία, Πολωνία το 1918, η τότε Τσεχοσλαβακία το 1919, η Ουγγαρία και οι ΗΠΑ το 1920, η Βιρμανία το 1922, οι Ταϊλάνδη, Ουρουγουάη και Βραζιλία το 1932, η Κούβα και η Τουρκία το 1934, οι Φιλιππίνες το 1937
Από τις πιο καθυστερημένες χώρες στην προάσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων υπήρξε η Μεγάλη Βρετανία, η χώρα στην οποία γεννήθηκε το κίνημα των σουφραζετών και που μόλις το 1928 θέσπισε ίσα πολιτικά δικαιώματα με τους άνδρες για τις γυναίκες άνω των 21 ετών.
Όσο για την Ελλάδα, το ελληνικό Σύνταγμα του 1864 καθιέρωνε την «καθολική» ψηφοφορία, μόνο όμως για τον ανδρικό πληθυσμό της χώρας, ενώ ο αποκλεισμός των γυναικών θεωρήθηκε αυτονόητος, με την απονομή πολιτικών δικαιωμάτων στις γυναίκες να έρχεται στις 11 Φεβρουαρίου 1934 και μόνο για τις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές, υπό προϋπόθεση ότι οι ψηφοφόροι είχαν συμπληρώσει τα 30 χρόνια και είχαν τουλάχιστον απολυτήριο δημοτικού σχολείου!
Η πλήρης κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών θεσπίστηκε στο Σύνταγμα του 1952 και οι γυναίκες πήραν μέρος στις βουλευτικές εκλογές, για πρώτη φορά, το 1956.
Έτσι, με αφορμή τη μεγάλη κινητοποίηση του 1857, καθιερώθηκε από το 1977 η 8η Μαρτίου κάθε έτους να αποτελεί την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μια μέρα ανάμνησης των γυναικείων αγώνων για προάσπιση των δικαιωμάτων τους.
