Αδαμοπούλου: «Ξεκίνησα επί κοντώ βλέποντας την Ισινμπάγιεβα»

Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή

Δυναμική, αποφασιστική, αισιόδοξη. Τρεις λέξεις που χαρακτηρίζουν την Αριάδνη Αδαμοπούλου. Η Ελληνίδα αθλήτρια του επί κοντώ είναι σε εξαιρετική κατάσταση και πλέον χωρίς άγχος με το όριο που έπιασε για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ρώμης. Η ταλαντούχα αθλήτρια μίλησε στο Metrosport.gr για τους στόχους της σεζόν, για την πιθανότητα των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι και αναφέρθηκε στην τετραετία που βρέθηκε στην Οκλαχόμα των ΗΠΑ για σπουδές και παράλληλα έκανε και πρωταθλητισμό, σχολιάζοντας τις συνθήκες και τη ζωή εκεί.

Η Αριάδνη είναι ένας ευγενικός άνθρωπος που ήξερε τι θέλει να κάνει από τα 9 της. Τότε είδε την Ισινμπάγιεβα στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου και είπε στον μπαμπά της θέλω να κάνω επί κοντώ. Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια μίλησε επίσης για τις συμμετοχές της σε διεθνείς διοργανώσεις σε μικρότερες ηλικιακές κατηγορίες, σχολίασε πως αντέδρασε όταν έπιασε το όριο για τη Ρώμη ενώ αναφέρθηκε στο τι την εξιτάρει στο αγώνισμα. Έδωσε συμβουλές για τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον στίβο, σχολίασε το πως αντιδράει όταν δεν έρχονται οι επιτυχίες ενώ μίλησε και για τον αγώνα που θα άλλαζε αν είχε τη δυνατότητα. Τέλος, αναφέρθηκε στη σχέση της με τον προπονητή της, Βασίλη Μεγαλοοικονόμου, σημείωσε πως οι γονείς της είναι οι μοναδικοί χορηγοί της ενώ αποκάλυψε τι κάνει στον ελεύθερο χρόνο της.

-Γεια σου Αριάδνη. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε λέγοντάς μου τους στόχους σου για τη σεζόν που ξεκίνησε.

«Ήδη ο πρώτος και ο βασικότερος στόχος μου έχει επιτευχθεί. Ήμουν τυχερή και δούλεψα γι’ αυτό, έπιασα το όριο για να βρίσκομαι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ρώμης που θα γίνει τον Ιούνιο. Από εκεί και πέρα, θέλω πάρα πολύ να καταφέρω να προκριθώ στον τελικό του Ευρωπαϊκού και ένας πιο μακρινός στόχος είναι η συμμετοχή μου στην Ολυμπιάδα».

-Μόλις στον πρώτο σου αγώνα στον ανοιχτό, πέτυχες όριο για Ευρωπαϊκό της Ρώμης κάνοντας ατομικό ρεκόρ. Τώρα το άγχος είναι λιγότερο και πας για ό,τι καλύτερο έρθει; Ή μπορούμε να πούμε πως στόχος είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες;

«Έφυγα ένα μεγάλο άγχος από πάνω μου και αυτό θα με βοηθήσει. Πάντα η επίτευξη ενός ορίου μπλοκάρει τους αθλητές. Είναι αρκετά δύσκολο να περάσω στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και να συμμετάσχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί υπάρχουν πολλές καλές αθλήτριες. Η χρονιά ξεκίνησε καλά και θέλω να σκέφτομαι θετικά. Φέτος έχω αφοσιωθεί πλήρως σε αυτό και δουλεύω για να πάω όσο ψηλότερα γίνεται. Δεν το θεωρώ απίθανο, ούτε ότι είναι κάτι εύκολο. Το όριο για τους Ολυμπιακούς είναι 4,73μ. και είναι πολύ μεγάλη επίδοση. Αν κάνεις μια τέτοια επίδοση σημαίνει πως θα είσαι στην οκτάδα, περίπου 10 αθλήτριες πιάνουν το όριο. Εγώ στοχεύω να προκριθώ μέσω ranking, όπου προκρίνονται 32».

Η στιγμή της επίτευξης του ορίου

-Πώς ένιωσες που ήρθε ταυτόχρονα το ατομικό και το όριο;

«Πιστεύω πως μου αύξησε την αυτοπεποίθηση το γεγονός πως έκανα πρώτο ατομικό στα 4,40μ. και ήταν ένα όριο που το κυνηγούσα τρία χρόνια. Είχα φτάσει μέχρι το 4,37μ. το 2021 όπως και το 2022. Το 4,40μ. ήταν ένα ύψος που κάθε φορά με μπλόκαρε, θα μπορούσα να το είχα πετύχει και στον κλειστό. Αλλά είχα μπλοκάρει πως πρέπει να το περάσω και δεν έκανα ό,τι μπορούσα να το καταφέρω. Μόλις έγινε στον Αγιο Κοσμά, έγινε πολύ φυσικά και με ξεμπλόκαρε, οπότε γι’ αυτό κατάφερα να κάνω και το 4,50μ. στη συνέχεια. Μου φάνηκε αρκετά εύκολο το 4,40μ., οπότε το πίστεψα περισσότερο».

Η Αριάδνη Αδαμοπούλου με την Ελένη Πόλακ στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα στην Κωνσταντινούπολη

-Πρόσφατα τα πήγες πολύ καλά και σε ένα μίτινγκ στη Γερμανία με πρώτη θέση και 4,40μ. Είναι αυτή η απόδειξη πως σταθεροποιείσαι σε νούμερα κοντά στο 4,50μ.;

«Ναι, εννοείται. Στη Γερμανία ήταν δύσκολες οι καιρικές συνθήκες και ότι πήδηξα 4,40μ. και είχα καλές προσπάθειες στα 4,50μ. μου έδωσε αυτοπεποίθηση. Γιατί νιώθω πως μπορώ να πηδήξω 4,40μ. και 4,50μ. ανεξαρτήτως συνθηκών. Σίγουρα με χαροποιεί που βρέθηκα κοντά στο 4,50μ. Η σταθερότητα είναι το πιο σημαντικό στο επί κοντώ, γιατί έτσι χτίζονται οι βάσεις για κάτι παραπάνω. Πρέπει να κατακτάς το ύψος, όχι να το κάνεις μια φορά. Είναι σημαντικό για την αυτοπεποίθηση του αθλητή, είναι ένα αγώνισμα αρκετά ψυχολογικό και βοηθάει να είσαι σταθερός».

-H σταθερότητα πάνω από τα 4,37μ. που είχες από τις ΗΠΑ ήταν ο βασικός στόχος;

«Ναι ακριβώς. Εγώ στην Αμερική ήμουν λίγο άτυχη και τραυματιζόμουν μετά τον κλειστό. Στον κλειστό έχτιζα τη σταθερότητα και μετά στον ανοιχτό που είσαι πιο φορμαρισμένος, εγώ το έχανα λόγω τραυματισμών. Φέτος βγήκε αυτό, θα μπορούσε να είχε γίνει και νωρίτερα. Το διαχειρίστηκα καλύτερα σε αυτή την ηλικία».

-Με τον κλειστό στίβο και τους αγώνες σου εκεί φέτος είσαι ευχαριστημένη;

«Ναι είμαι αρκετά ευχαριστημένη. Είχα κάνει κάποιες δοκιμές με τη φόρα μου, γι’ αυτό δεν είχα κάνει κάποιο ατομικό ρεκόρ. Αλλά ήμουν σταθερή και ήταν ο κύριος στόχος μου».

«Με ωρίμασαν αρκετά οι σπουδές μου στις ΗΠΑ»

-Το 2023 ήταν μια χρονιά μετάβασης για σένα, καθώς ολοκλήρωσες τις σπουδές σου στις ΗΠΑ και επέστρεψες στην Ελλάδα. Δεν φάνηκε αυτό να σε επηρεάζει στα άλματά σου. Πως το κατάφερες;

«Ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα γιατί πίστευα πως θα πάω καλύτερα αθλητικά, να αφιερωθώ στον αθλητισμό. Το είχα όνειρο από μικρή και ήθελα να αφιερώσω τα επόμενα δύο χρόνια σε αυτό. Είχα πει στον εαυτό μου πως θα κάνω μόνο αυτό και θα δω πως θα πάει. Έχω έναν πολύ καλό προπονητή, τον κύριο Βασίλη Μεγαλοοικονόμου και πίστευα πως γυρνώντας στην Ελλάδα θα με βοηθήσει να πάω ψηλά. Βγήκε αυτό και με έχει βοηθήσει πως συγκεντρώνομαι μόνο σε αυτό. Η καθημερινότητά μου είναι βασισμένη πάνω στην προπόνηση και βάζω αυτό ως προτεραιότητά μου. Για μένα η μετάβαση να πάω στην Αμερική ήταν δύσκολη, αλλά να γυρίσω στην Ελλάδα ήταν πιο εύκολη».

-Πάμε σε αυτό το κομμάτι. Στο τέλος του 2019 μετακόμισες στην Οκλαχόμα για να σπουδάσεις Ψυχολογία. Πως πήρες αυτή την απόφαση;

«Δεν το ήθελα από μικρή, κυρίως η μητέρα μου ήθελε να πάω και το θεωρούσε μεγάλη ευκαιρία. Εγώ ήθελα να μείνω στην Ελλάδα (σ.σ. γέλια). Χαίρομαι που το έκανα αυτό. Αποφάσισα να ασχοληθώ με την Ψυχολογία γιατί και η μαμά μου είναι ψυχολόγος, αλλά με ενδιαφέρει και εμένα. Με επηρέασε αρκετά θα έλεγα (σ.σ. γέλια). Πλέον θέλω να ασχοληθώ με την Αθλητική Ψυχολογία».

-Τι άλλαξε για σένα ως αθλήτρια και ως άνθρωπο μετά τις σπουδές σου στις ΗΠΑ;

«Πιστεύω πως με βοήθησε σε πολλούς τομείς και στον αθλητισμό και ως άνθρωπο. Με ωρίμασε αρκετά, κατάλαβα πως έχω τη δύναμη να τα καταφέρω στη ζωή ακόμη και όταν δεν είμαι κοντά σε ανθρώπους μου που είναι στηρίγματα».

-Παράλληλα με τις σπουδές, συνέχισες τον πρωταθλητισμό εκεί. Πόσο διαφορετικές είναι οι συνθήκες και οι εγκαταστάσεις σε σχέση με την Ελλάδα;

«Υπάρχουν μεγάλες διαφορές, είναι πιο εύκολο να τελειώσει κάποιος φοιτητής τις σπουδές τους στα τέσσερα χρόνια γιατί προσαρμόζουν τα μαθήματα με βάση τις προπονήσεις και τους αγώνες. Κάτι που δεν γίνεται στην Ελλάδα. Οι εγκαταστάσεις σαφώς είναι καλύτερες. Αλλά στο Πανεπιστήμιό μου δεν είχαμε κλειστό και το στρώμα και τον διάδρομο του επί κοντώ το βάζαμε σε ένα γήπεδο μπάσκετ. Ακόμη και το ΟΑΚΑ συγκριτικά με αυτό είναι καλύτερο, αλλά εκεί έβρισκαν λύσεις σε κάτι τόσο απλό που στην Ελλάδα δεν γίνεται».

-Στην Αμερική βλέπουν τον αθλητισμό πιο επαγγελματικά σε σχέση με την Ελλάδα. Υπάρχει κάτι που έζησες εκεί που σου άλλαξε τη νοοτροπία;

«Το γεγονός πως είναι πιο επαγγελματικό, μου άλλαξε τη νοοτροπία. Στην Ελλάδα έκανα στίβο γιατί μου άρεσε και με γέμιζε. Εκεί πρέπει να το κάνεις ακόμη και όταν δεν είσαι χαρούμενος, πρέπει να πας στην προπόνηση. Αυτό μου άλλαξε τη νοοτροπία, μου έδωσαν την υποτροφία για να το κάνω και δεν μπορούσα να το αποφύγω. Ένας αθλητής ωριμάζει όταν το σκέφτεται έτσι. Σίγουρα όταν ψυχολογικά δεν είσαι καλά, ξέρεις ότι πρέπει να κάνεις την προπόνησή σου και να είσαι σαν στρατιώτης. Εμένα με βοήθησε, είναι αυτό που λέμε επαγγελματίας αθλητής».

«Δυσκολεύτηκα στην προσαρμογή μου στην Αμερική, ωραία η ζωή στην Οκλαχόμα»

-Πως ήταν η προσαρμογή από την Ελλάδα στις ΗΠΑ; Γενικότερα δυσκολεύτηκες στα χρόνια που έμεινες στην Αμερική;

«Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Έφυγα από την Ελλάδα πριν κλείσω τα 18 μου, δεν ήξερα πολύ καλά τη γλώσσα. Επίσης, ήμουν λίγο άτυχη γιατί στο Πανεπιστήμιό μου δεν είχα πολλούς International αθλητές καθώς ήταν πιο μικρό. Δεν ένιωθα τόσο κοντά με τους Αμερικάνους, όσο θα ένιωθα με κάποιον από την Ευρώπη που θα περνούσε τις ίδιες δυσκολίες με μένα. Δεν με είχαν ενημερώσει πως δεν έχουν κλειστό, απλά μου είχαν στείλει φωτογραφίες από ένα εσωτερικό χώρο με διάδρομο και στρώμα. Όταν πήγα εκεί, είδα ότι δεν υπήρχε γυμναστήριο για κλειστό στίβο και έφυγα. Γύρισα στην Ελλάδα, αλλά ο προπονητής από την Αμερική μου είπε πως θα σου παγώσουμε την υποτροφία και αν το ξανασκεφτείς μπορείς να ξαναγυρίσεις. Επίσης, μου είπε πως θα προσπαθήσουν να βρουν άκρη με τις εγκαταστάσεις για να βάλουν τον διάδρομο και το στρώμα. Ουσιαστικά μου είπε πως θα προσπαθήσουν, έδωσα μια ευκαιρία και πήγε πολύ καλά. Το έβαζαν το στρώμα και πριν πάω από τον Γενάρη και μετά, γιατί τότε θεωρούσαν πως είχε κρύο (σ.σ. γέλια). Ενώ εγώ ερχόμενη από την Ελλάδα κρύωνα να κάνω τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο έξω προπόνηση. Μετά όμως μου είπε πως θα βρουν λύση και πως θα προσαρμοστούν σε αυτά που θέλω, ξαναγύρισα. Μου φέρθηκαν πάρα πολύ καλά».

-Η επιλογή του Πανεπιστημίου πως έγινε;

«Ήταν το πρώτο Πανεπιστήμιο που μου προσέφερε υποτροφία. Η μαμά μου ενθουσιάστηκε. Ήταν η χρονιά των Πανελληνίων και εγώ ήθελα να δώσω αλλά να μην κόψω τον στίβο για το διάβασμα. Υπογράφοντας με το Πανεπιστήμιο θα ήταν σαν με λυτρώνει από αυτό, οπότε υπέγραψα πολύ γρήγορα. Χωρίς να το επισκεφτώ, χωρίς να κοιτάξω άλλα Πανεπιστήμια. Ο προπονητής μου στην Αμερική, με είδε από το Πανευρωπαϊκό Κ20, αν θυμάμαι καλά».

-Πόσο σωστή ήταν αυτή η απόφαση για την αθλητική σου καριέρα;

«Ήταν σωστή απόφαση, γιατί έκανα τα άλματα που έκανα στην Αμερική. Βελτιώθηκα αρκετά από όταν έφυγα. Ήταν καλό που το Πανεπιστήμιο δεν ήταν απρόσωπο και ασχολιόντουσαν με τους αθλητές».

-Πως ήταν η ζωή στην Οκλαχόμα;

«Είναι μια επαρχιακή φοιτητούπολη. Τα πάντα κλείνουν 21.30-22.00 τις καθημερινές. Είναι ωραία, αξίζει για να πάει κάποιος φοιτητής στην Αμερική. Είναι πιο οικογενειακά, είναι πάρα πολύ καλοί άνθρωποι, είναι εντελώς διαφορετικά από την Ελλάδα. Είναι καουμπόιδες εκεί (σ.σ. γέλια), ντύνονται εντελώς διαφορετικά. Δεν θα ζούσα για όλη μου τη ζωή, αλλά για τα φοιτητικά χρόνια ήταν πολύ ωραία. Ο καιρός ήταν άστατος, τη μία είχε 40 βαθμούς και την άλλη -10. Επίσης, είχε πολλούς ανεμοστρόβιλους».

-Παρακολούθησες κάποιο άλλο άθλημα όσο βρισκόσουν εκεί;

«Μου άρεσε το American football, αν και δεν κατάλαβα πολύ καλά τους κανόνες. Αλλά μου άρεσε η ατμόσφαιρα. Είναι σαν μια μεγάλη γιορτή, πίνουν, τρώνε και μετά πηγαίνουν στον αγώνα».

-Στο Ταλίν συμμετείχες στο Ευρωπαϊκό Κ23, παίρνοντας την 11^η θέση με 4 μέτρα. Πως ήταν εκείνη η εμπειρία;

«Εκείνη τη χρονιά που είχα πηδήξει 4,37μ. στον κλειστό και μετά ήμουν τραυματισμένη. Για τρεις μήνες είχα τη μέση μου, δεν έκανα καθόλου άλματα, δεν μπορούσα να περπατήσω. Στην Αμερική δεν έχουν καλούς φυσιοθεραπευτές, στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλύτερους. Όταν γύρισα εδώ με τις φυσιοθεραπείες, είχα κάνει μόνο τρεις προπονήσεις αλμάτων. Πήγα πιο πολύ επειδή είχα πιάσει το όριο και για την εμπειρία. Δεν είχα μεγάλες βλέψεις, δεν ήξερα καν αν θα περάσω τελικό. Ήταν έκπληξη για μένα που πέρασα στον τελικό και πήρα την 11^η θέση. Δεν ήμουν προετοιμασμένη».

-Νωρίτερα ήσουν στο Μπόρας στο Ευρωπαϊκό Κ20 και βγήκες 9^η με 3.91 ενώ την αμέσως προηγούμενη χρονιά στο Τάμπερε στο Παγκόσμιο Κ20 δεν πέρασες στον τελικό. Ήταν οι πρώτες τόσο μεγάλες διοργανώσεις που συμμετείχες;

«Ήταν πολύ ωραίες διοργανώσεις, τις είχα ξαναζήσει. Προφανώς στο Παγκόσμιο υπάρχει μεγαλύτερο άγχος από το Ευρωπαϊκό. Αλλά ένας αθλητής σε μια τέτοια ηλικία χαίρεται και μόνο που βρίσκεται εκεί. Και έτσι πρέπει να σκέφτονται όλοι, είναι πολύ μεγάλη επιτυχία μόνο και να βρίσκεσαι εκεί. Δεν στεναχωρήθηκα που δεν πέρασα στον τελικό του Παγκοσμίου. Στη δική μου χρονιά οι επιδόσεις ήταν πολύ υψηλές οι επιδόσεις για το ηλικιακό όριο. Εγώ πήγαινα με το σκεπτικό να κάνω την καλύτερη δυνατή εμφάνιση για μένα. Αυτό έκανα και ήμουν περήφανη για μένα».

-Εχεις συμμετάσχει και Βαλκανικά, Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια σε μικρότερες ηλικίες. Αυτές οι εμπειρίες τι εφόδια σου έδωσαν ως αθλήτρια;

«Με τον τρόπο που σκέφτομαι τώρα, πιστεύω πως βοηθάει να συμμετάσχεις σε διεθνείς διοργανώσεις σε μικρή ηλικία, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Δεν σημαίνει πως θα καθορίσει την πορεία του ως αθλητή στη συνέχεια. Ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο και μπορεί να πετύχει κάποια μεγάλη επίδοση αργότερα».

-Πως ήταν η πρώτη φορά που πέρασες τα 4 μέτρα, το 2016 σε ηλικία 16 ετών στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κορασίδων στα Τρίκαλα;

«Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη, ούρλιαζα νομίζω. Επίσης, έβρεχε κιόλας και ήταν ακόμη μεγαλύτερη η χαρά μου γιατί δεν το περίμενα. Τα 4 μέτρα ήταν ένα ύψος που το κυνηγούσα τόσο πολύ εκείνη τη χρονιά, όταν βγήκε έκανα και το επόμενο».

«Ούρλιαξα όταν έπιασα το όριο για Ρώμη, έβλεπα την Ισινμπάγιεβα στα 9 μου»

-Πως και πότε ξεκίνησες τον στίβο;

«Ξεκίνησα στα 9 μου. Αποφάσισα να ξεκινήσω επί κοντώ γιατί είδα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο, με την Ισινμπάγιεβα και μου άρεσε πάρα πολύ. Απλά είπα στον μπαμπά μου θέλω να ξεκινήσω αυτό το αγώνισμα. Ήταν πολύ παράξενο, με έκανα εικόνα να κάνω αυτό το άλμα και μου άρεσε. Από μόνη μου αποφάσισα τι θα κάνω, ήμουν ενθουσιασμένη πως θα το κάνω και δεν φοβόμουν καθόλου. Ο πρώτος μου προπονητής ήταν ο Φώτης Στεφανής, πίστευε πολύ σε μένα. Μου άρεσε πολύ, έβλεπα πως είμαι καλή στα μάτια του προπονητή μου και συνέχισα. Όταν άρχισα να έχω επιτυχίες, τότε συνειδητοποίησα τι συμβαίνει».

-Εχεις δοκιμάσει άλλα αθλήματα ή άλλο αγώνισμα στον στίβο;

«Όχι δεν έχω δοκιμάσει κάτι άλλο».

-Τι σε εξιτάρει σε αυτό το αγώνισμα;

«Το συναίσθημα να περνάω το ύψος, να βλέπω πως μένει ο πήχης και εγώ έχω περάσει από πάνω».

-Προτιμάς κλειστό ή ανοιχτό στίβο;

«Κλειστό! Μου αρέσει γιατί είναι σταθερές οι συνθήκες. Είσαι εσύ και πως νιώθεις εκείνη τη μέρα».

-Ποιες θεωρείς σημαντικότερες διακρίσεις για σένα;

«Νούμερο 1 θα πω την 5^η θέση που έκανα στο NCAA στην Αμερική το 2021. Μετά την 11^η θέση στο Ευρωπαϊκό Κ23 στο Ταλίν και φέτος που βγήκα 3^η στο Βαλκανικό».

-Κάποιες φορές δεν έρχονται οι διακρίσεις, γιατί ένας αγώνας δεν πηγαίνει όπως θα ήθελες. Όταν συμβαίνει αυτό πως το αντιμετωπίζεις;

«Σίγουρα με στεναχωρεί και με προβληματίζει. Το αντιμετωπίζω κάνοντας προπόνηση και μένω σε θετικούς ανθρώπους που πιστεύουν σε μένα. Σε τέτοιες φάσεις πρέπει να εστιάζεις πως δεν έχεις να αποδείξεις κάτι σε κανένα, παρά μόνο στον εαυτό σου. Μένοντας σε θετικούς ανθρώπους και κάνοντας προπόνηση, θα βγεις από το σκοτάδι που βρίσκεσαι. Κάπως έτσι το αντιμετωπίζω. Σίγουρα υπάρχουν δύσκολες φάσεις που δεν μπορείς να σκεφτείς θετικά, αν περιτριγυρίζεσαι από θετικούς ανθρώπους θα το ξεπεράσεις. Και μετά να εμφανίζεσαι στην προπόνηση κάθε μέρα, σε όλους συμβαίνουν αυτά, και μετά θα ξεπεραστεί».

-Ποιον αγώνα θυμάσαι περισσότερο;

«Ήταν ένα Κόνφερενς που πήρα την 2^η θέση το 2022, έκανα 4,37μ. ισοφάρισα δηλαδή το ατομικό μου ρεκόρ. Ήταν ένας πολύ έντονος αγώνας, ήταν εκεί και ο μπαμπάς μου, είχε έρθει να με δει. Επίσης, απόλαυσα το 2021 στο Ευρωπαϊκό Κ23, τον προκριματικό που πήδηξα 4,20μ. και πέρασα στον τελικό. Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ γιατί δεν το περίμενα».

-Ποιον αγώνα δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Θα ήθελες να ξανακάνεις κάποιον αγώνα αν σου δινόταν η δυνατότητα και να αλλάξεις κάτι από αυτά που έκανες;

«Ένας έντονος συναισθηματικά αγώνας ήταν το 2016 στα Τρίκαλα, όταν είχα πηδήξει 4,10μ., και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Στο Ευρωπαϊκό Κ20 του Μπόρας το 2019 θα ήθελα να έχω αλλάξει κάτι. Έβρεχε στον αγώνα και εγώ δεν ήξερα να διαχειρίζομαι καλά τους αγώνες με τη βροχή. Μας σταμάτησαν από τα δοκιμαστικά, έγινε διακοπή του αγώνα και καμία άλλη αθλήτρια δεν έκανε δοκιμαστικό. Και αναρωτιόμουν εγώ γιατί δεν πήγαινε καμία άλλη. Μπήκα εγώ. Και επειδή ήταν ένα διαφορετικό υλικό στο στρώμα, έπεσα πάνω και όλο το νερό με έκανε μούσκεμα. Πάγωσα και έτρεμα από το κρύο. Αν άλλαζα κάτι θα ήταν αυτός ο αγώνας, να ήμουν πιο πονηρεμένη. Έπαθα και έμαθα (σ.σ. γέλια)».

-Αν και μόλις 23 ετών, έχεις ζήσει αρκετά πράγματα στον στίβο. Ποια είναι η πιο δυνατή σου στιγμή;

«Θα πω την πιο πρόσφατη. Είχα να κάνω ατομικό από το 2021, ήταν η στιγμή που έπιασα το όριο για τη Ρώμη. Ουσιαστικά είναι η πρώτη μου συμμετοχή σε Ευρωπαϊκό Ανδρών/Γυναικών. Ούρλιαξα όταν το πέτυχα (σ.σ. γέλια)».

-Όταν είσαι έτοιμη να τρέξεις κ να απογειωθείς με το κοντάρι σου, τι σκέφτεσαι;

«Σκέφτομαι κυρίως το τρέξιμό μου».

-Όταν ξεκίνησες να παίρνεις πιο σοβαρά το επί κοντώ, είχες κάποιο ίνδαλμα από το εξωτερικό;

«Δεν έχω ίνδαλμα, να λέω πως θέλω να γίνω ακριβώς σαν και αυτήν. Αλλά επικοντίστριες που θαυμάζω έχω αρκετές. Μου αρέσει πολύ η Σιντόροβα, η Σάντι Μόρις, η ΜακΚάρντνεϊ».

-Τα νέα παιδιά βλέπεις να ασχολούνται με τον κλασικό αθλητισμό και με τον στίβο; Τι συμβουλές θα τους έδινες αν αποφασίσουν να ξεκινήσουν με τον στίβο.

«Πιστεύω πως έχει ανέβει ο στίβος τελευταία στην Ελλάδα, έχουμε δύο Ολυμπιονίκες, την Κατερίνα Στεφανίδη και τον Μίλτο Τεντόγλου. Είναι πάρα πολύ θετικό να θέλουν τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον στίβο. Η συμβουλή μου είναι να το απολαμβάνουν, να μην πιέσουν τον εαυτό τους να πετύχουν κάτι από νεαρή ηλικία. Απλά να απολαμβάνουν την κάθε τους στιγμή».

«Δεύτερος πατέρας μου ο προπονητής μου, χορηγοί μου οι γονείς μου»

-Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αθήνα. Πόσο δύσκολο ή εύκολο ήταν να προπονηθείς; Οι εγκαταστάσεις πως ήταν και πως είναι στην πρωτεύουσα;

«Εκανα προπονήσεις και στον Αγιο Κοσμά και στο ΟΑΚΑ. Μέχρι πριν φύγω το 2018, ήταν αρκετά καλές οι εγκαταστάσεις, η παρακμή ήρθε μετά το 2018. Και ήμουν τυχερή γιατί μόλις γύρισα, ανακαίνισαν το κλειστό του ΟΑΚΑ. Οπότε δεν έχω κάποιο παράπονο. Πάντα έκανα σε καλές εγκαταστάσεις, ακόμη και σε πιο μικρή ηλικία».

-Τι σημαίνει για σένα ο προπονητής σου, Βασίλης Μεγαλοοικονόμου;

«Είναι ο δεύτερος πατέρας μου. Πραγματικά με έχει βοηθήσει πάρα πολύ να εξελιχθώ ως αθλήτρια, να πιστέψω στον εαυτό μου. Είναι πολύ καλός προπονητής και το έχει δείξει με τη δουλειά του όλα αυτά τα χρόνια. Έχει άτομα και στις μικρές κατηγορίες και στις μεγαλύτερες που είναι σε υψηλό επίπεδο. Συνεργαζόμαστε από το 2017. Είχαμε επικοινωνία και όταν ήμουν στις ΗΠΑ, του έστελνα τα άλματά μου, συζητούσαμε για τους αγώνες μου εκεί. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ».

-Πόσο σημαντική ήταν η βοήθεια της οικογένειάς σου για να τα καταφέρεις;

«Είναι οι μεγαλύτεροι χορηγοί μου, βασικά είναι οι μοναδικοί χορηγοί μου (σ.σ. γέλια). Βασικά αν δεν ήταν οι γονείς μου δεν ξέρω αν θα έκανα επί κοντώ, γιατί το αγώνισμα είναι ακριβό. Χρειάζεσαι κοντάρια, αγώνες, μασάζ, ενόργανη που είναι εξτρά. Οι γονείς μου με έχουν στηρίξει, κανένας άλλος».

-Πως κατάφερες να συνδυάσεις τις σπουδές με τον πρωταθλητισμό όταν ήσουν στην Οκλαχόμα;

«Είναι δύσκολο, ειδικά τα πρώτα χρόνια που δεν ήξερα τη γλώσσα. Αλλά επειδή το σύστημα είναι τέτοιο για να σε βοηθάνε να συνδυάσεις και τα δύο, μπορούσα να τα συνδυάσω. Στις ΗΠΑ ακόμη και σε μαθήματα που σε δυσκολεύουν, σου προσφέρουν δασκάλους που σε βοηθάνε. Είναι το ιδανικό για έναν αθλητή, μπορεί να συνδυάσεις σπουδές και προπονήσεις».

-Πες μου τρεις λέξεις που σε χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο.

«Δυναμική, αποφασιστική, αισιόδοξη».

-Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;

«Μου αρέσει να διαβάζω, να ζωγραφίζω. Μου αρέσει να γράφω τις σκέψεις μου, να ακούσω μουσική και να βγαίνω με φίλους».

Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news

Μπείτε στην παρέα μας στο instagram

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook

Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube