Αγνοούμενοι 1974: Η επωδός τους αίσχους και της ντροπής μισό αιώνα μετά, συνεχίζεται

Του Καθηγητού Αθανάσιου Κωνσταντινίδη

Η επωδός τους αίσχους και της ντροπής μισό αιώνα μετά, συνεχίζεται

Κατηγορώ όλους εκείνους που παρέμειναν, άπραγοι και αδρανείς, κατά την ώρα της εισβολής, απαθείς θεατές του δράματος του Κυπριακού Ελληνισμού. Τους απαστράπτοντες εκείνους ηγετίσκους που επέδειξαν την δέουσα εγκράτεια και απήλαυσαν στη συνέχεια , τίτλους και προνόμια που δεν τα άξιζαν...

Κατηγορώ όλα εκείνα τα πολιτικά αηδόνια, για τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Εκείνους τους λαοπλάνους, που δεσμεύτηκαν από τα μπαλκόνια, ενώπιον Θεού και ανθρώπων ,να αγωνιστούν για την επιστροφή των αγνοουμένων στα σπίτια Τους,

Kατηγορώ τους κατ΄επίφασιν Οργανισμούς Διεθνούς Δικαίου που γνωμοδοτούν –«χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ» κατά τα κελεύσματα των ισχυρών της γης. επιτρέποντες σε εγκληματίες πολέμου να παρίστανται ως Αργηγοί Ψευδοκρατών και να ομιλούν-οι Δήμιοι-για την ειρήνη και τα Ανθρώπινα δικαιώματα.

Κατηγορώ τα σιδερένια ανθρωπάκια από την Ανατολή που ντύθηκαν μία αυγή πολεμιστές, χωρίς να τους πρέπουν τ΄άρματα,.. Γιατί οι αληθινοί πολεμιστές σέβονται τους άμαχους , τους αιχμαλώτους και τις μαυροφορεμένες μάνες...

Κατηγορώ τις κυβερνήσεις τις χώρας μου, μηδεμιάς εξαιρουμένης , γιατί τις «έπνιξαν οι οικονομικοί δείκτες, οι πολιτιστικές πρωτεύουσες, ή τα συμπόσια και λησμόνησαν το ύψιστο χρέος.

Κατηγορώ τέλος αδέλφια μου αγνοούμενοι, πιότερο τον εαυτό μου ,γιατί αρθρογραφών κι εγώ , ξελεγώ τη συνείδησή μου κι αποκοιμίζω το θάρρος μου.

Εκείνο που δεν βρήκα ακόμα,...να σταθώ βουβός κι αμίλητος στα παγκόσμια έδρανα των εντολοδόχων, των επίορκων του Δικαίου, υψώνοντας με την δέουσα αηδία, το λάβαρο της απαξίωσης του Ανθρώπου.

Υπέρτατη τιμή και δόξα στους γενναίους εκείνους που έπεσαν, ηρωικά μαχόμενοι, στις προδομένες «κυπριακές Θερμοπύλες» του 74. Υπέρτατη τιμή και δόξα σε κείνους, οι οποίοι, απελπιστικά λίγοι, φρικτά προδομένοι και με μηδενικό οπλισμό, κατάφεραν να ανακόψουν τον Αττίλα και να διασώσουν τη Λευκωσία, μέσα στην κόλαση του πολέμου το καλοκαίρι εκείνο του μαύρου Ιούλη.

Δεν λιποτάχτησαν. Δεν δείλιασαν, δεν τράπηκαν σε άτακτη φυγή, Φάνηκαν αντάξιοι του δισβάσταχτου χρέους και το επιτέλεσαν στο ακέραιο, την ώρα που οι «τρανοί» , οι γραφειοπτέραρχοι και οι γραφειοναύαρχοι, άρχισαν να συγγράφουν απομνημονεύματα για να ξορκίσουν τις ερινύες των επόμενων χρόνων. Των χρόνων που θα κυλούσαν σκεπασμένα από μία omerta που θα μας την επέβαλαν...Κι εμείς την αποδεχτήκαμε /ως ιδεώδεις φοβικοί/ υπό τον φόβο της ενδεχόμενης διαταραχής των διμερών ελληνοτουρκικών σχέσεων.

«Ετάφησαν ομαδικά σε στρατιωτικά κοιμητήρια, μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σκεπάστηκαν οι κιτρινισμένες μορφές τους από την λήθη και την προκατάληψη μίας Πολιτείας που συνηθίζει να ξεχνά και να σιωπά, επικαλούμενη ενίοτε, «ψυχρά γραφειοκρατρικά τέρατα» για να τα μετουσιώνει σε Νόμους και πρωτόκολλα.

Ζούνε μόνο σαν θυμίαμα, στο καντήλι της υπέργηρης και ασπρισμένης Μάνας που ακόμα καρτερά κι ελπίζει αγναντεύοντας προς τον Πενταδάχτυλο, κρατώντας σφιχτά στα ζαρωμένα χέρια την φωτογραφία της νιότης και των ανέμελων χρόνων/ του…

Στην εικόνα του ετήσιου μνημόσυνου των ηρώων, που έπεσαν μαχόμενοι, στην μνήμη μιας προδοσίας, μιας ανείπωτης τραγωδίας, ενός δίδυμου επαίσχυντου εγκλήματος, ποζάρει πάντα η μαρτυρική μορφή των αγνοουμένων να αναδύει από την λήθη, ένα μείζον δράμα, που επί 50 συναπτά έτη παραμένει άλυτο, να στιγματίζει την Διεθνή κοινότητα και να αποτελεί τη σύγχρονη ντροπή του «πολιτισμένου» μας κόσμου, την πιο βαθιά ρυτίδα στο πρόσωπο της Ευρώπης, του Δικαίου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

Το επίσημο τουρκικό κράτος, επί σειράν ετών, διατηρεί την άκαμπτη θέση, όπως αυτή διατυπώθηκε κατά τρόπο ανατριχιαστικό από τον τέως ηγέτη του ψευδοκράτους Ραούλφ Ντεκτάς: «...δεν υπάρχουν αγνοούμενοι. Άπαντες εκτελέστηκαν από παραστρατιωτκές οργανώσεις». Κι όμως… Το ανωτέρω ανδρείκελο, το οποίο ότε ήτο εν ζωή -χρόνια πριν την εισβολή- , συλληφθέν από Έλληνες Αξιωματικούς εκλιπαρούσε επί γονάτων για την σωτηρία του, ουδέποτε εκλήθη από το ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ή μέσω του Ο.Η.Ε, από την Διεθνή κοινότητα, για να παραδώσει-ως όφειλε- τα όποια στοιχεία διαθέτει και βάσει των οποίων θα μπορούσε να τεκμηριωθεί ή δημόσια αυτή δήλωσή του, για ένα μείζον ζήτημα, το οποίο από νομική άποψη συνιστά έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.

Υπάρχουν σήμερα στοιχεία τα οποία, δυστυχώς, συνηγορούν προς την παραπάνω εφιαλτική εκδοχή, τα οποία, ωστόσο, φαίνεται να αφορούν έναν συγκεκριμένο αριθμό αγνοουμένων. (Προσευχόμαστε να μην είναι και παιδιά). Πενήντα χρόνια μετά την εισβολή, ένας πρώην δεκανέας του τουρκικού στρατού, ο Μεχμέτ Μερτζάν, απεκαλύψε ότι παρέστη αυτόπτης μάρτυς της εκτελέσεως τεσσάρων Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων στο χωριό Συγχαρί, στους πρόποδες του Πενταδάκτυλου. Ο Μεχμέτ Μερτζάν, ο οποίος υπηρέτησε ως δεκανέας του τουρκικού στρατού στην Κύπρο, κατέθεσε τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στην κυπριακή εφημερίδα «Πολίτης».

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του, οι εκτελέσεις έγιναν στις 22 Ιουλίου 1974. Τούρκοι στρατιώτες, οι οποίοι είχαν καταλάβει το χωριό Συγχαρί, αφού ανέκριναν με τη βοήθεια Τουρκοκύπριου διερμηνέα τέσσερις Ελληνοκύπριους αιχμαλώτους, τους εκτέλεσαν διαδοχικά.

Προς την ανωτέρω κατεύθυνση συγκλίνουν και οι σχετικές μαρτυρίες αξιωματικών της Δυνάμεως του Ο.Η.Ε, οι οποίοι κατά τις αφηγήσεις τους αναφέρουν συνήθως τις ημερομηνίες και υποδεικνύουν τους τόπους των αντίστοιχων μαζικών εκτελέσεων.

Ωστόσο στα χρόνια που ακολούθησαν την τουρκική εισβολή, οι ενδείξεις, οι αφηγήσεις οι μαρτυρίες και τα στοιχεία, τα οποία κατά καιρούς προέκυπταν, ανεδείκνυαν και μία άλλη πιθανότερη εκδοχή.

Έτσι, ιδιαίτερη αίσθηση είχαν τα όσα περιλαμβάνονται στο πολύκροτο βιβλίο του δημοσιογράφου Πέτρου Κασιμάτη «13 περιστέρια» που φέρει υπότιτλο «Οι τελευταίοι επιζώντες αγνοούμενοι της Κύπρου - Οι μυστικές αποστολές σωτηρίας τους». Στο εν λόγω βιβλίο περιέχονται όλες οι αξιόπιστες μαρτυρίες που καταδεικνύουν ότι ένας ικανός αριθμός αγνοουμένων βρίσκεται ακόμα στη ζωή.

Ένα επικίνδυνο βιβλίο!! Έτσι το είχαν αποκαλέσει οι διατελέσαντες υπουργοί εξωτερικών (όλων των κομμάτων) που το είχαν παρουσιάσει στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ. Θέμα του, οι αποκαλύψεις του εν λόγω δημοσιογράφου για την Εθνική αυτή υπόθεση, τους αγνοούμενους (αιχμαλώτους) του Αττίλα.

Για μια πολύκροτη υπόθεση που κρατήθηκε τα τελευταία χρόνια ως επτασφράγιστο μυστικό!!!

Τα «13 Περιστέρια», ήταν ο μυστικός κωδικός για τη μεγαλύτερη επιχείρηση απελευθέρωσης Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων της Κυπριακής τραγωδίας, οι οποίοι , κατά τον συγγραφέα, κρατούνται ακόμα και σήμερα σε στρατιωτικές φυλακές της Τουρκίας. Πρόκειται για τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες μιας επίπονης δημοσιογραφικής έρευνας του Πέτρου Κασιμάτη στην Τουρκία, της Κύπρο, τη Μέση Ανατολή, τα στρατηγεία των Κούρδων ανταρτών, τα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών. Πέντε χρόνια διήρκεσε η έρευνα του δημοσιογράφου - η οποία στη συνέχεια έκανε το γύρο του κόσμου-.

Πριν δημοσιευθεί ο Π. Κασιμάτης ενημέρωσε-ως όφειλε- τον τότε Κύπριο Πρόεδρο κ. Γλαύκο Κληρίδη, με όλα τα απόρρητα στοιχεία της έρευνας κι ο Κύπριος ηγέτης έστειλε στην Ελλάδα τον ειδικό απεσταλμένο και εξ απορρήτων του, πρέσβη Δώρο Πιερίδη προκειμένου να ολοκληρώσει παράλληλη έρευνα για το συγκλονιστικό θέμα.

Ο κ. Πιερίδης συγκέντρωσε ολόκληρο το αποδεικτικό υλικό. Ενημερώθηκε για την «κλειστή ομάδα» των αξιωματούχων που βρήκε, εντόπισε 13 αιχμαλώτους οι οποίοι σήμερα βρίσκονται φυλακισμένοι:

- Στη ταξιαρχία καταδρομών στο Μπολού Β.Δ. της Άγκυρας και

- Στο Ντενισλί (σε στρατιωτική περιοχή) Ν.Δ. της Άγκυρας.

Στο βιβλίο περιέχονται και όλα εκείνα τα αποδεικτικά στοιχεία για το σχεδιασμό της απελευθέρωσης τριών από τους Ελλαδίτες κι Ελληνοκύπριους....!! Από τις φυλακές θα τους μετέφεραν σε νοσοκομείο κι από κει με πλαστά χαρτιά στα μικρασιατικά παράλια όπου θα τους παραλάμβαναν Έλληνες κομάντος. Στο βιβλίο τονίζονται όλες οι επιχειρήσεις σωτηρίας, αποκαλύπτονται συγκλονιστικά έγγραφα και εξηγείται πως και γιατί μπλοκαρίστηκαν οι αποστολές σωτηρίας: Για να μην διαταραχθούν οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το βιβλίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη μπροστά στα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα και τους Αμερικανούς ρεπόρτερ - αλλά η επίσημη παρουσία του έγινε στην Αθήνα από τους διατελέσαντες υπουργούς Εξωτερικών. Τους, τότε, Πρόεδρο της Πολιτικής Ανοιξης κ. Αντώνη Σαμαρά, τον πρώην αντιπρόεδρο της κυβέρνησης κ. Ι. Χαραλαμπόπουλο και την κ. Βιργινία Τσουδερού. Ο κ. Ι. Χαραλαμπόπουλος μίλησε για ένα σπάνιο βιβλίο - ντοκουμέντο όπου οι ενδείξεις γίνονται αποδείξεις

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές επιχειρήσεις σωτηρίας είναι αυτή στο στρατόπεδο Μπολού. Εκεί εντοπίστηκαν 6 από τα «περιστέρια» ενώ τα άλλα 7 εντοπίστηκαν στο Ντενισλί. Το κωδικό όνομα για τους αγνοούμενους είναι: «Τα περιστέρια βρίσκονται μέσα στο περιστερώνα. Θα αφήσουμε να πετάξουν τα 3». Αλλά υπήρχε και δεύτερος κωδικός: «Ο θησαυρός είναι μέσα στο θησαυροφυλάκιο. Βρήκαμε άθικτο το θησαυρό». Η επιχείρηση σχεδιάζεται με τη συνεργασία της Μοσσάντ, αλλά ματαιώνεται την τελευταία στιγμή για να μην ανέβει το θερμόμετρο της έντασης στο Αιγαίο. Στο βιβλίο του Πέτρου Κασιμάτη φωτίζεται και μια άλλη αποστολή, όταν Έλληνας αξιωματικός ανακαλύπτει ομαδικό τάφο στα Άδανα. Στέλνει μέσα σε διπλωματικό σάκο οστά και νεκροκεφαλές προκειμένου να ταξιδέψουν στην Αθήνα κι από κει σε εργαστήριο της Αυστρίας προκειμένου να διαπιστωθεί με ραδιενεργό άνθρακα 14, ο ακριβής χρόνος των δολοφονιών. Τις επόμενες ημέρες ο Δερματζόγλου δεν πίστευε στα μάτια του. Ενώ κυκλοφορούσε στην Τουρκία με το κάλυμμα του «οδηγού», κάποιος.... «αετός» της ΕΥΠ έστειλε τα χαρτιά του για μια θεώρηση στις αρμόδιες Τουρκικές αρχές. Όμως αντί για μια πολιτική φωτογραφία του αντισυνταγματάρχη, έστειλε μια άλλη με τη στολή του ως αξιωματικού!!! Την επομένη, ο επίλεκτος αξιωματικός αναχώρησε για την Ελλάδα…