Σε μια χρονική συγκυρία που το γυναικείο ποδόσφαιρο παγκοσμίως γνωρίζει άνθηση, η Ελλάδα επιλέγει για άλλη μία φορά να γυρίσει την πλάτη του. Ο φετινός Τελικός Κυπέλλου Γυναικών, ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό, θα διεξαχθεί κεκλεισμένων των θυρών. Η απόφαση αυτή, δεν προσβάλλει απλώς τις αθλήτριες, αλλά συνιστά μια ξεκάθαρη υποτίμηση του αθλήματος.
Η ΕΠΟ με την κάλυψη και την αδιαφορία της Πολιτείας, αποφάσισε ότι το ποδόσφαιρο των γυναικών δεν αξίζει να έχει κοινό, δεν αξίζει χειροκροτήματα, δεν αξίζει καν την οικογένεια και τους φίλους των παικτριών. Κι όλα αυτά, την ώρα που ο τελικός των ανδρών, διεξήχθη μπροστά σε 55.000 φιλάθλους. Η σύγκριση είναι αποστομωτική και ντροπιαστική.
Πού ακριβώς φοβήθηκαν οι διοργανωτές; Από τί απειλείται ο τελικός γυναικών ώστε να αποκλειστεί το κοινό; Μήπως τελικά το πρόβλημα δεν είναι η ασφάλεια αλλά η παθητική απαξίωση του γυναικείου ποδοσφαίρου;
Η επιλογή του Βόλου ως έδρα του τελικού, 300 χιλιόμετρα δηλαδή μακριά από τις ομάδες, είναι ακόμα ένα εμπόδιο που δηλώνει ξεκάθαρα: «Μην έρθετε». Η επιλογή της ίδιας ημέρας και ώρας με τον τελικό του UEFA Women’s Champions League ολοκληρώνει την πρόχειρη και απαξιωτική προσέγγιση. Λες και η ΕΠΟ ήθελε επίτηδες να θάψει τον αγώνα.
Το μήνυμα που στέλνεται είναι βαθιά προβληματικό. Όταν πρόκειται για άνδρες, το ποδόσφαιρο είναι γιορτή. Και όταν πρόκειται για γυναίκες, είναι αγγαρεία.
Η Πολιτεία, που κατά τα άλλα διατυμπανίζει την ισότητα, οφείλει να τοποθετηθεί. Όχι με tweets αλλά με πράξεις. Όχι με λόγια αλλά με πολιτικές που στηρίζουν την καθημερινότητα των αθλητριών.
Το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν ζητά ελεημοσύνη. Ζητά ισοτιμία. Ζητά γήπεδα, προβολή και κοινό. Ζητά αξιοπρέπεια.
Γιατί χωρίς θεατές, χωρίς προβολή, χωρίς φωνή, αυτό που μένει δεν είναι ένας αγώνας. Είναι ένας καθρέπτης κοινωνικής αδικίας.
Μαρία Παναγιώτου
Δικηγόρος Αθηνών