Το φινάλε της σεζόν για τον Άρη είχε τελείως διαφορετικές νότες σε σχέση με εκείνο δύο ετών πριν με αντίπαλο την ΑΕΚ στο «Κλ. Βικελίδης», αν και σε εκείνο το ντέρμπι κοινός παρονομαστής ήταν οι αποχωρήσεις ποδοσφαιριστών, οι οποίοι δεν είχαν περάσει απαρατήρητοι.
Το παρελθόν, συνήθως, περιλαμβάνει αρκετό συναίσθημα, κάτι που έγινε και χθες, εξαιτίας της αποχώρησης του Βλάντιμιρ Νταρίντα.
Η πλειοψηφία του κόσμου του Άρη του έδωσε (κι εκείνος ανταπέδωσε) το respect σε μια σχέση αμφίδρομη, κι ας μην ήταν ο Τσέχος ο πιο εκφραστικός και εκδηλωτικός ποδοσφαιριστής, που πέρασε από τον Άρη.
Ο Άρης, με την αποχώρηση Νταρίντα, χάνει έναν έντιμο αθλητή, επαγγελματία και σοβαρό άνθρωπο με όλη τη σημασία της λέξης, ο οποίος έμεινε 2,5 χρόνια στο Χαριλάου, χωρίς να αλλάξει τις αρχές του.
Και άθελά του δείχνει και πότε πρέπει να υπάρχει το συναίσθημα στην καθημερινότητα μιας ΠΑΕ με τους υψηλότερα αμειβόμενους εργαζομένους της δηλαδή τους ποδοσφαιριστές.
Η σκηνή με τον Νταρίντα, μπροστά στη θύρα 3, βγάζει συναίσθημα και κάνει το χθεσινό, αδιάφορο (από τις υπόλοιπες απόψεις), να μείνει στη μνήμη του κόσμου.
Ο Νταρίντα, όσο κι αν δέθηκε με την ομάδα και τη Θεσσαλονίκη, επέλεξε να πάει παρακάτω, αν και γνώριζε ότι τον ήθελε ο Μαρίνος Ουζουνίδης.
Η ΠΑΕ τον «πίεσε» τόσο... όσο, αλλά οι προθέσεις του Τσέχου είχαν εκφραστεί πολλές εβδομάδες πριν και οι πάντες γνώριζαν την κατάληξη.
Νέα σύνολο χωρίς συναίσθημα
Στο παρελθόν, και προ Καρυπίδη αλλά και επί ημερών του, η ΠΑΕ (παλιά και νέα) είχε πάρει αποφάσεις με γνώμονα το συναίσθημα και η εν λόγω λογική χωρά στο στυγνό ποδόσφαιρο στο «modern football».
Δεν μιλάμε για πολλές περιπτώσεις, μιλάμε για ελάχιστες, γι' αυτό και είναι αξιοσημείωτες.
Πώς, λοιπόν, θα πορευτεί, από εδώ και στο εξής, η ΠΑΕ στο θέμα των δανεικών και των παικτών που άρχισαν να παίζουν, ενώ δεν υπήρχαν 1,5 χρόνο τώρα;
Τρία είναι τα πρόσωπα για τα οποία γίνεται συζήτηση και, που με ένα τρόπο, ορισμένοι επιχειρούν να βάλουν το... συναίσθημα (;) τη στιγμή που υπάρχουν νούμερα και στατιστικά προσφοράς τους.
Ό,τι κι αν επιλέξει, διαπραγματευτεί και αποφασίσει ο έχω τον γενικό πρόσταγμα, δεν μπορεί να έχει μέσα, ισχυρές δόσεις συναισθήματος.
Άλλο να σου αρέσει ο «χ» ποδοσφαιριστής και να τα βρίσκεις στη συνεννόηση και άλλο να ξέρεις ότι ο συγκεκριμένος δεν ταιριάζει στον σχηματισμό σου, στην αγωνιστική σου ταυτότητα και σε ό,τι θέλει να παίξει ο προπονητής.
Ακόμη κι αν ο ατζέντης του έχει «συμφέροντα» και -εξίσου- καλές σχέσεις με πρόσωπα.
Σε 2-3 περιπτώσεις του ρόστερ, οι αριθμοί, οι ρήτρες και η προσφορά λένε πως «τα νούμερα δε βγαίνουν».
Λογικά στην Αλκμήνης το γνωρίζουν και έχουν το know how, για να κινηθούν, προστατεύοντας τα δικά τους συμφέροντα.