Η μία από αυτές ότι η οικογένεια Καρυπίδη δεν έχει διάθεση να πουλήσει την ΠΑΕ Αρης.
«Κάναμε μία κουβέντα με τον Καρυπίδη, όμως δεν μπήκαμε σε λεπτομέρειες γιατί δεν είχε πρόθεση να παραχωρήσει την εταιρεία. Έγινε πριν από δύο μήνες, αλλά δεν προχωρήσαμε. Είναι ένα ανοιχτό κεφάλαιο για εμένα, θα ήθελα κάποια στιγμή να αποκτήσω τον Άρη, θα δούμε σε δύο-τρία χρόνια» δήλωσε ο Χαντιτάτζι, δικαιώνοντας όλους εκείνους οι οποίοι υποστηρίζουν «το μοναστήρι να είναι καλά». Αυτή είναι η απάντηση στους υπόλοιπους οι οποίοι δογματικά διακινούν την άποψη ότι «Αρης θα χαθεί αν φύγει ο Καρυπίδης».
Η δεύτερη άποψη είναι προϊόν του σοκ που υπέστησαν οι φίλοι του Αρη με την ταλαιπωρία της ποδοσφαιρικής ομάδας σε κατηγορίας που δεν της αρμόζουν. Όλα αυτά στα πέτρινα χρόνια και μέχρι την επιστροφή της ομάδας στη Super League. Θα συμφωνήσω με τις φοβίες τους, καθώς δύσκολα αντέχεται ένα πιθανό παρόμοιο σενάριο στο μέλλον. Υπάρχει όμως μία διαφορά: Ο Αρης πλέον δεν έχει τα ίδια προβλήματα με αυτά που είχε πριν από 12 χρόνια. Όταν κουβαλούσε οικονομικές αμαρτίες κακοδιοίκησης, πολιτικών τύπου «Λέσχης Φιλάθλων» και τα απαγορευτικά λόγω χρεών για μεταγραφές.
Πλέον τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Με έναν αστερίσκο για τα χρέη της ΠΑΕ που έχει δημιουργήσει η οικογένεια Καρυπίδη, τα υπόλοιπα είναι διαχειρίσιμα. Η ΠΑΕ Αρης με τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί έχει έσοδα, πλην των πωλήσεων, ένα ποσό 12 εκατ. plus. Τι σημαίνει αυτό; Ότι με συνετή διοίκηση μπορεί να είναι αυτόφωτη οικονομικά και να έχει αγωνιστική πορεία, στο ελάχιστο, ανάλογη με αυτή που είχε όλα τα προηγούμενα χρόνια με την παρουσία της οικογένειας Καρυπίδη στην ηγεσία. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να αγωνία για το μέλλον της ο κόσμος. Αλλωστε οι διοικητικές αποφάσεις που έχουν παρθεί όλα αυτά τα χρόνια δεν διεκδικούν κάποιο ιδιαίτερο βραβείο. Ηταν της σειράς και πολλές από αυτές έμοιαζαν με μία τρύπα στο νερό. Για παράδειγμα, ούτε ένας αδαής ποδοσφαιρικός παράγοντας δε θα άφηνε την ομάδα στα χέρια του εκπαιδευόμενου προπονητή Τόλη Τερζή ή θα στελέχωνε το ρόστερ ανορθόδοξα. Πολιτική η οποία οδήγησε τον Αρη σε εξευτελιστικούς αποκλεισμούς από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Θα ήταν άδικο να ισοπεδωθεί η προσφορά της οικογένειας στην ΠΑΕ Αρης, όπως θα ήταν υπερβολικό να θεωρηθεί αναντικατάστατο το σημερινό διοικητικό μοντέλο.
Το σημαντικότερο, κι αυτό που θα αποτελέσει καταλύτη στο τελικό ταμείο της αξιολόγησης της προσφοράς της διοίκησης, θα είναι η «μαύρη τρύπα» που υπάρχει στα οικονομικά της ΠΑΕ. Οσο για την προσφιλή ατάκα της διοίκησης «πληρώνω τα λάθη μου», λίγη σημασία έχει. Γιατί ο Αρης, όπως όλες οι ποδοσφαιρικές ομάδες, δεν είναι εμπορικές επιχειρήσεις, όπου αξία έχουν μόνο οι αριθμοί. Είναι ένα άρμα που κουβαλάει χιλιάδες συναισθήματα ανθρώπων που χαλούν την καθημερινότητα τους, όταν η ομάδα τους δεν κερδίζει. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δεν δίνουν μία για τους αριθμούς όταν η ομάδα τους κάνει τα όνειρα τους πραγματικότητα. Στην αντίθετη περίπτωση αναζητούν ελπίδα για κάτι καλύτερο σε νέο ηγέτη. Και απ’ ότι φαίνεται ο Αρης παραμένει ελκυστικός, οπότε πλέον ανεβαίνουν δικαιολογημένα οι απαιτήσεις των φίλων του Αρη, που έχουν κουραστεί από τα τερτίπια της σημερινής διοίκησης.