Ο πατέρας του Παναγιώτη Χατζηχαραλάμπους μιλά για την αποφράδα εκείνη ημέρα που το νήμα της ζωής του παιδιού του χάθηκε τόσο άξαφνα μετά τη μετωπική σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη και αναρωτιέται σε τι κατάσταση είναι το παιδί του μέσα στο φέρετρο.
«Ξέρετε τι είναι να είσαι μαζί στις 6 το απόγευμα να τρως και να λέει μάνα φύλαξε μου λαγάνα να φάω αύριο που θα έρθω και να μην γυρνάει; Ξέρεις τι είναι να πάνε τα παιδιά να σπουδάσουν και να μην γυρνάνε; Ποιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει αυτό που λέω; Δεν υπάρχει. Υπάρχει κάτι πιο οδυνηρό από το θάνατο ενός αγαπημένου σου προσώπου; Με παίρνει η νύφη μου και μου λέει ο Παναγιώτης δεν έχει πάρει τηλέφωνο. Ακούμε στην τηλεόραση ότι έγινε κάποιο ατύχημα.
Πήραμε τηλέφωνο, δεν απαντούσε και ξεκινήσαμε να πάμε στη Λάρισα να δούμε τι γίνεται. Βλέπουμε μέσα ότι δεν είναι στη λίστα των τραυματιών και ότι είναι στη λίστα των αγνοουμένων, δηλαδή αυτών που έχουν αποχωρήσει. Και λέμε πως μπορούμε να αναγνωρίσουμε το παιδί μας; Δεν γίνεται μας λένε γιατί δεν γίνεται να αναγνωριστούν οπτικώς και η αναγνώριση θα γίνει μέσω dna. Καταλαβαίνεις ότι δεν ξέρει τι θα πάρεις και πως θα πάρεις. Ο γιος μου ήταν άρτιος, είχε εκδορές στην πλάτη και ότι πήγε από πνευμονικό οίδημα και καρδιακή προσβολή και κάτω στις τοξικολογικές έχει μια μεγάλη παύλα. Δεν έγιναν οι τοξικολογικές. Υπάρχει και κάτι πιο οδυνηρό. Έχουμε πάρει ένα φέρετρο και δεν ξέρουμε τι είχε μέσα.
Τα κάνανε με βιασύνη και προχειρότητα. Ποιος μου λέει εμένα σε τι κατάσταση το έβαλαν μέσα. Αν είναι μέσα σε σακούλα, μέσα σε μεμβράνη, ο νεκρός δε λιώνει. Φαντάζεστε του χρόνου στα τρία χρόνια που θα γίνει η εκταφή, να βγει το παιδί μου χωρίς να έχει λιώσει και να το πάρουν και το πετάξουν στα σκουπίδια; Δηλαδή θα συλήσουν δεύτερη φορά πάνω του; Τι θα κάνατε εσείς;».