Πέμπτη πρωϊ πιάνουμε τον Μάη, μεσημεράκι τρώμε και πίνουμε, δεν κουνάμε όλη μέρα τα χεράκια και τα ποδαράκια μας για τίποτε, αφού δήθεν η συνείδησή μας δεν μας επιτρέπει να δουλεύουμε την Εργατική Πρωτομαγιά και το βράδυ, με πολλές δυνάμεις και πολύ καλή διάθεση, αράζουμε για να δούμε πρώτο ημιτελικό Γιουρόπα Λιγκ Αθλέτικ Μπιλμπάο-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Παρασκευή πρωϊ με πολύ χαλασμένη διάθεση από όσα είδα στο ματς, κάνω δυο-τρεις δουλειές και αμέσως μετά στρώνομαι μπροστά στον υπολογιστή για να ανακαλύψω ποιος ακριβώς είναι αυτός ο βλαξ, ο ξανθός, ο τζάμπα μάγκας, που κατάφερε να καταστρέψει έναν πολύ κρίσιμο αγώνα.
Μέχρι να βρω τα ίχνη του, επιβεβαίωσα (για πολλοστή φορά) το κατάντημα της λεγόμενης αθλητικογραφίας, που δολοφονείται εν ψυχρώ, κάθε δευτερόλεπτο, από αγράμματους, ανόητους, αλλά και όσους τους επιλέγουν για… δημοσιογράφους, επειδή, λόγω ανικανότητας, είναι από πάμφθηνοι έως και πρόθυμοι να ασχολούνται... επ’ αόριστον αμισθί στις… 738.000 ελληνικές αθλητικές ιστοσελίδες που αλωνίζουν στο χάος του διαδικτύου. Σε καμια 30αριά σάιτ δεν βρήκα ούτε λέξη για τη διαιτησία του αγώνα και τις δύο γελοίες αποφάσεις του διαιτητή που καθόρισαν τη μοίρα των ομάδων σ’ αυτό το ματς. Ούτε λέξη. Ούτε καν αναφορά στο όνομα του διαιτητή. Απλή και ξερή περιγραφή των γκολ, με τους σκόρερ, μια διθυραμβική εισαγωγή για τη Γιουνάιτεντ, σχεδόν η ίδια παντού και καληνύχτα. Και μιλάμε τώρα, ότι δυο-τρια από αυτά τα σάιτ θεωρούνται από τα κορυφαία της χώρας. Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους πέφτει χιόνι…
Τελικά, κατάφερα κάπου να βρω γραμμένο το όνομα του διαιτητή κι αυτό απλά σε πινακάκι με τα στοιχεία του αγώνα και όχι με αναφορά στην ταμπακέρα: Espen Eskaas λέγεται ο τύπος. Τώρα ήταν εύκολο να μάθω περισσότερα. Και με την πρώτη ματιά, προέκυψε το βασικό συμπέρασμα. Είναι Νορβηγός, είναι 37 ετών και άρχισε να διαιτητεύει το 2005, από 17 ετών. Είναι προφανές, δηλαδή, ότι δεν υπήρξε ποδοσφαιριστής ενός κάποιου επιπέδου και, αν κλώτσησε μπάλα, έστω ερασιτεχνικά, έστω στη γειτονιά του, το έκανε πιτσιρικάς και για ελάχιστα χρόνια. Η βασική εμπειρία που έχει από ποδόσφαιρο προέρχεται από τη διαιτησία. Feeling ποδοσφαιριστή είναι αδύνατο να έχει και όντως δεν έχει, όπως φάνηκε ξεκάθαρα στο παιχνίδι.
“Πνίγει” το χέρι παίκτη της επιτιθέμενης Μάντσεστερ, ή δεν το παίρνει χαμπάρι, αφήνει μετά σωστά να περάσει η φάση χωρίς κανένα σφύριγμα, αλλά ο VARίστας τον στέλνει στην οθόνη για να εξετάσει πιθανότητα πέναλτι σε βάρος της Μπιλμπάο. Κάθεται λοιπόν και βλέπει και ξαναβλέπει ο ίδιος και το χέρι και την ανατροπή με το δήθεν σπρώξιμο. Αγνοεί τη χερούκλα, πιθανολογεί ότι τα δύο χέρια του παίκτη της Μπιλμπάο που βρέθηκαν κάποιο δευτερόλεπτο στην πλάτη του παίκτη της Μάντσεστερ έσπρωξαν τόσο δυνατά που τον ξάπλωσαν κάτω... ανάποδα σαν την κατσαρίδα και πάει και δείχνει πέναλτι. Ενα πέναλτι 1000% τηλεοπτικό. Πέναλτι που το δίνουν οι άσχετοι διαιτητές, μόνο και μόνο γιατί έτσι φαίνεται να έγινε η φάση, χώρια που πρέπει να υπολογίσουν, δεν ξέρω με ποιον τρόπο, πόσο δυνατά συνέβη, αν συνέβη, το σπρώξιμο. Και, βέβαια, επειδή ο Νορβηγός αποφάσισε να δείξει την άσπρη βούλα, εγκλωβίστηκε στην υποχρέωση να βγάλει και κόκκινη κάρτα, αφήνοντας την Μπιλμπάο με 10 παίκτες. Αντίο ζωή…
Δεν τραβάω κανένα ζόρι με την Μπιλμπάο. Από Ισπανία υπήρξα θαυμαστής της Ρεάλ της εποχής του Μίτσελ, του Μπουντραγκένιο, του Σούστερ, του Σάντσες και... μέγας θαυμαστής της Μπαρτσελόνα του Μέσι, του Ροναλντίνιο, του Ινιέστα, του Τσάβι, του Βίγια, του Πικέ, του Αλβες. Δεν μου καίγεται καρφί ποιος θα πάρει το Γιουρόπα Λιγκ. Συγχύστηκα, όμως, γιατί το βράδυ της Πέμπτης έγινε ένα άγριο έγκλημα σε βάρος του ποδοσφαίρου. Μαζεύτηκαν 55.000 άνθρωποι στο “Σαν Μαμές” και μέσα σε μια στιγμή έσβησε όλη η χαρά τους, όλος ο ενθουσιασμός τους, όλες οι ελπίδες τους και μαζί τους οι προσδοκίες όλων των τηλεθεατών από όλο τον κόσμο να δουν ένα ωραίο, καθαρό παιχνίδι, απαλλαγμένο από χοντρά και άγαρμπα διαιτητικά λάθη. Ο άσχετος ο Νορβηγός είχε διαφορετικά σχέδια.
ΥΓ. Τελικά, ούτε το VAR μπορεί να να νικάει πάντα την ανικανότητα του διαιτητή. Λογικό. Ανθρωπος χειρίζεται το VAR, άνθρωπος πάει στην οθόνη για επανεξέταση της φάσης, άνθρωπος κρίνει και άνθρωπος αποφασίζει. Ε, λοιπόν, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και σίγουρα δεν είναι όλοι οι διαιτητές το ίδιο έξυπνοι, με την ίδια ευφυία, την ίδια αντίληψη και την ίδια κρίση.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube