Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει ζήσει την αποθέωση αλλά και την αμφισβήτηση, όπως κάθε μεγάλος αθλητής. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει να πορεύεται με την ίδια φιλοσοφία, δουλεύει σκληρά ώστε η επόμενη μέρα να είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
Μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο EuroBasket 2025 με την Εθνική Ελλάδας και λίγο πριν επιστρέψει στην Αμερική για την 13η σεζόν της καριέρας του στο ΝΒΑ ο άσος των Μιλγουόκι μίλησε στο SPORT24 για την ανακούφιση που του έφερε το μετάλλιο, την ένταση με τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη, αλλά και τις κουβέντες που είχε με τον Βασίλη Σπανούλη και τον Κώστα Σλούκα.
Επιπλέον, αναφέρθηκε στην ανταλλαγή του Λούκα Ντόντσιτς, στο μέλλον των Μπακς αλλά και στη συζήτηση γύρω από τον τίτλο του «καλύτερου παίκτη στον κόσμο». Τέλος, αποκάλυψε ότι θα υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψει στην Ευρώπη τα επόμενα χρόνια για να κλείσει εδώ την καριέρα του.
Μεταξύ άλλων είπε:
Πώς είναι οι ημέρες μετά από την επιτυχία; «Καλά, χαρούμενος είμαι, υγιής είμαι, η οικογένειά μου καλά είναι. Βγήκαμε 3οι στην Ευρώπη, καλά περνάω. Για μένα δεν αλλάζει κάτι. Προσπαθώ και στην ήττα και στην νίκη να είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Σίγουρα χάρηκα πάρα πολύ επειδή χάρηκε πάρα πολύς κόσμος κι όταν βγαίνω στο δρόμο ή όταν βγαίνει η οικογένειά μου στο δρόμο, νιώθω την αγάπη. Περνάνε από το σπίτι μου και φωνάζουν "Γιαννάρα, μας έκανες περήφανους, μπράβο" κι όλα αυτά, "δώσε χαιρετίσματα στη μητέρα σου για τον τρόπο που σε μεγάλωσε''.
Δεν αλλάζει κάτι. Γυρνάω σπίτι, τη στιγμή που μπαίνω στην πόρτα, γίνομαι μπαμπάς. Πήγαινω τα παιδιά μου στο σχολείο, τα μαζεύω από το σχολείο, μετά σπίτι, τρώνε και μετά αν μας αφήσει η μαμά, πάμε μια-δυο ώρες και παίζουμε μπάσκετ. Δεν αλλάζει κάτι. Σίγουρα με το ότι κερδίσαμε, βγήκε ένα βάρος από πάνω μου, γιατί πάντα στην καριέρα μου ήθελα να κάνω μια επιτυχία με την Εθνική και είναι κάτι που μου έλειπε. Το είδες κι εσύ, το είδε κι ο κόσμος, πώς αντέδρασα στο τέλος, θα έλεγες ότι έκανα three-peat με τους Σικάγο Μπουλς Για πολλούς, η αντίδραση μου ήταν υπερβολική. Όχι για κόσμο εδώ από την Ελλάδα, αλλά για κόσμο από την Αμερική, δεν μπορούν να το καταλάβουν.
Χαίρομαι που έκανα την επιτυχία με την Εθνική και κερδίσαμε το μετάλλιο, το έκανα με τα αδέρφια μου, που αυτό καταλαβαίνεις για μένα είναι ακόμα πιο ιδιαίτερο. Και χαίρομαι πάρα πολύ για τη μητέρα μου, που μπόρεσε να το δει αυτό».
Τώρα που έγινε αυτή η επιτυχία, τι είναι αυτό "το κάτι" που έχουμε να πούμε;«Εντάξει, όπως με ξέρεις 13 χρόνια τώρα, προσπαθώ πάντα να μιλάω στο γήπεδο. Μετά από τα παιχνίδια δεν μου αρέσει να κάνω δηλώσεις. Στο ΝΒΑ είναι υποχρεωτικό, άμα δεν τις κάνεις, τρως πρόστιμο και παίρνουν τα λεφτά από τον μισθό σου. Αλλά όποτε έχω ευκαιρία και δεν τρώω πρόστιμο, δεν θέλω να μιλάω, δεν μου αρέσει, προτιμώ να μιλάω στο γήπεδο, τέτοιο παιδί είμαι. Πιστεύω ότι... Εντάξει, τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Απλώς κάποιες φορές ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι το να είσαι Αντετοκούνμπο είναι κι ένα βάρος. Δεν θα δεις ποτέ συνέντευξη να λέω "θέλω εγώ να έχω μια καλύτερη ζωή". Πάντα έλεγα θέλω να έχουν η μητέρα μου και ο πατέρας μου, γιατί πιστεύω ότι το αξίζουν, γιατί μας μεγάλωσαν με τον τρόπο που μας μεγάλωσαν και έκαναν όλες αυτές τις θυσίες και θέλω αυτοί να έχουν μια καλύτερη ζωή».
Στη Σλοβενία, αν πεις ότι ο Λούκα δεν είναι ο καλύτερος στον κόσμο, μπορεί να σε δείρουν. Το ίδιο και στη Σερβία με τον Γιόκιτς. Στην Ελλάδα πολλοί λένε ότι ο Λούκα είναι ο καλύτερος, ο Γιόκιτς είναι ο καλύτερος. Δεν σου φαίνεται λίγο περίεργο; «Κοίτα, είναι το eye test. Και είναι τι σου αρέσει, τι προτιμάς δηλαδή. Μπορεί στο κοινό εδώ στην Ελλάδα, να αρέσει ένας παίκτης ο οποίος πασάρει καλά. Μαζί σου, αλλά εσύ είσαι το δικό μας παιδί. Ναι, εντάξει, δεν πάει έτσι. Μπορεί κι εγώ σε πέντε χρόνια να μην είμαι από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Δεν θα λένε ότι ο Γιάννης είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Αλλά και πάλι, είναι η προτίμηση του καθενός. Οι πέντε κορυφαίοι παίκτες πιστεύω είναι ο Λούκα, ο Γιόκιτς, ο SGA, ο Τέιτουμ κι εγώ Και είναι ανάλογα με τη χρονιά που κάνεις. Δηλαδή αν εγώ, ας πούμε, αυτή τη χρονιά πάω πίσω και είμαι βελτιωμένος και βοηθήσω την ομάδα μου να κερδίσουμε την Ανατολή και πάμε τελικό και κοντράρουμε όποια ομάδα είναι εκεί, αυτόματα γίνομαι καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Αν όμως το κάνει ο Λούκα, γίνεται αυτός ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Αν το κάνει ο Γιόκιτς, είναι αυτός ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο».
Είχες πει οτι θέλεις να παίξεις πέντε χρόνια στην Ευρώπη γιατί θα είναι διαφορετικά και για εσένα και για το σώμα σου και θα απολαύσεις ένα διαφορετικό παιχνίδι. Αυτό πραγματικά το πιστεύεις; Το βλέπεις να γίνεται; «Ναι. Πέρυσι, μετά από το προολυμπιακό, είχα κάτσει μαζί με τον Θανάση, στο χω πει, βλέπαμε κάτι highlights και του λέω "ρεεε Θανάση...". Κοίτα τώρα, με κοιτούσε λες και ήμουν τρελός».
Ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, να έρθει να παίξει στην Ευρώπη; Γίνεται ρε παιδί μου αυτό; «Φυσικά και γίνεται. Αν στον Γιόκιτς πεις ότι θα έπαιρνε περίπου τα ίδια λεφτά και θα είναι στην Σερβία, θα το έκανε. Εντάξει, εγώ σκέφτομαι πολύ το κορμί μου. Σίγουρα τα ποσά είναι πολύ διαφορετικά και όχι μόνο τα ποσά. Η οργάνωση είναι τελείως διαφορετική, έχεις έρθει στο ΝΒΑ, έχεις δει πώς είναι τα πράγματα. Αλλά κάθε χρόνο που παίζω στην Εθνική, πάντα λέω το ίδιο πράγμα. Το είπα και στη γυναίκα μου. Της λέω "τι προτιμάς, να μείνεις στην Ελλάδα ή προτιμάς να πας το Μιλγουόκι;" Με κοιτάει, λέει "στην Αθήνα, στην Αθήνα, καλά είναι στην Αθήνα". Λέω "εντάξει, σκέψου το".
Πιστεύω ότι είναι πολύ πιο φίζικαλ το παιχνίδι εδώ. Τρως πιο πολύ ξύλο, αλλά δεν υπάρχουν τα κορμιά να σου ρίξουν το ξύλο. Κατάλαβες; Είναι λίγο πιο ύπουλο ξύλο. Ναι, είναι πιο ύπουλο. Είναι λίγο πιο βρώμικο, αλλά δεν υπάρχει ο Ντούρεν από το Ντιτρόιτ. Υπάρχει ο Σέγκεφ από το Ισραήλ, που θα σου βάλει τον αγκώνα στη μέση, αλλά θα τον περάσεις. Ναι, δεν είναι ο Αντεμπάγιο, δεν είναι ο Στίβεν Άνταμς, δεν είναι ο Ζακ Ίντι, δεν είναι ο Άντονι Ντέιβις, ο Τζάρεν Τζάκσον. Μπορώ να σου λέω τώρα ονόματα μέχρι το βράδυ. Τρως ξύλο, αλλά για μένα απλώς δεν έχουν τα ίδια κορμιά εδώ στην Ευρώπη. Και μπορεί το ξύλο να είναι λίγο λιγότερο.
Άρα το βλέπεις να συμβαίνει. Είναι πιθανό τέλος πάντων να γίνει; Ναι, εδώ πήγε ο Μέσι στο MLS, πήγε στο Μαϊάμι Αν υπάρχουν οι σωστές προδιαγραφές και το σωστό timing, δεν με επηρεάζει καθόλου. Εγώ το κρατάω το Αθήνα - Μιλγουόκι. Δεν μου είπες Βαρκελώνη, Μονακό, Μιλγουόκι μου είπες Αθήνα - Μιλγουόκι. Το' πιασες.
Πες μου ένα πράγμα που θα έκανες αν γινόσουν πρωθυπουργός για ένα μήνα: «Κρατάω τις απόψεις μου για μένα, αλλά η μόρφωση θα ήταν ελεύθερη για όλους, για όλα τα παιδιά. Γιατί να έχει κάποιος καλύτερη μόρφωση; Δηλαδή εγώ, ας πούμε, ήμουν ένα πάρα πολύ έξυπνο παιδί. Έχω να σας πω και μια ιστορία τρελή. Στη Β' Γυμνασίου είχα μείνει σε ένα μάθημα, στην Ιστορία. Δεν την έχω πει ποτέ αυτή την ιστορία. Δευτέρα Γυμνασίου, ποτέ δεν έχω μείνει στην ίδια τάξη, είχα χεστεί πάνω μου, συγγνώμη που μιλάω έτσι. Ο πατέρας μου ένα πράγμα μου έλεγε, "όταν φεύγεις από το σπίτι θα πηγαίνεις σχολείο και μετά από το σχολείο θα γυρνάς σπίτι πριν πας προπόνηση, πριν πας στον Τρίτωνα να παίξεις, πριν κάνεις οτιδήποτε. Θα γυρνάς σπίτι, θα σε βλέπω".
Ήταν αυστηρός ο πατέρας μου, είχε τέσσερα αγόρια και έπρεπε να είναι έτσι. Και έκανε τρομερή δουλειά γιατί είμαι πάρα πολύ περήφανος για τα αδέρφια μου και πώς είναι, πώς μιλάνε, πώς συμπεριφέρονται, πως προσέχουν τις οικογένειές τους, τις γυναίκες τους. Είμαι πάρα πολύ περήφανος και πάρα πολύ τυχερός που έχω αυτά τα αδέρφια, αλλά αυτό δεν θα είχε γίνει αν ο πατέρας μου δεν ήταν έτσι όπως ήταν, έκανε τρομερή δουλειά και μακάρι να κάνω τη μισή δουλειά. Ο πατέρας μου έλεγε "δεν με νοιάζει αν είσαι καλός μαθητής αγόρι μου, απουσίες να μην έχεις". Και εγώ έλεγα "σε παρακαλώ ρε μπαμπά, μην ανησυχείς, δεν θα μείνω".
Τώρα που έχω μεγαλώσει, έχω καταλάβει ότι απλώς δεν ήθελε να κάνουμε κοπάνες και να είμαστε σε δρομάκια, σε βόλτες, σε κακές παρέες. Ας πούμε δεν ήθελε να μπλέξουν τα παιδιά του και είναι πάρα πολύ δύσκολο για ένα μπαμπά ο οποίος έχει έρθει από μια άλλη χώρα να προσέξει τα παιδιά του σε μια ξένη χώρα, στην οποία δεν καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά τη γλώσσα.
Ο πατέρας μου ήξερε αν μπορεί κάποιος να μην αγαπάει άτομα σαν κι εμάς, ξένους μετανάστες, δεν ήθελε να μας πετύχουν σε μια γωνία και να μας δείρουν, να μας σπάσουν τα πόδια, δεν ήξερε πολύ κόσμο που μπορούσε να τον βοηθήσει. Τέλος πάντων, δεν έπαιρνα πολλές απουσίες. Πήγαινα σχολείο, ήμουν έξυπνο παιδί. Δευτέρα Γυμνασίου έμεινα στην Ιστορία και πάω πίσω στο σπίτι και του λέω "μπαμπά"... Μου λέει "τι έγινε"; Λέω "μη νευριάσεις", μου λέει "Οκ".
Του λέω "έμεινα σε ένα μάθημα". Μου λέει "δεν διάβασες;". Του λέω "εντάξει έπαιξα λίγο μπάσκετ, δεν διάβασα πολύ". Μου λέει "και τώρα τι, πρέπει να ξανακάνεις την τάξη"; Λέω "όχι, πρέπει να ξαναδώσω τον Σεπτέμβριο". Λοιπόν, πέρα από όλα αυτά, μακάρι τα παιδιά μου να έχουν μια καλύτερη ζωή απ' ότι είχα εγώ. Εγώ τι έκανα; Δευτέρα Γυμνασίου, ήμουν 13 χρονών, 14. Πήγαινα και δούλευα με τη μητέρα μου γιατί είχα τόσο πολύ φόβο, δεν ήθελα να μείνω, δεν ήθελα να νευριάσει ο πατέρας μου. Πήγαινα και δούλευα.
Της λέω "μαμά, επειδή όλα τα παιδιά πάνε σε ένα φροντιστήριο που είναι πίσω από το σχολείο, θέλω να πάω εκεί πέρα". Πήγα και μίλησα μόνος μου και μου λέει μια κυρία ότι είναι 75 ευρώ. Εβδομήντα πέντε ευρώ για μένα τότε φαινόντουσαν 20.000 ευρώ. Και λέω "μπορώ όταν δουλεύουμε μαζί να κρατάω πέντε ευρώ, πέντε-δέκα ευρώ τη φορά και μετά τον Σεπτέμβριο να πάω μια βδομάδα εκεί, να κάνω δύο-τρία μαθήματα μαζί της για να περάσω την τάξη;".
