Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν έκρυψε τη χαρά και την περηφάνεια του για την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου με την Εθνική Ελλάδας, τονίζοντας ότι είναι το μεγαλύτερό επίτευγμα στην καριέρα του.
Αναλυτικά όσα δήλωσε στην συνέντευξη Τύπου: «Είμαι πολύ περήφανος για την ομάδα μου και το έθνος μας. Είχαμε 16 χρόνια να πάρουμε μετάλλιο. Από την πρώτη μέρα προετοιμασίας δουλέψαμε σκληρά, μιλήσαμε από την πρώτη μέρα και πιστέψαμε στον κοινό σκοπό. Δεν αξίζεις τίποτα σε αυτή τη ζωή, πρέπει να το κερδίσεις. Όλοι ήταν προσηλωμένοι και δώσαμε τα πάντα εδώ και δύο μήνες. Το περιμέναμε πολλά χρόνια και νιώθουμε ανακούφιση.
Προσπαθώ να ζω στο παρόν. Ήταν κάτι που δεν είχα πετύχει στην καριέρα μου και είμαι πολύ χαρούμενος που το κατάφερα. Είναι κάτι πιο σημαντικό κι από το πρωτάθλημα του ΝΒΑ. Κι αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα, το Μιλγουόκι είναι μια υπέροχη πόλη, αλλά μιλάμε για 500-600 χιλιάδες ανθρώπους. Όταν μπορείς να κάνεις χαρούμενος 12 εκατομμύρια Έλληνες και να εμπνεύσεις πολλά παιδιά, είναι ακόμη μεγαλύτερο. Είμαι πολύ χαρούμενος που τα καταφέραμε. Ένα παιδιά που θα μας βλέπει στην τηλεόραση, μπορεί να πιστέψει ότι μπορεί να πάρει μετάλλιο με την Εθνική του ομάδα, όπως πίστεψα κι εγώ βλέποντας παλιά την ελληνική ομάδα.
Δεν θέλω να πιέσω τον κόουτς Σπανούλη, αλλά αν δεν είναι κι αυτός εδώ, δεν θα είμαι κι εγώ. Από τη στιγμή που είναι εδώ, είμαι κι εγώ. Είναι τόσο απλό. Βγάζει τον καλύτερο εαυτό σε μένα και στην ομάδα, έχει νοοτροπία νικητή και θέλω να μπορώ να είμαι με ανθρώπους που έχουν μεγαλείο, που ξέρουν να νικάνε και ξέρουν να σπρώχνουν μπροστά τους παίκτες τους και όλη την ομάδα.
Κάθε καλοκαίρι ερωτεύομαι ξανά το μπάσκετ, λατρεύω την κουλτούρα, τα αποδυτήρια, τους συμπαίκτες μου, μιλάμε ελληνικά και τα λέω με ανθρώπους που ξέρω από παλιά, όπως ο Σλούκας, ο Παπανικολάου και ο Λαρεντζάκης που ήμασταν συμμαθητές. Ερωτεύομαι ξανά το παιχνίδι. Μακάρι να παίζαμε κι άλλο, να παίξουμε και το επόμενο καλοκαίρι, αν και δεν θα παίξουμε. Αγαπώ να εκπροσωπώ την Ελλάδα και είμαι πάντα έτοιμος να το κάνω.
Είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Πριν την προετοιμασία και στη διάρκεια μιλήσαμε με τον κόουτς και τους συμπαίκτες μου. Η συγκέντρωση από την πρώτη μέρα, από τα φιλικά, ήταν σε υψηλό επίπεδο. Βλέπαμε ένα λάθος και θέλαμε αμέσως να αντιδρούμε. Θα κάνεις και λάθη, δεν είσαι ο Τζόρνταν, ο Σπανούλης, ο Κόμπι… Από τη φύση μου όμως ξέρω πως θα βρούμε τον τρόπο να σηκωθούμε. Μετά την ήττα από τη Βοσνία αντιδράσαμε, μετά την ήττα από την Τουρκία, που ήταν το χειρότερο παιχνίδι μας, αντιδράσαμε. Οι συμπαίκτες μου είναι εξαιρετικοί, έχουμε μια εξαιρετική ομάδα.
Είμαι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει να μιλάει πολύ, αφήνω το παιχνίδι μου να μιλήσει. Μπαίνω στη 13η σεζόν μου στο ΝΒΑ και έχω κερδίσει τα πάντα. Έχω μια υπέροχη οικογένεια, ανθρώπους που με στηρίζουν και αγαπώ αυτόν τον τρόπο ζωής. Δεν είμαι αυτός που θα απαντήσω σε όποιον πει κάτι κακό για μένα. Κρατώ τα πάντα μέσα μου.
Είμαι πολύ χαρούμενος που κάναμε κόσμο να ανάψει τις τηλεοράσεις τους για να μας δει, που χάρηκε με την επιτυχία μας και μπορεί να μας περιμένει και στο αεροδρόμιο. Και που μπορεί να εμπνεύσαμε κόσμο. Μπορεί κάποια στιγμή να είμαι σε θέση να διεκδικήσω και χρυσό. Ίσως να είμαι βοηθός του κόουτς Σπανούλη, ίσως να είμαι στις θέσεις κοντά στο γήπεδο, μαζί με τον Παπαλουκά και τον Διαμαντίδη.
Σεβασμός για τη Φινλανδία, έπαιξαν εξαιρετικά σε όλο το τουρνουά. Ο Λάουρι Μάρκανεν έκανε φοβερό Ευρωμπάσκετ, είναι ένας παίκτης πολύ δύσκολο να μαρκάρεις. Τον ξέρω χρόνια, έχουμε καλή σχέση, αλλά δυστυχώς ήταν φέτος η δική μας ώρα. Όμως και η δική του ώρα θα έρθει με την εθνική του ομάδα, απλώς πρέπει να συνεχίσει να προσπαθεί.
Θα θυμάμαι τις καλές και τις κακές στιγμές από αυτό το Ευρωμπάσκετ. Θα θυμάμαι πώς ήταν τα αποδυτήρια μετά την ήττα από την Τουρκία και πώς ένιωσα. Πώς ήταν η επόμενη μέρα, όταν κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο στα μάτια και ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε. Αυτό λέει πολλά για την ομάδα μας. Δεν λυγίσαμε, πάντα βρίσκουμε τρόπο να αντιδράσουμε και το κάναμε σήμερα. Θα θυμάμαι ότι βρίσκαμε επίσης απαντήσεις για κάθε άμυνα. Πάντα βρίσκω τον τρόπο να κάνω τη δουλειά μου. Οι γονείς μου δεν είχαν λεφτά, αλλά τους βοηθούσα πουλώντας πράγματα στο δρόμο. Πάντα στη ζωή μου βρίσκω τρόπο να αντιδρώ και λατρεύω όταν ο κόσμος με αμφισβητεί. Θα θυμάμαι ότι πήραμε αυτό το μετάλλιο μια μέρα μετά τα γενέθλια της κόρης μου.
Άρχισα να παίζω μπάσκετ το 2008 και το 2009 είχα σταματήσει. Η μητέρα μου ήταν στη λαϊκή αγορά της Θήβας. Ο κόουτς μου, ο Ζήβας, μου είπε να αρχίσω ξανά το μπάσκετ για να βοηθήσω την οικογένειά μου. Μου έδιναν 300 ευρώ τον μήνα και έδωσαν δουλειά στη μαμά μου. Έτσι το 2010 άρχισα να ξαναπαίζω μπάσκετ».
