Άφησε το ραβδάκι στο σπίτι του στην Ισπανία, πάτησε Θεσσαλονίκη, για να ξεκινήσει τη σύμβασή του με τον Άρη και στο πρώτο του παιχνίδι κέρδισε λίγα, αλλά... περισσότερα από το αν ξεκινούσε «στραβά». Το διπλό των «κιτρινόμαυρων» στην έδρα του Ατρομήτου, δεν είναι αιτία να χάσει... κανείς το μυαλό του και ο Μανόλο Χιμένεθ θέλει να φωνάξει, για να ακουστεί. Κάποιος προπονητής πρέπει να το κάνει κι αυτό, αν θέλει να πετύχει και να μακροημερεύσει.
Δεν χρειάζονται πολλά, για να είναι μερικοί άνθρωποι ευτυχισμένοι στη ζωή τους, αν και ποιος δίνει τον ορισμό «τι είναι ευτυχία»; Ο Χιμένεθ, βαδίζοντας στην 6η δεκαετία της ζωής του, ξέρει πως λίγα πράγματα είναι ικανά να αλλάξουν μία απορυθμισμένη ομάδα, που έχει δυνατότητες, αλλά δεν ξέρει πώς να τις περάσει στο χορτάρι. Γι' αυτό και άλλαξε λίγα, για να μην μπερδέψει τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές του. Η μεγάλη του αγάπη στην προπονητική είναι η αμυντική λειτουργία των ομάδων, που προπονεί. Στο Περιστέρι, ο Μανόλο Χιμένεθ, έβαλε τις βάσεις στα μετόπισθεν, θέλοντας να δημιουργήσει ισορροπημένες καταστάσεις στις γραμμές της ομάδας, μέχρι να φτάσει στα γκολ. Το βασικότερο στοιχείο στο παιχνίδι του Ισπανού ήταν το εξής:
Επέλεξε να βάζει πιο μέσα τους πλάγιους μπακ και να δίνει χώρο στους πλάγιους χαφ, για να φτιάξουν παιχνίδι, να βρεθούν στην περιοχή του Ατρομήτου και να ζορίσουν τον Χουτεσιώτη. Στο πρώτο ημίχρονο, δυσκολευόσουν να διακρίνεις τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο Χιμένεθ. Σε φάση επιστροφών στην άμυνα, έμοιαζε σαν να έπαιζε με τρεις (Φαμπιάνο, Άλβαρο, Μεντίλ), γιατί ο Τεχέρο έκανε σκόπιμα ανεβάσματα, βοηθώντας τον Ντουντού, ο οποίος έκανε -επιτέλους- το ξεπέταγμά του με την γκολάρα, που σκόραρε ισοφαρίζοντας σε 1-1. Ο Χιμένεθ παρέταξε πολύ επιθετικό σχήμα για τα δεδομένα του με Μοντσού πίσω από Μορόν, Ντουντού αριστερά και Μορουτσάν στα δεξιά της επίθεσης και όχι στο «10», που έχει μάθει να παίζει. Και οι επιλογές τού βγήκαν -σε γενικές γραμμές- γιατί έβλεπε ότι οι Θεσσαλονικείς είχαν δυνατότητες να να προκαλέσουν υπεραρυθμίες, όπου βρισκόταν η μπάλα και κυρίως στον πλάγιο χώρο, στέλνοντας εκεί έναν εσωτερικό χαφ.
Απλά πράγματα, δηλαδή, για έναν προπονητή που ξέρει ότι σε έναν νορμάλ κόσμο, 18 νέοι παίκτες σημαίνει μια χρονιά μόνο... προπόνηση, για να γίνουν ισχυρό μίγμα. Αυτά, όμως, δεν γίνονται ούτε στον εξαιρετικό ισπανικό κινηματογράφο, γι' αυτό και οι φωνές από τον «πρώτο» του πάγκο έπιασαν τόπο. Να είστε σίγουροι πως θα χρειαστεί να τις βάλει άπειρες φωνές, μέχρι να δει ότι 11 μονάδες λειτουργούν σαν μία. Τουλάχιστον, ένα πρώτο (και μη ασφαλές) δείγμα, βγάζει «παιχνιδιάρικη διάθεση» και ενεργοποίηση «τιμωρημένων» ποδοσφαιριστών, όπως ο Σίστο (που έπαιξε αλλαγή στο «10») ακόμη και του Ντουντού, ο οποίος είχε αρχίσει να χάνει την ψυχολογία ότι αποτελούσε «πρότζεκτ» για τον Άρη.
