Τι ψάχνεις;

Άρης: Η 5η θέση σε ρίχνει για ύπνο και σε ξυπνά με πονοκέφαλο

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Η σελίδα με τους υπό διωγμό, μέχρι να έρθει ο διωγμός, προπονητών έχει, από το βράδυ της 30ής Αυγούστου και τη φωτογραφία του Μαρίνου Ουζουνίδη. Σαν τα χαρτάκια που μαζεύαμε πιτσιρικάδες ψάχνοντας να ανταλλάξουμε διπλές φωτογραφίες, για να συμπληρώσουμε το άλμπουμ. Στον Άρη, το άλμπουμ έχει άπειρο αποθηκευτικό χώρο και, πιστέψτε με, τα ονόματα δεν παίζουν καμία -μα καμία- σημασία. Άντε και φεύγει και ο Ουζουνίδης. Ε, και; Πού είναι η είδηση;

Τι κι αν λέγεσαι, Ερέρα, Παντελίδης, Τερζής, Ένινγκ, Μπούργος, Πάρντιου, Μάντζιος, τι κι αν λέγεσαι Ουζουνίδης. Όλοι τους (θα... δούμε για τον τελευταίο) είχαν δύο κοινά: Πρώτο, ότι είδαν τον Άρη ως «ημέρα καριέρας» και δεύτερο ότι πλήρωσαν -με αποχώρηση- το χωροταξικό χάος που παρέλαβαν από τον προκάτοχο αλλά -κυρίως- τον επικεφαλής της ΠΑΕ, Θόδωρο Καρυπίδη, και των εκάστοτε συνεργατών του. Ειδικά, ένας μονιμοποιημένος συνεργάτης πρέπει να νιώθει ιδιαίτερα cool, βλέποντας κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, τα κατορθώματά του. Σαν... ψέμα φαίνεται. Τα ονόματα δεν παίζουν καμία σημασία, όπως δεν παίζουν μπάλα τα πανάκριβα περσικά χαλιά που στρώνονται με εκατομμύρια σε πόδια σχετικών και άσχετων ποδοσφαιριστών. Όποιος κι αν είσαι, από όπου κι αν προέρχεσαι θα οδηγηθείς στην έξοδο με το ύφος του θλιμμένου και έχοντας, στο φωτογραφικό σου αρχείο, κάποιο καρεδάκι με χαμηλωμένο το κεφάλι και σφιγμένα τα χείλη. Πλέον, δεν υπάρχουν άλλοθι, δεν υπάρχουν και οι τελευταίες δικαιολογίες μεταφρασμένες στα ισπανικά, την επίσημη γλώσσα του οργανισμού, που λέγεται Άρης, που, απλώς, ορισμένοι «πετυχημένοι» κατάφεραν να φέρουν στα μέτρα τους, φτιάχνοντας το πλαίσιο λειτουργίας της ΠΑΕ.

Το πλαίσιο λειτουργίας της ΠΑΕ έχει αποτύχει, γιατί, όλοι όσοι επιλέγουν να κάτσουν στον πάγκο του Άρη, ξέρουν ποια θα είναι η σύντομη μοίρα τους, αλλά δε θα πουν ποτέ «όχι», γιατί ο μήνας θα συνοδεύεται από καλή αποζημίωση και στο τέλος της θητείας, η αποζημίωση θα είναι ακόμη καλύτερη. Στην εποχή Καρυπίδη, οι προπονητές και οι τεχνικοί διευθυντές μοιάζουν ως -ολιγότερο ή περισσότερο- αναγκαίο κακό, γιατί «Άρη μου δε γίνεται αλλιώς». Η λειτουργία και οι εκτελεστικές λειτουργίες εντός ΠΑΕ είναι τόσο -μα τόσο- προσωποκεντρικές και στα «κουτουρού» φτιαγμένες, που οδήγησαν μερίδα του κόσμου να αποδοκιμάσει -ονομαστικά- και για πρώτη φορά τον Θόδωρο Καρυπίδη. Και όχι δεν ήταν η εικόνα της -κάτι σαν ομάδας- την -και καλά- ευθύνη της οποίας έχει ο Ουζουνίδης. Ήταν ότι το εργάκι κούρασε, γιατί έχει ίδια πλοκή, ίδιους πρωταγωνιστές και ίδιους αναλώσιμους. Το ίδιο αναλώσιμοι είναι και οι εκάστοτε καλλιτέχνες-αγιογράφοι, που έχουν έτοιμες τις ψηφιακές τους ταΐστρες, για να κερδίσουν τη μέρα, γουστάροντας που το φορμάτ έχει ξεπεράσει -κατά πολύ- την αυλή. Ο συμβιβασμός με την 5η θέση δε σε ρίχνει για ύπνο με χαμόγελο. Σε ρίχνει σε λήθαργο, έχοντας επίδραση υπνωτικού χαπιού που, όταν ξυπνάς έχεις αφόρητο πονοκέφαλο κι ένα μούδιασμα που σε κάνει να θέλεις να πέσεις πάλι για ύπνο.