Ο Μαρίνος Ουζουνίδης είναι έτοιμος – εκτός συγκλονιστικού απρόοπτου- να προστεθεί σε μια λίστα που όλο και μεγαλώνει. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι προπονητές. Μήπως είναι το ίδιο το μοντέλο λειτουργίας του Άρη;
Ο Άρης μοιάζει να ζει ξανά –για έκτη φορά μέσα σε επτά χρόνια– το ίδιο έργο, το ίδιο δράμα. Και όχι, δεν είναι σενάριο του Χίτσκοκ, αλλά η ποδοσφαιρική πραγματικότητα του συλλόγου. Η αποχώρηση ενός ακόμη προπονητή από τον πάγκο της ομάδας, έπειτα από έναν ευρωπαϊκό αποκλεισμό και μια κακή αρχή στο πρωτάθλημα, δεν αποτελεί είδηση πια. Είναι ρουτίνα.
Ο Μαρίνος Ουζουνίδης φαίνεται να βαδίζει στα χνάρια των προκατόχων του, καθώς επίσημα δεν έχει αποτελέσει παρελθόν, αλλά τα δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή -κι αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά- προς τα εκεί οδηγούν.
Το ερώτημα, όμως, δεν είναι αν θα απομακρυνθεί ο Ουζουνίδης. Αυτό έχει σχεδόν απαντηθεί. Ούτε ποιος θα έρθει. Αυτό το έχει αναλάβει, ήδη, ο Ρέγες. Το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο. Γιατί ο Άρης επιμένει να αλλάζει προπονητές σαν πουκάμισα, χωρίς να αλλάζει το κουστούμι της ποδοσφαιρικής του φιλοσοφίας;
Από τον Πάκο Ερέρα (2018), μέχρι τον Απόστολο Τερζή (2023) και τον Άκη Μάντζιο και τώρα τον Ουζουνίδη, ο Άρης έχει δοκιμάσει σχεδόν κάθε είδους προπονητή: έμπειρους και πρωτοεμφανιζόμενους, Έλληνες και ξένους, με ευρωπαϊκές περγαμηνές ή με εγχώριες επιτυχίες. Το κοινό στοιχείο όλων; Κανένας δεν έμεινε να χτίσει. Όλοι «κάηκαν» πριν καν αρχίσει το πραγματικό πρωτάθλημα. Η δικαιολογία είναι πάντα η ίδια: «κακή αρχή», «ευρωπαϊκός αποκλεισμός», «απογοήτευση», «ανάγκη για ηλεκτροσόκ».
Όμως αυτά τα επιχειρήματα, όσο βολικά κι αν είναι για τις διοικήσεις, δεν απαντούν στο βασικότερο ερώτημα: Μήπως φταίει (και) η ίδια η δομή της ομάδας και όχι ο κάθε προπονητής; Μήπως ο ίδιος ο Άρης, ως οργανισμός, πρέπει να οριοθετήσει τι ακριβώς θέλει και κυρίως τι μπορεί να πετύχει;
Το μοντέλο που ακολουθεί ο Άρης θυμίζει περισσότερο εταιρεία με κακό management παρά σύλλογο με όραμα. Αντί για μακροχρόνιο σχεδιασμό, υπάρχει βιασύνη. Αντί για πλάνο, βλέπουμε σπασμωδικές κινήσεις. Η διοίκηση μοιάζει να λειτουργεί με τη λογική του «αν δεν μας βγει το πρώτο δίμηνο, αλλάζουμε ό,τι κινείται». Αυτή η στάση όχι μόνο δεν φέρνει σταθερότητα, αλλά καταδικάζει την ομάδα σε ένα αιώνιο restart.
Ποια ομάδα στην Ευρώπη που πέτυχε τα τελευταία χρόνια δεν στήριξε προπονητές όταν ήρθαν τα πρώτα δύσκολα; Ποιος σύλλογος ανέβηκε επίπεδο με συνεχείς αλλαγές προσώπων, είτε μιλάμε για προπονητές είτε για ποδοσφαιριστές, αλλά χωρίς αλλαγή φιλοσοφίας;
Τα αποτελέσματα μιλούν
Ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός κάθε καλοκαίρι μοιάζει πια με... προαναγγελία θανάτου για τον εκάστοτε προπονητή. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο αγωνιστικό. Είναι δομικό. Ένα ποδοσφαιρικό κλαμπ χωρίς σαφή ταυτότητα, χωρίς υπομονή, χωρίς σταθερές βάσεις στον σχεδιασμό, είναι μοιραίο ότι θα πέσει ξανά και ξανά στις ίδιες παγίδες. Η απάντηση στο «τι χρειάζεται ο Άρης;», δεν είναι άλλος ένας νέος προπονητής. Η απάντηση είναι σταθερότητα, πλάνο και νοοτροπία με βάθος. Ο Άρης έχει κόσμο, ιστορία, και δυναμική. Αυτό που του λείπει είναι η ποδοσφαιρική ωριμότητα και σωστό πλάνο. Αν δεν τη βρει σύντομα, η σεζόν του 2025-26 θα ξεκινήσει και θα τελειώσει όπως και οι προηγούμενες: με όνειρα τον Ιούλιο και «ράβε-ξήλωνε» τον Σεπτέμβριο.
Το σίγουρο είναι ένα, όσο κι αν πολλές ευθύνες (όχι όλες) για την εξέλιξη των πραγμάτων βαραίνουν τον Ουζουνίδη, δεν φταίνε πάντα οι προπονητές. Δεν γίνεται να είναι όλοι ακατάλληλοι. Αυτό που φταίει είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλούνται να δουλέψουν. Ο Άρης χρειάζεται να σταματήσει να πορεύεται με το βλέμμα στο επόμενο αποτέλεσμα, και να αρχίσει να χτίζει με σε βάθος. Διαφορετικά, ο χορός των απομακρύνσεων θα συνεχιστεί. Και θα χορεύει πάντα μόνος του.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube
Μαζί και στο spotify
