Ένας χρόνος και πέντε μέρες πέρασαν από την τελευταία συνάντηση του Άρη με την ΑΕΚ για την κανονική περίοδο, τελευταία -και πάλι- αγωνιστική πριν τα play off, τότε που η Ένωση θα ερχόταν για ένα τυπικό πέρασμα από το «Κλ. Βικελίδης».
Τριακόσιες εβδομήκοντα ημέρες... μπροστά, το φιλτράρισμα των αποδόσεων του «αδερφέ, πόσο δίνει το διπλό της ΑΕΚ», είχε την ίδια κατάληξη. Κουβάς.
Και αφού οι ποδοσφαιριστές του Άρη δεν κρεμάστηκαν στα μανταλάκια των στοιχηματικών αναλυτών, είχαν κάθε δικαίωμα να «παίξουν» την Ένωση, προσπαθώντας να τη διασπάσουν.
Τα μανταλάκια δεν τα απέφυγαν, γιατί κρίθηκαν (γρήγορα) από τις τελικές προσπάθειες και το γεγονός ότι δεν έκαναν ευκαιρίες από το 58' και μετά, όταν και αποβλήθηκε ο Μήτογλου.
Οι πέντε τελικές σε 90 λεπτά, πράγματι, σου κάθονται στον λαιμό και ότι δεν απείλησε παίζοντας 11 εναντίον 10, επίσης...
Παρόλα αυτά, ο Άρης έπαιξε ξανά ως ομάδα, στοιχείο που έχανε και έβρισκε -σε εκνευριστικό βαθμό- εδώ και 40 ημερολογιακές μέρες.
Μέχρι το 70', περίπου, οι γηπεδούχοι παρουσίασαν εικόνα ομάδας, που έκανε παγίδες, έκλεβε μπάλες, έκανε όμως και πολλά αβίαστα λάθη, δηλώνοντας σοβαρή αδυναμία δημιουργίας. Και πάλι, ωστόσο, για να γυρίσουμε στην αρχή, δεν άφησε την ΑΕΚ να δικαιολογήσει τον... φαβοριτισμό του 1,66 και του 1,80.
Η αποβολή του Μήτογλου οδήγησε τον Μαρίνο Ουζουνίδη στην απόφαση, που θα έπαιρνε κάθε προπονητής που έβλεπε γήπεδο και δεν υποτάσσεται στις φοβίες του. Βλέποντας ότι η ομάδα του δεν βγάζει φάσεις με 4-2-3-1, τι έκανε;
Έβαλε δεύτερο επιθετικό τον Ζαμόρα, γιατί δεν απλούστατα δεν είχε άλλον, και από τη στιγμή που βγήκε ο Νταρίντα, η ομάδα έχασε τη συνοχή στον άξονα και έγινε πιο ευάλωτη στην άμυνα. Ο Ζαμόρα ήταν... αλλού, όπως γενικά είναι φέτος κάπου αλλού, δεν (απ)έδωσε σε κανένα από τα καθήκοντα, που του ανατέθηκαν, και στο τελευταίο τέταρτο, οι Θεσσαλονικείς φλέρταραν με κάζο.
Η ΑΕΚ, αν και με 10 παίκτες, είναι ΑΕΚ και έβγαλε κίνδυνο, μεταδίδοντας παράλληλα φόβο στον αντίπαλο.
Το 4-4-2 δεν βγήκε στον Ουζουνίδη, ο οποίος θα κρεμιόταν στα μανταλάκια, αν διατηρούσε ίδιο σχηματισμό, όπως μέχρι το 75' και θα άκουγε τα γνωστά περί φοβικού και άτολμου προπονητή, που δεν ρίσκαρε με δεύτερο επιθετικό, για να πιέσει ένα σύνολο που έπαιζε με αριθμητικό μειονέκτημα.
Μανταλάκια τα μεν, μανταλάκια και τα δε, αλλά ο Ουζουνίδης έπαιξε ό,τι χαρτιά είχε από τον πάγκο, μην καταφέρνοντας να αλλάξει τη ροή της ιστορίας ενός ακόμη 90λεπτου Άρη-ΑΕΚ. Τουλάχιστον ενέδωσε στον πειρασμό της παρέμβασης και όχι της αφελούς σιγουριάς, όπως πολλών συναδέλφων του, αλλά τον «πούλησε» το αυτονόητο που επέλεξε να κάνει.
Και, για να μην ισοπεδώνουμε τον «εύθραυστο» ψυχισμό των ποδοσφαιριστών, το βράδυ της Κυριακής (9/3) έπαιξαν ως επαγγελματίες και γι' αυτό έτρεξαν στο χορτάρι.
Δεν το πέτυχαν και η τελική εντύπωση φορτίζεται αρνητικά από τις στραβές των προηγούμενων αποτυχημένων τους εμφανίσεων και της μέτριας πορείας στη regular season.
Υ.Γ.1: Στην υπόθεση ότι ο Ουζουνίδης άφηνε στον πάγκο τον Ζαμόρα και έβαζε τον Φετφατζίδη νωρίτερα αντί του Σαβέριο στην πτέρυγα, ίσως και ο Άρης να διεκδικούσε με καλύτερες πιθανότητες το γκολ παίζοντας 4-2-3-1. Υπόθεση είναι και τίποτε περισσότερο.
Υ.Γ.2: Ο Σπίκιτς είχε 70 λεπτά στη διάθεσή του, για να δικαιολογήσει το like του Ουζουνίδη και να βάλει σε πειρασμό τον Καρυπίδη για τη ρήτρα του ενός εκατομμυρίου. Ούτε ο ίδιος πιστεύει ότι το έκανε.
