Πάνω-κάτω ξέραμε τι περιμέναμε ότι θα δούμε από τον Άρη στις πρώτες αγωνιστικές. Η διακοπή δεν άξιζε το «wait for it», γιατί εκεί που λεγόταν ότι το πρόβλημα είναι κυρίως μεσοεπιθετικό, για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, εξελίσσεται και σε μεσοαμυντικό. Ξέραμε επίσης πως ο Άκης Μάντζιος ποτέ δεν ήταν (και μάλλον δε θα γίνει) ο προπονητής που θα ξεκλειδώσει την ομάδα του από τη μέση και εμπρός.
Πότε θα είναι η διαιτησία, πότε θα είναι η αστοχία, πότε τα ατομικά λάθη, πότε, πότε... Πότε, θα αφήσει τα όταν;
Και το παράλληλο ερώτημα, που τίθεται... αυθόρμητα, είναι:
Αντίδραση, ναι, αλλά ποιος θα την ξεκινήσει;
Στη φάση που είναι ο Άρης και με τα δείγματα να γίνονται όλο και πιο σαφή και τη στιγμή που η ομάδα έχει 5 βαθμούς σε 4 ματς και δύο ντέρμπι (Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ) να ακολουθούν, ποιος πρέπει να αντιδράσει και πώς;
Ο Θόδωρος Καρυπίδης συνήθιζε να εγκλωβίζεται στη δική του λογική της «μεσοβέζικης» λύσης στους προπονητές, τον οποίους «δοκίμαζε» για 6 μήνες και στη συνέχεια τους κρατούσε και στην αρχή της επόμενης ποδοσφαιρικής σεζόν, αν και γνώριζε ότι δεν του «πολυκάνουν». Δεν το άκουγε από έτερους συμβούλους διοίκησης, το γνώριζε ο ίδιος και, τελικά, αποφάσιζε να συνεχίσει μαζί τους.
Ο ίδιος φαύλος κύκλος της διαδοχής, της αντίδρασης θα κλείσει, όταν ο επικεφαλής της ΠΑΕ τα βρει με τον εαυτό του.
Τα υπόλοιπα θα είναι κυκλική κουβέντα, η οποία θα αναπαράγει το βασικό πρόβλημα και δεν θα βρίσκει στόχο, άρα δεν θα το λύνει, έχοντας -λιγότερο ή περισσότερο- θύμα τον όποιο άνθρωπο αναλαμβάνει να καθίσει στην άκρη του πάγκου.
Η απόφαση των μέτριων λύσεων θα οδηγεί στην ίδια συζήτηση και οι αποφάσεις θα λαμβάνονται, όταν τα Social Media θα ασκούν πίεση, σπάζοντας τις γραμμές της ανοχής.
Και το προαναφερθέν ζήτημα είναι εξίσου σοβαρό, όσον αφορά το timing και την πηγή της λήψης αποφάσεων.
Όποιος κι αν είναι, ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει και ίσως ξέρει τι πρέπει να κάνει, για να γίνει μία αρχή που όμοιά της δεν έχει δει το ποδοσφαιρικό τμήμα από τον Σεπτέμβριο 2015 μέχρι και σήμερα.
Υ.Γ1: Η σιωπή είναι συνενοχή. Η «επανάσταση», από την ασφάλεια του «τσεκαρίσματος» των απόψεων του κόσμου, δείχνουν πόσο λίγοι είναι εκείνοι που παριστάνουν επίσημα και ανεπίσημα τα γραφεία Τύπου. Ανέκαθεν οι προσωπικές σχέσεις υπερτερούσαν της (λέμε τώρα) «αντικειμενικής» τοποθέτησης. «Βλέπω, ακούω, δε μιλώ». Όλα, και όλοι, παίζουν τον ρόλο τους.
Υ.Γ.2: Η εκτίμηση στον προπονητή που έχει θάρρος γνώμης και παραδοχής λαθών είναι πάντα ισχυρότερη από τα αποτελέσματα που φέρνει.
Υ.Γ.3: Η καλοκαιρινή προετοιμασία τι ακριβώς έννοια έχει και για ποιους; Για εκείνους που προπονούν και προπονούνται ή για εκείνους που (τους) καλύπτουν;
Υ.Γ.4: Η τηλεκατευθυνόμενη δημοσιογραφία των «ρεπορτάζ ομάδων» στερείται άποψης. Γι' αυτό και τα βρίσκουν οι πάγκοι με τα θεωρεία και επιδιαιτητή τα γραφεία Τύπου. Όλοι οι άφωνοι, μια παρέα. Στην Αλκμήνης (τα γραφεία Τύπου) δεν ανησυχούν.
