Για «μεγάλα πράγματα» φτιάχτηκε ο Άρης, του περασμένου καλοκαιριού, όπως έλεγαν οι πάντα πρόθυμοι, που κινούνται στο «περιβάλλον της ΠΑΕ». Τετράδα το λιγότερο, πρωτάθλημα το περισσότερο με μια δόση υπερβολής στα λεγόμενά τους, αλλά -εν πάσει περιπτώσει- η ομάδα που θα διαμορφωνόταν, ήταν ικανή να βάλει δύσκολα στους διεκδικητές του τίτλου.
Η υπερανάλυση των «αδικημάτων» του καλοκαιριού, ο βαθμός των οποίων θα εκτιμηθεί από το τελικό πλασάρισμα, οδηγεί σε συναισθηματικό κενό και δε χρειάζεται να γίνεται κάθε φορά που δεν κερδίζει ο Άρης. Η 20ή μέρα του Σεπτεμβρίου αποτελεί ακόμη και σήμερα (24/11) αρνητικό σημάδι επαφής με τον στόχο της 4άδας, της 5άδας... Ποιος ξέρει;
Ο Άρης, αν και δεν είχε μπει σε σωστές αγωνιστικές γραμμές, και είχε συσσωρευμένες παθογένειες στον σχεδιασμό του, εκτροχιάστηκε πριν βγει ο προτελευταίος μήνας του χρόνου, βγήκε εκτός θέματος, πώς το λένε... Εκτός στόχων, όχι, διότι μαθηματικά είναι μέσα στην 5η θέση, η οποία δίνει Ευρώπη (καλώς εχόντων των πραγμάτων), αλλά, πλέον, ΚΑΝΕΙΣ δεν μπαίνει στη διαδικασία να ασχοληθεί με την 5η θέση. Απλώς, το συναισθηματικό κενό θα γίνει μεγαλύτερο, αν ο Άρης δεν τερματίσει ούτε εκεί. Το χειρότερο μιας συνηθισμένης κατάστασης είναι η απάθεια προς την κατάσταση και η οποία -προς το παρόν- μοιάζει μακριά, καθώς τα μελλούμενα είναι εξόχως πιο σημαντικά από το αν ο Άρης βγει στην 5η θέση.
Κάποια ταβάνια έχουν τρυπηθεί κι αυτό είναι μέρος μιας κατάστασης, η οποία γυρίζει στα κεφάλια πολλών και δεν τους αφήνει σε ησυχία. Αγωνιστικά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για «ταβάνι», διότι οι ομάδες των Ουζουνίδη (αρχικά) και Χιμένεθ (εν συνεχεία) δεν έχουν βγάλει τίποτε στον αγωνιστικό χώρο, επομένως κάθε κρίση ενέχει το στοιχείο της «βιασύνης» και της «αδικίας». Βιασύνη, ενώ πλησιάζουμε στον Δεκέμβριο, θα ρωτήσει εύλογα κάποιος...
Ο Άρης παίζει με ΑΕΛ (29/11, 19:30), και ακολουθούν διαδοχικά ΠΑΟΚ (7/12) και Ολυμπιακός (14/12) σε παιχνίδια που θεωρούνται «επαφής με την 5η θέση», έστω για τα μάτια του κόσμου. Ο τελευταίος βλέπει αυτά που βλέπουν εχθροί και φίλοι. Δηλαδή, επτά ματς χωρίς νίκη και στο τέλος ποδοσφαιριστές με τα χέρια στη μέση, άλλους πεσμένους στο χορτάρι με το κεφάλι ακουμπισμένο στα γόνατα. Κι αυτό το κενό λέει πολλά περισσότερα από τα τρυπημένα ταβάνια.
