Οι εργατοώρες στη διάσπαση της άμυνας της ομάδας του Αγρινίου δεν πήγαν χαμένες για τα πρώτα 45 λεπτά, γιατί οι «κιτρινόμαυροι» προετοιμάστηκαν για να σπάσουν το... τσιμέντο και στην εξέλιξη το έκαναν ντέρμπι, επειδή στο δεύτερο μισό αιφνιδιάστηκαν από τις αλλαγές, σε πρόσωπα και σχηματισμό.
Ακόμη κι έτσι, όμως, καταγράφεται μία κάποια ταύτιση σε πνευματική, σωματική και τακτική προετοιμασία, η οποία εμφανίζεται στα περισσότερα ματς, ειδικά από το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ και μετά, και με εξαίρεση το «βούλιαγμα» στη Λιβαδειά.
Ο Άρης, κάτι παίζει τελικά ρε παιδί μου...
Οι συγκρίσεις με πρότερες καταστάσεις οδηγούν σε προφανή συμπεράσματα, γιατί οι ώρες στο «Δασυγένειο» βρίσκουν νόημα, έστω κι αν το νόημα χάνεται ανά στιγμές.
Η απόδοση των ποδοσφαιριστών του Μαρίνου Ουζουνίδη, στο πρώτο ημίχρονο με αντίπαλο τον Παναιτωλικό, σε κάνουν να πιστεύεις ότι η 4άδα θα μπορούσε να αποτελέσει εφικτό στόχος.
Ας είναι...
Και επειδή ο Παναιτωλικός δεν είναι Λαμία (αν και χθες κατάπιε τον Παναθηναϊκό), το 90λεπτο του «Κλ. Βικελίδης» αποκάλυψε μία ομάδα, η οποία είχε ξανά μια τριάδα στον άξονα, που έκοβε και έραβε, χάρη στις αρετές των Μοντσού, Νταρίντα και του Σιφουέντες, η οποία σε συνδυασμό με το πλάνο διάσπασης των πλάγιων χαφ (Φετφατζίδη, Σπίκιτς) στο ένας εναντίον ενός, απέφερε 12 τελικές έναντι μιας του αντιπάλου, τη στιγμή που είχαν συνεισφορά και τα προσεκτικά ανεβάσματα των Μάγιο και Μεντίλ.
Όταν οι γηπεδούχοι δεν έβρισκαν παιχνίδι από τα πλάγια, επειχειρούσαν να παίξουν κάθετα, με ή χωρίς Μορόν, κάνοντας τον Ισπανό, να μη νιώθει... απομονωμένος, διότι και οι πλάγιοι χαφ είχαν στο μυαλό τους να πατήσουν περιοχή και να προκαλούν αριθμητική ανισορροπία στον αντίπαλο, όπως συνέβη στη φάση που ο Άρης κέρδισε το φάουλ, για να έρθει το 2-0 από τον Μοντσού.
Όλα αυτά, τα πολύ βασικά, δεν έγιναν συμπτωματικά, ούτε από κάποια αόρατη δύναμη.
Ο αιφνιδιασμός από την άλλη, μετά την ανάπαυλα, ήταν προϊόν του Γιάννη Πετράκη, ο οποίος γύρισε το 3-5-2 (γι' αυτό προετοιμάστηκε ο Άρης) σε 4-4-2. Οι Τεττέι και Ντίας δημιούργησαν προβλήματα στους -μέχρι τότε- σταθερούς Μπράμπετς και Φαμπιάνο, οι υπόλοιποι εννιά έπαιξαν επίσης με τη φωτιά έως ότου δεχτούν το γκολ και στη συνέχεια έπαιξε περισσότερο η διαχείριση.
Ο Ελληνο-γκανέζος πίεσε και τους τέσσερις στην άμυνα του Άρη, έφευγε κινούταν συνεχώς από τη δεξιά πλευρά και έπαιζε με πρόσωπο τον Μπράμπετς, και όχι πλάτη, όπως έκανε ο Ρόα πριν αντικατασταθεί, «χτυπώντας» τον Τσέχο στο αδύνατο σημείο του.
Στην εξίσωση μπήκε αναπόφευκτα και ο παράγοντας «άγχος», δικαιολογία σοβαρή δεν είναι πάντως, διότι το (μη δημιουργικό) άγχος έρχεται όταν είσαι ελλιπώς προετοιμασμένος.
Και στην τελική ανάλυση ο Άρης έπαιξε για 45 λεπτά, όντας καλά διαβασμένος, και στο υπόλοιπο παιχνίδι περιορίστηκε αισθητά, γιατί ήταν αιφνιδιασμένος και δεν ήξερε πώς να λειτουργήσει ατομικά και συνολικά, για να τελειώσει νωρίτερα τη νίκη.
Με τούτα και με εκείνα, ξέρουμε, πλέον, πως ο Άρης κάτι... παίζει κι ας μην είναι για την 4η αλλά για την 5η θέση.
Υ.Γ.1: Η «κοντή» μνήμη είναι για όσους στις 8 Δεκεμβρίου έφερναν χάος και από τις 15 και μετά «έβλεπαν κάτι να αλλάζει».
Υ.Γ.2: Ο υπερ-τονισμός καταστάσεων, θετικών ως επί το πλείστον, φθείρει τις ανθρώπινες αντοχές. Ο Άρης παίζει... κάτι, από εκεί που δεν έπαιζε τίποτα. Το βλέπουμε δύο μήνες τώρα, χωρίς να χρειάζεται από το 2 να πας στο 8. Μεσολαβούν ακέραιοι αριθμοί, μέχρι να επιστρέψει η πίστη και η εμπιστοσύνη.
Υ.Γ.3: Ο ρεαλισμός στις δηλώσεις των φυσικών πρωταγωνιστών δίνει (μη εύπεπτη) τροφή για σκέψη. Η μπάλα μένει στο γήπεδο και δεν πετιέται στην κερκίδα.
