Κάθε ομάδα δείχνει τον χαρακτήρα της στα δύσκολα και ο φετινός Άρης επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά ότι είναι μαλθακός, δίχως ισχυρή προσωπικότητα καθώς όταν μπαίνει το «πρέπει»… εξαφανίζεται, έτσι όπως έκανε δηλαδή και στη Λιβαδειά με συνέπεια τη συντριβή η οποία τον βγάζει ουσιαστικά από κάθε διεκδίκηση θέσης στην τετράδα.
Όταν κάτι τόσο σοβαρό συμβαίνει δύο φορές μέσα σε διάστημα τεσσάρων μηνών, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ψυχανάλυση. Το πρόβλημα είναι εμφανέστατο. Βρίσκεται στη νοοτροπία και στην προσωπικότητα του συνόλου. Ο Άρης υστερεί. Τον Νοέμβρη, όταν χρειάστηκε να επιβεβαιώσει την αγωνιστική δυναμική του έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Τώρα, που επίσης κλήθηκε να δικαιώσει όλους όσοι μιλούν για τετράδα, πνίγηκε στη βροχή της Λιβαδειάς. Εξαφανίστηκε στο δεύτερο ημίχρονο, εξελίχθηκε σε έρμαιο των διαθέσεων του Λεβαδειακού κι ας έπαιζε ο τελευταίος δίχως δύο βασικά επιθετικά όπλα του (Ζίνι, Γιαννιώτα). Το τελικό αποτέλεσμα (4-1) είναι τουλάχιστον ρεαλιστικό ως προς την τραγωδία που έζησε ο Άρης. Κι αν στο πρώτο ημίχρονο αυτή κρύφτηκε λόγω του αυτογκόλ του Εραμούσπε, στο δεύτερο ήταν εκκωφαντική.
Το ρίσκο που πήρε ο Νίκος Παπαδόπουλος στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους δεν ήταν τυχαίο. Είδε τους Μεντίλ-Μοντόγια να παραπατούν και τους ακραίους επιθετικούς να μην προσφέρουν την παραμικρή βοήθεια. Διαπίστωσε ότι είχε απέναντί του μια ομάδα η οποία ήταν σε άλλο γήπεδο καθώς προϊόντος του χρόνου εξαφανίστηκε και ο άξονας. Κι ας ήταν στην κερκίδα τουλάχιστον 1000 φίλοι του Άρη οι οποίοι ξελαρυγγιάστηκαν μπας και ξυπνήσουν τους παίκτες του Μαρίνου Ουζουνίδη. Μάταια. Το πρώτο οκτάλεπτο του δεύτερου μέρους εξέθεσε ανεπανόρθωτα τους πάντες. Στο 80’ και αφού ο Χουλιάν Κουέστα μάταια προσπάθησε να διασώσει ότι… σωνόταν, ήρθε και ο Πεντρόσο. Αυτός μαζί με τους Συμελίδη, Ρόμο άλλαξαν τον αγώνα παίρνοντας σκυτάλη από τους εξαιρετικούς Βήχο και Τσάπρα. Η δε φάση του τέταρτου γκολ ήταν η πιο ενδεικτική. Δύο μονομαχίες κέρδισε ο τελευταίος. Φάση ενδεικτική ως προς τη διαφορά στο πάθος των ποδοσφαιριστών των δύο ομάδων.
Κι έτσι ο Άρης πήγε από τον θρίαμβο επί του Παναθηναϊκού στην τραγωδία της Λιβαδειάς επιβεβαιώνοντας ότι δεν έχει το μέταλλο για κάτι παραπάνω πέραν της διεκδίκησης του ευρωπαϊκού εισιτηρίου κι αυτό εφόσον δεν υπάρξει έκπληξη στο Κύπελλο Ελλάδας. Για μια ακόμη φορά απογοητεύει τον κόσμο του ο οποίος τον ακολουθεί ευλαβικά και με κίνητρο την ελπίδα αλλά και πάλι η ομάδα είναι αδύναμη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται ότι σ’ αυτή την ομάδα δεν φταίει ο «ένας» αλλά είναι ζήτημα προσωπικότητας του συνόλου. Κι ας ανέλαβε ολοκληρωτικά την ευθύνη ο Μαρίνος Ουζουνίδης. Δηλαδή, θα πρέπει ένας προπονητής να επιδιώκει να πείσει τους επαγγελματίες παίκτες για τη σημασία ενός αγώνα; Ο έμπειρος τεχνικός έκανε αυτό που συνηθίζει. Βγαίνει μπροστά για την απορρόφηση των κραδασμών, γνωρίζοντας ότι θα χρειαστεί να στηριχθεί στο υπάρχον υλικό. Μέσα του όμως, υποθέτω ότι, ξέρει κι έχει καταλάβει την ανεπάρκειά του…
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube
