Ο Γιώργος Ρουμπάνης, ο άνθρωπος που κράτησε ψηλά την ελληνική σημαία στις δύσκολες μεταπολεμικές εποχές και πρόσφερε στην Ελλάδα το μονάκριβο χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο από τους Αγώνες της Μελβούρνης το 1956, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 95 ετών.
Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά στις 11 Φεβρουαρίου 2025 περίπου έξι μήνες προτού συμπληρώσει τα 96 του χρόνια. Ο Γιώργος Ρουμπάνης ήταν ο συνδετικός κρίκος των ελληνικών παρουσιών στο Ολυμπιακό βάθρο από το χρυσό μετάλλιο του Κώστα Τσικλητήρα το 1912 στη νίκη της Βούλας Πατουλίδου το 1992.
Γεννήθηκε το Δεκαπενταύγουστο του 1929 στη Θεσσαλονίκη, αλλά η καταγωγή του ήταν από την ιστορική Στεμνίτσα της Αρκαδίας.
Η οικογένειά του είχε έφεση στον αθλητισμό. Ο πατέρας του, Σάββας ήταν γυμναστής και ο αδερφός του Αριστείδης εξαιρετικός ακοντιστής και στη συνέχεια λαμπρός μπασκεμπολίστας, μέλος της μεγάλης ομάδας του Πανελληνίου τη δεκαετία του ’50. Απεβίωσε το 2018. Είχε άλλα δύο αδέρφια τον Βασίλη και τον Νίκο. Μητέρα του ήταν η Άννα.
Ψηλός (1.92 μ.), γεροδεμένος με κοψιά αστέρα του Χόλιγουντ, ασχολήθηκε αρχικά με την πυγμαχία, το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το δίσκο και τα 110 μ. με εμπόδια, πριν περάσει στο αγώνισμα που θα καθόριζε τη μετέπειτα ζωή του. Αφορμή στάθηκε ένα αστείο, ένα στοίχημα.
Ο τότε πρωταθλητής του επί κοντώ, Θεοδόσης Μπαλάφας του Πανελληνίου, τον προκάλεσε να περάσει τα 2,50 μ. με έπαθλο τις πάστες που θα έτρωγαν μετά την προπόνηση. «Αυτό το περνάω με το καβουράκι μου» απάντησε ο Ρουμπάνης και πράγματι υπερέβη με ευκολία το ύψος. Η μεγάλη πορεία του σε ένα αγώνισμα που έμελλε να χαρίσει ανεπανάληπτους θριάμβους στην Ελλάδα είχε ξεκινήσει.
Λίγους μήνες αργότερα κέρδισε στους φοιτητικούς αγώνες τον πρωταθλητή εφήβων Κάρολο Παπούλια του ΕΓΣ και συνέχισε να βελτιώνει το ρεκόρ του. Ως αθλητής του Παναθηναϊκού, κατέλαβε την 6η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1954 στη Βέρνη, με άλμα στα 4.30.
Η πρόοδός του τού εξασφάλισε ένα εισιτήριο για τις ΗΠΑ, καθώς ο φημισμένος προπονητής της εποχής, Πέιτον Τζόρνταν διέκρινε το ταλέντο του σε διεθνείς αγώνες στο Παναθηναϊκό στάδιο.
Δανείστηκε δύο κοστούμια από τον Σπύρο Σκούρα, πρόεδρο του Πανελληνίου, της νέας του ομάδας, μάζεψε και κάποια χρήματα από το στρατό, όπου υπηρέτησε ως δόκιμος, και πήρε το καράβι για τις ΗΠΑ και την Καλιφόρνια.
Στις ακτές του Ειρηνικού είδε και χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τα εξελιγμένα ευλύγιστα κοντάρια (καμία σχέση με τα σημερινά).
Αρχικά φοίτησε στο Οκσιντένταλ της Πασαντίνα με προπονητή τον Πέιτον Τζόρνταν. Έκανε διάφορες χαμαλοδουλειές για να πληρώνει την υποτροφία του και να καλύπτει τα έξοδά των σπουδών του στη διοίκηση επιχειρήσεων και το μεταπτυχιακό του στην πολιτική οικονομία.
Η φήμη του ως αθλητή δεν άργησε να τον φέρει στο περίφημο UCLA με συναθλητή τον κορυφαίο σφαιροβόλο και εμπνευστή του περιστροφικού παλμού, Πάρι Ο’ Μπράιεν. Σύμφωνα με τη σύζυγο του Γιώργο Ρουμπάνη, Νάνσι, ο Ρουμπάνης βρέθηκε στο UCLA από τον Οκσιντένταλ, επειδή ο Τζόρνταν τον είχε δει να καπνίζει.
Ο ίδιος έχει πει ότι περισσότερο τον βοήθησε στη σφυρηλάτηση του χαρακτήρα του και του κορμιού του η εργασία του σε φούρνο παρά οι προπονήσεις στο στάδιο, στο οποίο τους θερινούς μήνες διείσδυε από μια τρύπα στο συρματόπλεγμα γιατί ήταν κλειστό!
Το 1956 έφτασε στο απόγειο της δόξας με την κατάκτηση του ιστορικού χάλκινου Ολυμπιακού μεταλλίου στη Μελβούρνη, με άλμα στα 4.50. Είχε προηγηθεί τιτανομαχία 11 ωρών με τους Αμερικανούς Μπομπ Ρίτσαρντς, Μπομπ Γκουτόβσκι και Τζορτζ Μάτος. Η πολύωρη διαδικασόα τον έστειλε μετά τον αγώνα εξαντλημένο στο νοσοκομείο, αφού κατέρρευσε στο πούλμαν της επιστροφής στο Ολυμπιακό χωριό.
Απογοητευμένος από την «αποτυχία» του να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο, βούρκωσε και πίστεψε ότι και οι Έλληνες πίσω στην πατρίδα θα αισθανόντουσαν το ίδιο. Βλέπετε, ήταν ο σημαιοφόρος της Ελλάδας στην τελετή έναρξης, μια επιλογή συνυφασμένη με τη δυναμική του και τις ελπίδες του για διάκριση.
Όταν άρχισαν να έρχονται «βροχή» τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα από τον Βασιλιά Παύλο, τον Πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και δεκάδες άλλους, συνειδητοποίησε το μέγεθος της επιτυχίας του.
Περίπου οχτώ χιλιάδες κόσμος τον περίμενε στο αεροδρόμιο κατά την επιστροφή του από την Αυστραλία και δεν άργησε να αποτελέσει μία από τις διασημότητες της κοινωνικής ζωής στην Αθήνα εκείνης της εποχής. Φωτογραφίες του με τη βασιλική οικογένεια, την πολιτική ηγεσία, εγχώριους και διεθνείς σταρ και προσωπικότητες (π.χ. Ωνάσης, Σίρλεϊ ΜακΛέιν) κοσμούσαν συχνά τις κοσμικές στήλες στις εφημερίδες και τα περιοδικά. Η επιτυχία του συνέβαλε ώστε να αναδειχτεί αθλητής της χρονιάς από τον ΠΣΑΤ.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1958, κατέρριψε στο Μόναχο για τρίτη φορά το ρεκόρ Ευρώπης με άλμα στα 4.60 μ.. Την ίδια χρονιά επελέγη στην All-Star ομάδα των αμερικανικών κολλεγίων.
Από το 1959 αραίωσε τις προπονήσεις.
Αναδείχτηκε τρεις φορές πανελληνιονίκης (1954, 1955, 1958), τέσσερις βαλκανιονίκης (1954, 1957, 1958, 1959) και ήταν δεύτερος στους Μεσογειακούς του 1955. Μετείχε ακόμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960.
Δεν έκανε αθλητισμό για να αποκομίσει υλικά οφέλη.
Όπως είχε αναφέρει σε συνέντευξή του, «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, είπε στον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων να φροντίσει ώστε να μου δοθεί ο βαθμός του Συνταγματάρχη και να επισπευσθούν οι διαδικασίες για να γίνω Στρατηγός. Και γυρίζει ο πατέρας μου και του απαντά: “Αυτό αποκλείεται πρόεδρε. Τα παιδιά γυμνάζονται για τον αθλητισμό και την υγεία τους. Ο αθλητισμός είναι βιολογική ανάγκη και πολιτισμός”. Έτσι μεγαλώσαμε εμείς…».
Αποσύρθηκε οριστικά από τον αθλητισμό το 1961 και ασχολήθηκε με τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Δούλεψε στις ΗΠΑ για μια πενταετία ως σύμβουλος επικοινωνίας και διοίκησης και ίδρυσε διαφημιστική εταιρία.
Εκεί γνώρισε διασημότητες του Χόλιγουντ και εξαγόρασε την Σκούρας Φιλμς, ιδιοκτησίας ξαδέρφου του προέδρου του Πανελληνίου. Γύρισε στην Ελλάδα και έστησε εταιρία διανομής κινηματογραφικών ταινιών.
Πλην της showbiz, συνέχισε να ασχολείται ενεργά και με τον αθλητισμό ως παράγοντας και φίλαθλος. Δεν έφυγε ποτέ από τον αγαπημένο του Πανελλήνιο και τις θέσεις του, μαζί με άλλους γίγαντες της ομάδας της Κυψέλης, στο εντευκτήριο του συλλόγου και στον πάγκο πίσω από τα περίφημα δίχτυα του κλειστού γυμναστηρίου, παρά μόνο όταν δεν του το επέτρεπε η υγεία του.
Συμμετείχε σε μια σειρά από ιδρύματα και οργανωτικές επιτροπές, με κορυφαίο το Σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών το 1985, τον οποίο ίδρυσε μαζί με τον συντοπίτη του Αρκάδα Ολυμπιονίκη της πάλης, Δημήτρη Θανόπουλο. Θήτευσε στην ΕΦΟΑ (τένις) ως αντιπρόεδρος, στον Πανελλήνιο ως πρόεδρος και σε πολλές άλλες θέσεις, ενώ ήταν μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής των Παραολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004» και της διερευνητικής επιτροπής «Αθήνα 2004». Στα 84, μετέφερε ως λαμπαδηδρόμος τη φλόγα για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι.
Στις ΗΠΑ γνώρισε την σύζυγό του, Νάνσι Γκόουλντ με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά: την Ροζάνα, τον Δημήτρη και τον Βασίλη.
Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την ερχόμενη εβδομάδα στο Α’ Νεκροταφείο με δαπάνη της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.
