Φυσικά, είναι – αν μη τι άλλο – προσόν, να νικάς ακόμη και στις κακές του ημέρες. Τέτοιες νίκες για τον ΠΑΟΚ είναι αυτές στο Αγρίνιο και στις Σέρρες. Με τον Παναιτωλικό κακός ήταν για ένα ημίχρονο. Το Α’ καθώς είθισται. Με τον Πανσερραϊκό ήταν και στα δύο ημίχρονα.
Ο ΠΑΟΚ νίκησε λένε, επειδή έχει τον Κωνσταντέλια. Κατ’ αρχήν δεν τον έχει απλά. Τον έφτιαξε εξ απαλών ονύχων. Άλλο ένα προσόν για τον ΠΑΟΚ, το φτιάξιμο τέτοιας κλάσης παικτών. Και στη συνέχεια τι πρέπει, να κάνει ο ΠΑΟΚ; Να κλειδώνει τον «”Black Panther” του στα αποδυτήρια; Έλεος, δηλαδή!
Και βέβαια, με τον Κωνσταντέλια ο ΠΑΟΚ βγήκε από τα αδιέξοδα του κόντρα στον Πανσερραϊκό. Και βέβαια, ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του οικοδομήματος της προχθεσινής νίκης. Δεν ήταν όμως μόνος του. Έβαλαν λίγο πλάτη ο Ζίβκο Ζίβκοβιτς, ο Κεντζιόρα κι ο Ντεσπότοφ. Λίγο, έτσι; Οι άλλοι; Από λιγότερο μέχρι καθόλου. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Αρκεί, να μη συμβαίνει συχνά! Τότε παύουν να είναι οι καλύτερες αγωνιστικά…) οικογένειες.
Είναι τιμή και καμάρι του ΠΑΟΚ που έχει τέτοιο βλαστάρι. Σπάνιο, ξεχωριστό ταλέντο. Και τυχερό. Έπεσε σε μία φουρνιά με εξαιρετικούς παίκτες, κατά πως δείχνουν τα μέχρι πεπραγμένα τους. Δεν είχαν όλα τα ταλέντα του ΠΑΟΚ τέτοια τύχη.
Είναι λοιπόν, ευτυχής σύμπτωση η παρουσία ενός σπάνιου και ξεχωριστού ταλέντου με τέτοια φουρνιά παικτών του ΠΑΟΚ. Και για να μην πάει χαμένη τέτοια ευτυχής σύμπτωση… Οφείλουν και το ταλέντο κι η φουρνιά, με την συνδρομή του προπονητή τους, να την αξιοποιήσουν στο έπακρο.
«Δεξάμενος φλόγα τρέχε. Ου γαρ γιγνώσκεις πότε σβέννυται και εν σκοτία σε καταλείψει». Είναι μία αναφορά – βρίθει ουσίας και σημασίας - αγίου την οποία διαβάσαμε και ξεχωρίσαμε σε βιβλία με βίους αγίων…
Τούτο δε, επειδή ουδείς γνωρίζει κι ουδείς ορίζει (πέρα από τον Δημιουργία μας…) εάν κι εφ’ όσον η εφετινή ευτυχής συγκυρία, θα υφίσταται και του χρόνου.
ΥΓ 1: Πόνεσε. Ακόμη υποφέρει. Δάκρυσε η ψυχή του Ελληνισμού. Ακόμη ρέουν τα δάκρυα της. Αυτή τη φορά για τα Τέμπη. Την άλλη για το Μάτι. Αν κι αυτή τη φορά ο πόνος και τα δάκρυα προβάλλονται περισσότερο. Γιατί άραγε; Αλλά…
ΥΓ 2 : …Σημασία έχει τελικά, σε ποια χώρα ζούμε; Τόσα χρόνια μετά τα φευγιό 100+ ψυχών στο Μάτι κι ευθύνες δεν αποδόθηκαν. Τόσα θα περιμένουμε, μετά το φευγιό 50+ ψυχών στα Τέμπη – και παρά την εντονότατη προβολή της λαϊκής απαίτησης – για να αποδοθούν;. Γιατί άραγε;
ΥΓ 3: Μετά και την κατοχή κομματιού της Κύπρου από την τουρκιά, ανάψαμε το καντήλι του «δεν ξεχνώ». Το λαδάκι του δε σώθηκε. Η φλόγα του δεν έσβησε. Ναι, αλλά… Ουδέν άλλαξε! Δεν αρκεί να μην ξεχνούμε. Χρειάζεται και να πράττουμε συνάμα!
ΥΓ 4 : Ανάψαμε τώρα, το καντήλι του «ποτέ ξανά». Ναι , αλλά… Τι πράττουμε, για να μην σωθεί το λαδάκι του; Να μην σβηστεί η φλόγα του.
