Το σχέδιο συνεργασίας μεταξύ ΝΒΑ και FIBA και της προοπτικής δημιουργίας νέας λίγκας «αμφισβητεί» την… αυτοκρατορία της Euroleague η οποία στα 25 χρόνια ύπαρξής της προφανώς κατάφερε να εκτοξεύσει την αγωνιστική αξία του προϊόντος, αλλά απέτυχε στη δημιουργία προϋποθέσεων απόσβεσης των επενδύσεων των ομάδων και τώρα χρησιμοποιεί τη ρητορική που κάποτε αποτελούσε τον βασικό τρόπο έκφρασης της FIBA.
Για τους παλιότερους, αυτή η ιστορία ισοδυναμεί μ’ ένα ταξίδι στον χρόνο καθώς όλα όσα διαδραματίζονται στην κεντρική σκηνή του ευρωπαϊκού μπάσκετ επαναφέρουν μνήμες από την εποχή της διάσπασης ή μάλλον του περιβόητου σχίσματος. Τότε που η Euroleague εισέβαλε – μάλλον άναρχα – στην κεντρική σκηνή υποσχόμενη εκατομμύρια εσόδων στις ομάδες, αμφισβητώντας την κυριαρχία της FIBA, η οποία εκείνη την εποχή χαρακτηριζόταν από «αρτηριοσκληρωτικές» αντιλήψεις και απλά πρόβαλλε το δόγμα «εμείς είμαστε το μπάσκετ». Η εξέλιξη αυτής της ιστορίας αποτυπώθηκε προϊόντος του χρόνου καθώς η άρνηση εκσυγχρονισμού που χαρακτήρισε τη FIBA οδήγησε στην εκτόξευση της Euroleague καταλήγοντας στο σημείο που βρισκόμαστε στα τελευταία χρόνια, αυτό της «αυτοκρατορίας» της τελευταίας και του απόλυτου ελέγχου του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Μόνο που η Euroleague, ως ένα βαθμό, λειτούργησε έτσι όπως ακριβώς είχε πράξει η FIBA. Στρογγυλοκάθισε πάνω στις δάφνες της επιτυχίας της, όπως και στην αδυναμία της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι κανείς δεν θα μπορούσε να την αμφισβητήσει. Δεσμεύοντας με πολυετή συμβόλαια τα ισχυρά brand’s δεν αισθάνθηκε την παραμικρή απειλή, ίσα-ίσα που άντλησε λάμψη μέσα από τις επενδύσεις αυτών φτάνοντας στο σημείο εκμετάλλευσης της κατακόρυφης ανάπτυξης του αθλήματος, δίχως η ίδια να είχε δημιουργήσει τις οικονομικές προϋποθέσεις για την απόσβεση των επενδύσεων. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι η τωρινή, δηλαδή, η οικονομική ζημία με την οποία οφείλουν να συμβιβαστούν οι ομάδες που αγωνίζονται στην Euroleague και την άρνηση club να αγωνιστούν στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση επειδή δεν δύνανται να αντέξουν το κόστος.
Το «μπάσιμο» στο ευρωπαϊκό μπάσκετ αποτελεί διαχρονικό στόχο του ΝΒΑ και εντάσσεται στο σχέδιο απόλυτης παγκοσμιοποίησης του Πρωταθλήματος. Η αποστολή παικτών, προπονητών και τεχνοκρατών σε Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική δεν στοιχειοθετούν τυχαίες επιλογές, αλλά είναι κομμάτι του σχεδίου που έχουν εκπονήσει οι Αμερικάνοι και το οποίο εφαρμόζεται σταδιακά. Προβλέπει τον απόλυτο έλεγχο του μπάσκετ – άρα και της αγοράς – σε παγκόσμιο επίπεδο. Η αγορά ήδη ελέγχεται σε συντριπτικό ποσοστό κι αυτό διαπιστώνεται μέσα από τον απόλυτο περιορισμό των επιλογών που έχουν οι ευρωπαϊκές ομάδες.
Τούτο αποδεικνύεται μέσα και από την αύξηση των συμβολαίων η οποία προέκυψε – όχι από την αξία των αθλητών αλλά – από την τροποποίηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας με την οποία δεσμεύονται τα αμερικανικά franchise’s και αφορούν (και) την αναπτυξιακή λίγκα. Γι’ αυτόν τον λόγο, ένας Αμερικανός επαγγελματίας δίχως την προοπτική συμμετοχής στο ΝΒΑ σκέφτεται πλέον… διπλά και τριπλά την ευρωπαϊκή πρόταση ενώ στο παρελθόν «εκλιπαρούσε» γι’ αυτή. Και η κατάσταση θα χειροτερέψει αν στο μέλλον δημιουργηθούν περισσότερα αξιόλογα πρωταθλήματα σε περισσότερες ασιατικές χώρες (σ. σ. πλην των Κίνα, Ιαπωνία, Φιλιππίνες κλπ) ή ακόμη και στην Αφρική.
Η Euroleague βρίσκει μπροστά της την κωλυσιεργία της παράλληλα της άρνησης οικονομικού εκσυγχρονισμού της. Για πολλά χρόνια δεν πίστευε στην επεκτατική πολιτική του ΝΒΑ «πατώντας» πάνω στην εντελώς διαφορετική φιλοσοφία στην προσέγγιση του αθλητισμού. Πλέον νιώθει τον κίνδυνο απώλειας των κεκτημένων και προσπαθεί (άτακτα) να βρει χρήματα (βλέπε τη διοργάνωση του Final Four στο Ντουμπάι) με σκοπό την οικονομική ενδυνάμωσή της και την αύξηση των παροχών στις ομάδες. Γιατί το «παραμύθι» έχει κοντά ποδάρια και κάθε σύγκριση με τα (οικονομικά) άλματα που γίνονται στο ποδόσφαιρο κάνει ακόμη πιο δεινή τη θέση της «Ένωσης». Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο χρησιμοποίησης του αφηγήματος που είχε η FIBA πριν από ακριβώς 25 χρόνια.
Η δήλωση πίστης στην Euroleague των επτά εκ των 13 εταίρων στο πρόσφατο δ. σ. της «Ένωσης», και μετά την παρουσίαση του πλάνου συνεργασίας των NBA/FIBA, παρουσιάστηκε ως επιτυχία του τωρινού «αφεντικού» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, μα στην πραγματικότητα στοιχειοθετεί ήττα. Γιατί μία ψήφος μπορεί να αλλάξει άρδην τα δεδομένα, ειδικά από τη στιγμή που μόλις δύο ομάδες (Παναθηναϊκός, Φενέρμπαχτσε) φανέρωσαν το περιορισμένο ενδιαφέρον τους για τη νέα λίγκα. Αρκετές ζήτησαν χρόνο, άλλες δεν απάντησαν και μέσα σ’ αυτές είναι και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας η οποία εδώ και τρία χρόνια είναι εξαιρετικά ενοχλημένη από τη στάση της Euroleague και τη συναίνεσή της στον αποκλεισμό των ρωσικών ομάδων λόγω του πολέμου.
Βάσει του χρονοδιαγράμματος, το πλάνο των ΝΒΑ/FIBA θα πρέπει να εφαρμοστεί μετά το 2026 καθώς του χρόνου τέτοια εποχή λήγουν τα δεκαετή συμβόλαια των 13 εταίρων. Μέχρι τότε, το 7/13 μπορεί να έχει μειωθεί συντριπτικά γιατί οι ομάδες θα κοιτάξουν, ό,τι είχαν κοιτάξει πριν από 25 χρόνια. Τα εγγυημένα έσοδα και τις προϋποθέσεις απόσβεσης των επενδύσεών τους. Το plus της Euroleague είναι ότι αυτό το πλάνο περιλαμβάνει μόνο 16 ομάδες, άρα εμπεριέχει το σχέδιο αποκλεισμού χωρών το οποίο ακολούθησε και η ίδια και για το οποίο «ούρλιαζε» η FIBA αλλά τώρα το υιοθετεί.
Αντικειμενικά, για την κουλτούρα του φιλάθλου στην Ευρώπη, το… «for the love of the game» που πρεσβεύει το ΝΒΑ δύσκολα θα προχωρήσει γιατί το «every game matters» είναι περισσότερο αντιπροσωπευτικό της ευρωπαϊκής κοσμοθεωρίας κι αυτό είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να επανεξετάσουν ΝΒΑ και FIBA. Δηλαδή, η επιτυχία ενός μοντέλου στην τεράστια αθλητική κοινωνία των Η.Π.Α. δεν διασφαλίζει κάτι αντίστοιχο στη ευρωπαϊκή η οποία διαχειρίζεται πρόσωπα και καταστάσεις με εντονότερο το στοιχείο του οπαδισμού κι αυτό δεν σχετίζεται μόνο με την Ελλάδα. Ούτε όμως μπορεί να γίνει αυτό που είπε ο Εργκίν Αταμάν περί αμερικανικής βοήθειας σε επίπεδο τεχνογνωσίας και marketing.
Οι Αμερικάνοι και κυρίως η FIBA δεν θα δεχθούν να βοηθήσουν την Euroleague δίχως τον έλεγχο της διοργάνωσης. Κάποιοι λένε ότι η FIBA κρατάει «μανιάτικο» στην Euroleague για όσα έγιναν πριν από 25 χρόνια. Μπορεί να έχουν δίκιο, τούτο όμως δεν αφαιρεί τις σοβαρές ευθύνες της «Ένωσης» και την ανεπάρκειά της στον τομέα της οικονομικής ανάπτυξης της διοργάνωσης και των κεντρικών συμφωνιών που θα έπρεπε να είχε πετύχει. Στην πραγματικότητα, μοναδικό μαξιλαράκι της είναι το ενδιαφέρον απόκτησης της διοργάνωσης από ιδιωτική εταιρία και η δυνατότητα εισροής κάποιων εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ τα οποία – σε πρώτη φάση – θα διακόψουν την «ξηρασία» χρημάτων από πλευράς κεντρικών εσόδων. Εξάλλου, οι ομάδες δεν βγάζουν τα έσοδά τους από τις εμπορικές συμφωνίες της Euroleague αλλά από επίπεδο marketing που έχουν αναπτύξει. Επί τούτου, πιο τρανό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Παναθηναϊκού…
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube
