Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε όντως μια ωραία ατμόσφαιρα εδώ και αρκετό καιρό στο Πρωτάθλημα. Ιδιαίτερα μέσα στο 2025, όλα κυλούν όμορφα κι ωραία. Χωρίς εντάσεις, χωρίς κραυγές για τη διαιτησία και χωρίς εξωαγωνιστικούς σκοτωμούς μεταξύ των πρώτων.
Γιατί; Γιατί σιώπησε ο μεγάλος... σαματατζής. Ο Ολυμπιακός δεν έχει κανέναν λόγο να κάνει τη φασαρία που έκανε τα δύο προηγούμενα χρόνια, ξέροντας ότι είναι αδύνατο να πάρει το Πρωτάθλημα. Φέτος είναι πρώτος σταθερά, είναι φαβορί για τον τίτλο, οπότε απαλλαχτήκαμε από την τοξικότητα που ξερνούσε πέρσι και πρόπερσι. Οσο για τους ανταγωνιστές του, κατάλαβαν πολύ νωρίς ότι δεν μπορούν να τον ανταγωνιστούν, οπότε δεν βρίσκουν κανένα νόημα να “ρίξουν” τα χάλια τους στη διαιτησία.
Καθόλου δεν με χαροποιεί το να κερδίζει τίτλους ο Ολυμπιακός. Το αντίθετο. Αλλά το να κάνει φέτος νταμπλ θα είναι το φυσιολογικό, το λογικό και το δίκαιο. Δεν είναι καμια σπουδαία ομάδα, δεν έχει ενθουσιάσει κανέναν με το ποδόσφαιρο που παίζει, είναι όμως καλύτερος από τους υπόλοπους “μεγάλους”, δηλαδή... λιγότερο κακός. Με πιο λίγες αδυναμίες, με λιγότερες προσωπικές γκάφες παικτών, με λιγότερες “αυτοκτονίες” και με μεγαλύτερη ικανότητα στο να συγκεντρώνει βαθμούς. Το Κύπελλο θα το πάρει εκτός κι αν χάσει στον τελικό από ΟΦΗ ή Αστέρα. Το Πρωτάθλημα θα το πάρει εκτός κι αν κατορθώσει να γίνει ξαφνικά αυτός χειρότερος από ΑΕΚ, Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ. Παρατραβηγμένα σενάρια και τα δύο.
Για να πω την αλήθεια, το προτιμώ αυτό που πρόκειται να γίνει. Από τη στιγμή που δεν είναι δυνατόν να πάρει ο ΠΑΟΚ το Πρωτάθλημα, ας το πάρει όποιος το δικαιούται περισσότερο. Και δεν είναι αυτός ο όποιος ούτε η ΑΕΚ, ούτε ο Παναθηναϊκός. Χαίρομαι πάρα πολύ για το... μαστίγωμα που υφίστανται και στις δύο αυτές ομάδες όσοι ήθελαν να φαντασιώνονται μεγαλεία που δεν αναλογούσαν στο μπόι των ομάδων τους. Χαίρομαι για τις σφαλιάρες που τρώνε και πέφτουν από τα συννεφάκια τους. Με ικανοποιεί που ήρθε με... πολύ πόνο η στιγμή να συνειδητοποιήσουν οριστικά και αμετάκλητα ότι είχαν παντελή έλλειψη γνώθι σ'αυτόν. Με το 6-0 και το 0-1 από τον Ολυμπιακό οι της ΑΕΚ και με το 3-1 από τη Λαμία οι του Παναθηναϊκού.
Στον ΠΑΟΚ δεν μαστιγώθηκε κανείς γιατί ποτέ δεν χάθηκε το γνώθι σ'αυτόν. Στον ΠΑΟΚ βλέπαμε όλοι ότι φέτος η ομάδα δεν μπορεί να βρει τα πατήματά της, είχαμε τη δύναμη να διακρίνουμε τις αδυναμίες της, αναγνωρίσαμε τα πολλά λάθη που έγιναν και στον σχεδιασμό το καλοκαίρι, αλλά και στη διαδρομή κι έτσι το καλάθι που κρατούσαμε ήταν πάντα μικρό. Το μόνο που μας πίκραινε ήταν ότι βλέπαμε να χάνεται μια μεγάλη ευκαιρία με δεδομένες τις χτυπητές αγωνιστικές αδυναμίες και των τριών της Αθήνας. Ελπίζαμε δηλαδή απλώς να αποδειχθεί ο ΠΑΟΚ λιγότερο κακός. Και, βέβαια, μετά την ήττα 1-2 από τον Βόλο στην Τούμπα, προσωπικά είπα “αντίο” και σ' αυτή την ελπίδα. 12 Ιανουαρίου έδειχνε το ημερολόγιο...
Επί τη ευκαιρία: Είδατε πόσο ανόητο είναι να χάνει κανείς στην έδρα του από τον ΟΦΗ (27 Οκτωβρίου) και να καλλιεργείται ένα κλίμα του στιλ “ε, δεν πειράζει, ακόμη νωρίς είναι”; Το ίδιο όταν φέρνει 2-2 με την Καλλιθέα (1 Δεκεμβρίου); Και το ίδιο όταν χάνει 1-2 από τον Βόλο (12 Ιανουαρίου); Αυτοί οι βαθμοί δεν αναπληρώνονται ΠΟΤΕ. Κι αυτές οι τρεις μαχαιριές εντός Τούμπας ήταν που πλήγωσαν ανεπανόρθωτα τον ΠΑΟΚ.
Με συγχωρείτε πολύ, αλλά η υπόθεση τίτλος για τον ΠΑΟΚ τελείωσε όντως στις 12 Ιανουαρίου. Τότε που συμπληρώθηκαν οκτώ πεταμένοι βαθμοί μέσα στην Τούμπα με ομάδες πολύ κατώτερες. Μόνο αυτούς τους οκτώ βαθμούς να είχε σήμερα ο ΠΑΟΚ θα ήταν δεύτερος, τρεις μονο πίσω από τον Ολυμπιακό. Ναι, η ομάδα που δεν κέρδισε κανένα από τα οκτώ ντέρμπι με Ολυμπιακό, ΑΕΚ, Παναθηναικό και Αρη, θα ήταν δεύτερη και μέσα στο παιχνίδι του τίτλου, αν απλώς έκανε τα αυτονόητα.
Αλλά και το πρωτοφανές γεγονός ότι δεν κέρδισε ούτε ένα ντέρμπι ο ΠΑΟΚ δεν είναι καθόλου άσχετο με τη φετινή αδυναμία του να ανταποκριθεί στα τρία καρπούζια που κουβαλούσε κάτω από τη μασχάλη. Στις 2 Φεβρουαρίου ήρθε η ήττα 1-2 απο την ΑΕΚ στην Τούμπα, ακολούθησε το... 12-0 με ΟΦΗ και Λαμία και στις 23 Φεβρουαρίου εξανεμίστηκε και η τελευταία υποψία ελπίδας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει με την ήττα 2-1 από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη.
Θέλετε να το πω και αλλιώς; Ο γέγονε, γέγονε με τους τρεις “μικρούς” και με όλα τα προηγούμενα ντέρμπι. Μόνο την ΑΕΚ να κέρδιζε ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα, θα ήταν μαζί με τον Παναθηναϊκό, τρεις βαθμούς πίσω από την ΑΕΚ και θα ήμασταν λίγο πιο αισιόδοξοι για την δεύτερη θέση. Ούτε αυτό έκανε. Και μας αναγκάζει να πιστεύουμε ρεαλιστικά μόνο στην τρίτη θέση, έχοντας απλώς μια κρυφή ελπίδα για τη δεύτερη αν η ΑΕΚ “καταφέρει” να πνιγεί στην εσωστρέφεια στην οποία τη βύθισε ο Ολυμπιακός...
Εννοείται βέβαια ότι ακόμη και για να κερδηθεί η τρίτη θέση θα χρειαστεί ο ΠΑΟΚ να τελειώσει αυτό το κακόγουστο ανέκδοτο “δεν μπορώ να κερδίσω ντέρμπι”. Θα είναι κρίμα να αρχίσει να περιφέρεται άσκοπα στα πλέι οφ χωρίς πίστη, χωρίς διάθεση, χωρίς στόχο. Τώρα που όλοι οι παίκτες θα είναι φρέσκοι και θα παίζουν ένα ματς ανά εβδομάδα θα “μετρήσει” πολύ η νοοτροπία με την οποία θα αντιμετωπίσουν τα πλέι οφ. Αλλά δεν αρκεί μόνο να θελήσουν να παλέψουν για μια υπέρβαση. Θα χρειαστεί και να αποδείξουν ότι είναι ικανοί να την πετύχουν...
Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης
