Μαμά, γιατί θα γίνει την Παρασκευή (28/2) συλλαλητήριο για τα Τέμπη; Τι είναι τα Τέμπη; Μήπως είναι αυτό που μου είχες πει ότι δύο τρένα συγκρούστηκαν και σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι, οι περισσότεροι φοιτητές; Μα αυτό δεν έγινε πριν δύο χρόνια; Γιατί να γίνει συλλαλητήριο;
Τι εννοείς μαμά όταν λες ότι δεν ξέρουμε ακόμη τι ακριβώς έγινε εκείνη τη νύχτα; Δεν συγκρούστηκαν τα τρένα; Δεν έγινε έκρηξη; Δεν πήραν φωτιά κάποια βαγόνια και κάηκαν όπως μου είπες κάποιοι άνθρωποι; Αφού μου τα έδειξες σε βίντεο, τα είδα. Και άκουσα και τα παιδιά σε εκείνο το ηχητικό που μου έβαλες να λένε “δεν έχω οξυγόνο”.
Γιατί μαμά κάποιοι δεν άφησαν το μέρος εκεί που έγινε η σύγκρουση όπως ήταν, για να μπορέσουν αυτοί που έπρεπε να ψάξουν για τους επιβάτες, για τα πράγματά τους αλλά και για να δουν τι έμεινε από τα δύο τρένα; Γιατί μαμά τα πήραν όλα τόσο γρήγορα;
Και σε ξαναρωτάω: Γιατί τώρα γίνεται συλλαλητήριο; Τι εννοείς όταν λες ότι δεν βρέθηκε κανένας ένοχος; Δηλαδή ρε μαμά, πώς είναι δυνατόν να συγκρουστούν δύο τρένα; Πώς μπορεί να μην έχουν προσέξει αυτοί που τα κανονίζουν αυτά τα πράγματα, ώστε να μην μπορέσει ποτέ να γίνει αυτό; Πώς γίνεται μόνο ένας άνθρωπος να προσέχει και αν κάνει λάθος, να μην υπάρχει κάποιος άλλος ή κάποιο μηχάνημα να τον διορθώσει, ώστε να μην συγκρούονται τα τρένα; Μαμά, οι γραμμές των τρένων δεν έχουν φανάρια, όπως έχουν οι δρόμοι για τα αυτοκίνητα;
Και τώρα τι γίνεται μαμά; Δηλαδή ο κόσμος που θα πάει στο συλλαλητήριο τι θέλει; Τι εννοείς “Δικαιοσύνη”; Δηλαδή πρέπει να πηγαίνουμε στα συλλαλητήρια για να βρούμε το δίκιο μας; Αυτά τα πώς τα λένε, τα “δικαστήρια”, δεν κάνουν αυτή τη δουλειά;
Μαμά, όλοι αυτοί που ξέρουν ότι φταίνε γιατί δεν βγαίνουν να το πουν να τελειώνουμε; Εσύ δε μου λες όταν έχω κάνει κάπου λάθος, να δείχνω γενναιότητα και να το παραδέχομαι;
Και να σου πω κάτι: Εγώ θέλω να ταξιδέψουμε με τρένο κάποια φορά. Γίνεται;
Α, και μαμά άκου λίγο, θέλω να έρθω μαζί σου στο συλλαλητήριο. Άλλωστε μάλλον θα απεργήσει και η δασκάλα μου, οπότε δε θα έχω σχολείο. Και θα κρατάω και ένα χαρτόνι που θα λέει “Δεν έχω οξυγόνο”, όπως έλεγαν εκείνα τα παιδιά στο βαγόνι.
