Για τις σκέψεις αποχώρησης μετά την ήττα στο Final-Four και στο ΟΑΚΑ και τις ακραίες σχέσεις με κάποιους παίκτες που δεν τον αποδέχονταν μίλησε ο Γιώργος Μπαρτζώκας στο «Πρώτο Θέμα».
Για τη διαφορά ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και τον Ολυμπιακό: «Κάθε κλαμπ είναι μοναδικό. Η Μπαρτσελόνα είναι και αυτή ένα πολύ πολιτικό κλαμπ, στην ουσία είναι η σημαία της Καταλονίας. Πολλοί διοικούντες στην Μπαρτσελόνα είναι πρώην υπουργοί. Στην ουσία είναι ένα πολιτικό κλαμπ με 100.000 μέλη, τα οποία ψηφίζουν τη διοίκηση. Είναι κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ, αυτό το "mes que un club" που λένε οι Καταλανοί. Είναι ένα δύσκολο κλαμπ, όμως, γιατί όπου εμπλέκεται η πολιτική, εμπλέκονται πάρα πολλά άλλα πράγματα. Να σου δώσω ένα παράδειγμα: Όταν η διοίκηση βγαίνει κάθε τέσσερα χρόνια από εκλογές, όπου κατεβαίνουν δύο παρατάξεις για να πάρουν την προεδρία, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει και αντιπολίτευση μέσα στην ίδια την ομάδα. Μπορεί οι μισοί, ας πούμε, να χαίρονται όταν κερδίζει η Μπαρτσελόνα, αλλά υπάρχουν και πολλοί που δε χαίρονται, γιατί θέλουν αυτοί να αναλάβουν την εξουσία. Αυτό που σου λέω είναι μια απλοϊκή θεώρηση των πραγμάτων, αλλά επί της ουσίας είναι έτσι».
Για το αν είναι τεράστια η διαφορά με τον Ολυμπιακό: «Όχι, ο Ολυμπιακός είναι τεράστιο κλαμπ στην Ευρώπη αυτήν τη στιγμή. Στο μπάσκετ, η Μπαρτσελόνα στην ουσία είναι FC Barcelona, δηλαδή Φούτμπολ Κλαμπ Μπαρτσελόνα -έτσι αναφέρεται, αυτό γράφει και στο σήμα. Είναι ένας σύλλογος, ένας πρόεδρος. Ο Ολυμπιακός είναι ένας σύλλογος με άλλη διοίκηση στο ποδόσφαιρο και άλλη στο μπάσκετ. Η Μπαρτσελόνα στην ουσία είναι πάντα ένα ποδοσφαιρικό κλαμπ. Στο μπάσκετ ο Ολυμπιακός δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από καμία ευρωπαϊκή ομάδα».
ADVERTISING
Για το αν ο Ολυμπιακός πήγε στο Final-Four του Άμπου Ντάμπι με αλαζονεία: «Σε καμία περίπτωση. Εμείς είχαμε ένα εικοσαήμερο προετοιμασίας πριν το Final-Four, στο οποίο μετρούσαμε επτά τραυματίες. Ενώ πήγαμε στην ουσία πλήρεις, ήμασταν τελείως εκτός φόρμας και εκτός καλής κατάστασης, γιατί επτά παίκτες μας έκαναν ενέσεις, δεν κάναμε προπονήσεις. Πήγαμε τελείως αποδεκατισμένοι. Μόνο υπερόπτες δεν είμαστε. Μέσα μας ξέραμε ότι είναι μια χρονιά που οι προσδοκίες ήταν τεράστιες -γιατί ήμασταν πρώτοι όλη τη χρονιά στην κανονική περίοδο, όλοι μάς θεωρούσαν το μεγάλο φαβορί, αλλά εμείς ξέραμε ότι θα έπρεπε να γίνει υπέρβαση για να κερδίσουμε, γιατί δεν ήμασταν σε καλή κατάσταση εκείνη την εποχή λόγω των τραυματισμών.
Το Final-Four δε σου επιτρέπει ποτέ να είσαι υπερόπτης, γιατί όλα κρίνονται σε μια βραδιά, όπου και οι αντίπαλοι είναι πολύ ικανοί πάντα -είναι οι τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Και συχνά η πίεση που έχεις ως φαβορί σε καταβάλλει περισσότερο από το να πας ως αουτσάιντερ. Αυτό λειτούργησε στην ουσία -πέρα από την ικανότητα των αντιπάλων μας, της Μονακό- θεωρούσαμε ότι ήταν μια χρονιά όπου μπορούσαμε να πάρουμε την Euroleague. Αλλά ξέρεις, όσα χρήματα και να δώσεις, όσο καλή δουλειά και να κάνεις, κανείς δε σου εγγυάται ότι τελικά θα την πάρεις. Μόνο που δεν είναι εύκολο να πειστούν οι φανατικοί».
Για την πρώτη του θητεία στον Ολυμπιακό: «Στην πρώτη μου θητεία στον Ολυμπιακό, παρότι πήραμε την Euroleague, έφυγα μετά από μια ήττα με τον Παναθηναϊκό. Στην ουσία έφυγα γιατί όταν γυρίσαμε στο ΣΕΦ υπήρχαν 500 άτομα τα οποία είχαν άγριες διαθέσεις εναντίον μας. Δε συνέβη τίποτα ακραίο. Εναντίον μου και εναντίον της ομάδας όλης. Ως προπονητής όμως παραιτήθηκα για αυτόν τον λόγο. Γιατί θεώρησα ότι δεν μπορεί να διαχωριστεί ο Ολυμπιακός και οι ίδιοι οι φίλοι του Ολυμπιακού να είναι εναντίον της ομάδας. Στη δεύτερη θητεία μου αντιμετωπίζομαι με τελείως διαφορετικό τρόπο. Γιατί έκανα μια διαδρομή στο εξωτερικό, γιατί στα πεντέμισι χρόνια που είμαι τώρα έχουμε πάρει εννέα τίτλους, έχουμε πάει σε τέσσερα Final-Four, έχουμε σπάσει πάρα πολλά ρεκόρ στην ιστορία της ομάδας. Και επειδή είμαι και από παιδί οπαδός του Ολυμπιακού, κατά κάποιον τρόπο αντιμετωπίζομαι σαν ένας δικός τους άνθρωπος. Αλλά βέβαια αυτό πάντα είναι πολύ εύθραυστο. Γιατί εδώ χωρίζουν οικογένειες, τσακώνονται αδέλφια. Είναι πολύ εύθραυστο γιατί έχει σχέση με το κατά πόσο συνεχίζει να κερδίζει η ομάδα».
Για τον ρόλο του προπονητή: «Υπάρχουν πέντε πλευρές (σ.σ. συμπεριλαμβανομένων παικτών και συνεργατών) να διαχειριστείς. Η μία και πιο σημαντική είναι οι ιδιοκτήτες της ομάδας, οι πρόεδροι που βάζουν πάρα πολλά λεφτά στην ομάδα, δένονται συναισθηματικά, αλλά δεν πληρώνονται -πληρώνουν κιόλας. Είναι μια σχέση ανθρώπινη, η οποία περνάει πολλά πάνω-κάτω όταν χάνεις, όταν στεναχωριούνται. Και πρέπει να υπάρχει μεγάλη ειλικρίνεια. Η άλλη πλευρά που έχεις να διαχειριστείς είναι τα Μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είναι υποχρεωτικό να κάνουμε δηλώσεις πριν από τον αγώνα, στη διάρκεια του αγώνα, μετά τον αγώνα. Και η άλλη πλευρά είναι οι φίλαθλοι. Το πώς θα φερθείς στους φιλάθλους, πόσο σεβασμό θα τους δείξεις. Και δεν μιλάω για την ώρα που μπαίνεις στο γήπεδο, να σε χειροκροτούν και να τους χειροκροτάς και εσύ. Μιλάω για κάθε μέρα όπου μπορεί να σε συναντήσουν οπουδήποτε. Πρέπει να μην είσαι υπερόπτης, αν είναι ευγενείς και σου ζητάνε μια φωτογραφία ή να ανταλλάξετε μια κουβέντα πρέπει να κάνεις και αυτό. Δεν ξέρω αν σου φαίνεται λίγο υπερβολικό αυτό που λέω, αλλά σε διαβεβαιώ ότι δεν μπορώ να κυκλοφορήσω έξω. Ιδίως με τη δημοφιλία που έχει το μπάσκετ αυτήν τη στιγμή. Διάβασα ότι 2,5 εκατομμύρια τηλεθεατές έβλεπαν τους τελικούς με τον Παναθηναϊκό. Τα νούμερα που κατέγραψε η κρατική τηλεόραση θύμιζαν άλλες εποχές».
Για το αν υπάρχουν φίλαθλοι του Παναθηναϊκού που τον συγχαίρουν και για τα social media: «Τα social media αυτήν τη στιγμή, όπου ο καθένας ανέξοδα και ανυπόγραφα μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να κάνει κριτική και στη χειρότερη να σε βρίζει, να σε καταριέται για αυτό και εγώ δεν έχω social media -σιγά σιγά διαμορφώνουν μια κοινή γνώμη, θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Όταν εμείς χάσαμε στο Final-Four φέτος και γυρίσαμε, υπήρχε μια μεγάλη κριτική στα social media για μένα -απ' ό,τι μου μεταφέρανε, σε σημείο ισοπέδωσης. Ότι δεν κάνω για τον Ολυμπιακό, πρέπει να φύγω. Μετά χάσαμε και από τον Παναθηναϊκό στο πρώτο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ. Ε, λοιπόν, στο πρώτο παιχνίδι στο ΣΕΦ μετά από αυτές τις δύο ήττες σοκαρίστηκα, γιατί τη στιγμή που μπήκα νόμιζα ότι μπήκε γκολ στο Καραϊσκάκη. Ήταν τέτοια η έκρηξη συμπαράστασης, τελείως αντίθετη με αυτά που λέγονταν».
Για το αν σκέφτηκε να φύγει μετά την ήττα στο Final-Four και στο ΟΑΚΑ: «Ναι, βέβαια. Και την προηγούμενη φορά που έφυγα από τον Ολυμπιακό εγώ αποφάσισα να φύγω γιατί ένιωσα ότι θα σπάσω τη λογική σειρά σε μια αθλητική ομάδα. Όλοι πρέπει να είναι μια γροθιά, ενωμένοι. Αν αρχίσει η αμφισβήτηση… Ναι (σ.σ. σε ερώτηση για το αν είναι έτοιμος οπουδήποτε και αν είναι να φύγει), εγώ δεν δένομαι τόσο πολύ με μέρη. Δεν δένομαι με ένα σπίτι. Ας πούμε, δεν με νοιάζει να πάω να ξαναδώ το πατρικό μου ή το τωρινό μου σπίτι, αν πάω σε άλλο. Ούτε καν με πόλεις, ούτε με χώρες, ούτε με κουλτούρες. Δένομαι, όμως, με ανθρώπους. Οι παιδικές μου φιλίες είναι σημαντικές για μένα. Ή οι παιδικές μου ιδέες. Ο Ολυμπιακός είναι ιδέα για μένα, είναι κάτι σημαντικό. Είναι η ομάδα που υποστηρίζω από παιδί και για μένα, στην ηλικία που είμαι τώρα, είναι πολύ πιο σημαντικό από κάτι άλλο. Το να τον αφήσω θα είναι πολύ ψυχοφθόρο για μένα. Ανεξάρτητα αν πρέπει να το κάνω για το καλό και το δικό μου και του Ολυμπιακού. Αλλά το να τον αφήσω δεν είναι εύκολο για μένα. Ωστόσο, ήμουν έτοιμος να το κάνω. Είπα ότι πρέπει να δώσω στον εαυτό μου χρόνο, ακόμα και μετά το πρωτάθλημα που πήραμε και που τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο. Ακόμα και τώρα πρέπει να το σκεφτώ».
Για το αν σκέφτεται ακόμα να φύγει ή ότι έκλεισε ο κύκλος του: «Όχι, είναι μια εσωτερική διεργασία. Σκέφτηκα ότι όταν ολοκληρωθεί αυτή η χρονιά πρέπει να κάνω μια εσωτερική αναζήτηση, να δώσω μία εβδομάδα, δέκα μέρες στον εαυτό μου, να κάνω μια αποτίμηση της κατάστασης. Πώς είναι τα πράγματα για μένα, συναισθηματικά, οικογενειακά, επαγγελματική; Πρέπει να συνεχίσω να είμαι σε αυτό το περιβάλλον; Νομίζω το κάνει κάθε άνθρωπος, για κάθε δουλειά, έτσι δεν είναι;».
Για το τι τον κάνει να εξοργίζεται: «Εγώ έχω στο μυαλό μου κάποιες ιδέες για το τι σημαίνει μπάσκετ. Όταν αυτό έρχεται σε πόλεμο, σε αντίθεση με αυτά που βλέπω, δεν έχω πολλή υπομονή. Ιδίως όταν οι σφυγμοί είναι υψηλοί. Όταν είναι στους 60, που είναι του νορμάλ μου, έχω πολλή υπομονή, σκέφτομαι, κατανοώ πράγματα. Όταν οι σφυγμοί μου είναι 180, δεν έχω. Και όπως μου έχει πει ο γιατρός της ομάδας, που είναι ένας σοφός άνθρωπος, ''εσένα σε ενοχλεί ότι πυροβολείται το αυτονόητο''».
Για τη σχέση τους με τους παίκτες: «Καταρχήν δε θέλω ποτέ να γίνω φίλος με τους παίκτες. Δεν μπορώ να είμαι φίλος γιατί είναι διαφορετική η σχέση που έχουμε. Επίσης, ηλικιακά πια, δεν μπορώ να κάνω παρέα με κάποιον που είναι αρκετά μικρότερος, ούτε θέλω. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν σχέσεις με παίκτες τεράστιας εκτίμησης και σεβασμού από κοινού. Και υπάρχουν και σχέσεις με παίκτες που ήταν ακραίες. Δηλαδή δε με αποδέχονταν και μέσα μου έκανα μεγάλη υπομονή για να τους δεχθώ, αλλά δεν τους αποδέχθηκα και εγώ. Αυτό έχει σχέση με τη χημεία των ανθρώπων, δεν κάνουμε παρέα όλοι με όλους, δεν ταιριάζουμε όλοι. Η ψυχασθένεια να θέλουμε να αρέσουμε σε όλους εμένα μου έχει περάσει εδώ και καιρό. Οπότε έχω αποδεχτεί ότι δεν μπορώ με όλους τους ανθρώπους να έχω χημεία και να μπορούμε μαζί να έχουμε έναν κοινό σκοπό».
Για τη βαθύτερη επιθυμία του: «Αλήθεια δεν ξέρω. Έχω μπει σε ένα κύμα και δεν ξέρω πού με πάει, αυτή είναι η αλήθεια. Αν με ρωτούσες όταν ξεκινούσα να κάνω αυτή τη δουλειά, αν θα φανταζόμουν αυτά που έχουμε καταφέρει -γιατί έχω πάρει έντεκα τίτλους με τον Ολυμπιακό, είμαι αυτός με τη μεγαλύτερη διάρκεια στην ιστορία της ομάδας και ο πιο πολυνίκης προπονητής, με τους περισσότερους τίτλους-, θα σου έλεγα ότι δε θα με φανταζόμουν ποτέ έτσι. Αλλά δεν ξέρω πού θα με οδηγήσει το κύμα. Μπορεί αύριο να σταματήσω να κάνω αυτήν τη δουλειά, μπορεί να συνεχίσω για χρόνια στον Ολυμπιακό, μπορεί να μη με θέλουν πια. Στη ζωή έχω μάθει, από τα παιδικά μου χρόνια, ότι δεν μπορείς να παίρνεις τίποτα σαν δεδομένο».
