Γράφει ο Χρήστος Νάσκας
«Σουρεαλισμός είναι ένας τρόπος έκφρασης στον καλλιτεχνικό τομέα. Ο καλλιτέχνης είτε αντιδρά, είτε βρίσκεται αντιμέτωπος με μη πραγματικές καταστάσεις που χαρακτηρίζονται ως παράλογες ή υπερβολικές.
Ο σουρεαλισμός ως έννοια προέρχεται από τη γαλλική λέξη sur που σημαίνει πάνω από και τη λέξη realisme που σημαίνει ρεαλισμός.
Δηλαδή το νόημα είναι ότι η κατάσταση είναι πάνω από την πραγματικότητα (εκτός πραγματικότητας). Ο σουρεαλισμός ονομάζεται και υπερρεαλισμός».
Και το ποδόσφαιρο τέχνη δεν είναι; Πόσες φορές έχουμε ακούσει ή γράψει αυτή τη φράση με αφορμή μια ωραία ενέργεια που έχουμε δει σε κάποιο γήπεδο;
Πάμε πάλι στην αρχή του κειμένου και αφού κρατήσουμε τι σημαίνει σουρεαλισμός ας δούμε πως έρχεται σε…αρμονική επαφή με την πραγματικότητα των σημερινών Ελλήνων.
Γιατί με τους άλλους Έλληνες, τους αρχαίους, μάλλον δεν έχει σχέση. «Ναι, αλλά εμείς δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο». Άλλη μια χιλιοειπωμένη φράση, μόνο που κλείσαμε τα φώτα στο δικό μας σπίτι και τα αφήσαμε ανοιχτά στον υπόλοιπο κόσμο.
Τα σβήσαμε ή τα δεν θέλουμε να τα ανάψουμε ζώντας καταστάσεις εκτός πραγματικότητας.
Νάτος πάλι ο σουρεαλισμός και ενώ βαδίζουμε ολοταχώς στα μισά του 2023.
- Βλέπεις Ίντερ-Μπενφίκα, γεμάτο το γήπεδο
- Βλέπεις Μπάγερν-Μάντσεστερ Σίτι, γεμάτο το γήπεδο
- Βλέπεις Λανς-Λιόν, γεμάτο το γήπεδο
- Βλέπεις Φιορεντίνα-Αταλάντα, γεμάτο το γήπεδο
- Βλέπεις Αίντραχτ-Γκλάντμπαχ, γεμάτο το γήπεδο
- Βλέπεις Μίντλεσμπρο-Χαλ, γεμάτο το γήπεδο
- Βλέπεις , βλέπεις, βλέπεις, παντού γεμάτα γήπεδα με οπαδούς και των δυο ομάδων.
Λέει ο άλλος, πέντε χιλιάδες άνθρωποι μετακινήθηκαν από τον Βορρά της Αγγλίας στον Νότο για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα.
Διαβάζεις… 20.000 άνθρωποι μετακινήθηκαν για να είναι κοντά στην ομάδα τους από τον Βορρά της Γερμανίας στον Νότο σε αγώνα δεύτερης κατηγορίας.
Διαβάζεις, ξανακούς, ξαναδιαβάζεις και ζεις. Αυτό που γίνεται έξω από τα σύνορα της χώρας σου και το σουρεαλιστικό που γίνεται εντός των συνόρων.
Που δεν μπορείς να γεμίσεις τα γήπεδα, που δεν μπορείς να κάνεις μετακινήσεις φιλάθλων, που φοβάται ο γονιός να πάει με το παιδί του στο γήπεδο, που το παιδί δεν μπορεί να πάει με άλλα παιδιά, τους φίλους του, στο γήπεδο. Αν βάλουμε και τις υποδομές ακόμη και ο σουρεαλισμός θα…εξαφανισθεί από προσώπου γης.
2023 μ.χ. και δεν μπορείς να κάνεις τελικό Κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο, δεν μπορείς να ορίσεις γήπεδο, δεν έχεις την ικανότητα σαν κράτος, σαν θεσμός, να διασφαλίσεις το αυτονόητο. Τη διεξαγωγή μιας γιορτής για να πανηγυρίσουν κάποιοι άνθρωποι και να χαρούν την κατάκτηση ενός τίτλου.
Ναι, αλλά εμείς δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο. Βεβαίως και τα δώσαμε, το είπαμε και το γράψαμε αυτό. Αλλά κάπου αυτά τα φώτα αδυνάτισαν στην πορεία των χρόνων και έγιναν σκοτάδι.
Λες και μας αρέσουν τα σκοτάδια και δεν μπορούμε να ανάψουμε έστω έναν μικρό φακό πρώτα να δούμε τι κάνουμε και τι δεν κάνουμε καλά. Για τον αθλητισμό τον ίδιο και κυρίως για τα παιδιά μας που θα τα αφήσουμε στα σκοτάδια έτσι όπως πορευόμαστε.
Ποδόσφαιρο είναι στην Ελλάδα, ποδόσφαιρο είναι και στη Γερμανία και στην Αγγλία και στην Ισπανία και παντού. Όπου ποδόσφαιρο βάλτε όποιο άθλημα θέλετε και αγαπάτε. Μπάσκετ, χάντμπολ, βόλεϊ, όποιο θέλετε…
Ζούμε καταστάσεις εκτός πραγματικότητας μέσα σε μια νοσηρή πραγματικότητα που νικιέται καθημερινά από την ανικανότητα, την έλλειψη βούλησης, πυγμής και στόχευσης.
Δεν θα… πρωτοτυπήσουμε αν πούμε για τις ωραίες εικόνες στα γήπεδα της Ευρώπης με κόσμο στις κερκίδες, με την έκδηλη χαρά στα πρόσωπα των παιδιών, με τον ηλικιωμένο κύριο που απολαμβάνει την μπυρίτσα του, με τη χαρά του να κάνεις την εκδρομή σου από τη μια πόλη στην άλλη για να δεις έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Ναι, αλλά εμείς δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο. Δεν τα αξιοποιούμε όμως πλέον αφού ξοδεύουμε τον χρόνο μας σε αρρωστημένες πρακτικές, προσβολές, ισοπέδωση και καθήλωση στα ίδια και τα ίδια.
Με ύβρεις και τη διαχρονική ατιμωρησία λες και αρεσκόμαστε σε αυτό το λίγο που έχει απομείνει από το ποδόσφαιρο των Ελλήνων και γιατί όχι, τον ελληνικό αθλητισμό.
Δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι, απλά δεν γίνεται. Ακόμη και αυτό το λίγο θα γίνει ελάχιστο και απλά θα υπάρχει για να «αποδεικνύει» πως κάτι παίζουν και οι Έλληνες και το λένε ποδόσφαιρο,, μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπολ, όπως και να το λένε.
Πας στο γήπεδο για να βλέπεις παίκτες σε γεμάτες κερκίδες, όχι να κάθεσαι σε άδειες κερκίδες και να βλέπεις παίκτες να κάνουν αγγαρεία ή απλά να προσπαθούν φιλότιμα.
Θέλεις να πηγαίνεις στο γήπεδο αλλά να ξέρεις ότι ο αρμόδιος υφυπουργός αθλητισμού π.χ. , οι θεσμικοί φορείς του κράτους ξανά π.χ. θα σου επιτρέψουν να πας ήρεμος και χωρίς άγχος.
Αλλά όταν έχουν «εξαφανιστεί» και δεν έχουν πει έστω 2-3 προτάσεις για όλα αυτά που συμβαίνουν με αφορμή και τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, ε, πόσο ήρεμος και ασφαλής να νιώθεις;
Την παγκόσμια μέρα στρογγυλής μπάλας ή την παγκόσμια μέρα του μπαστουνιού του γκολφ τη γιορτάζουμε και χωρίς αυτούς.
Έρχονται κι άλλα χρόνια και πρέπει να τα προστατεύσουμε, όχι να τα γεμίσουμε με τη θλιβερή μιζέρια του σήμερα και την παγίωση μιας κατάστασης που μας τραβάει κάθε λεπτό προς τα κάτω.
Ας κλείσουμε με έναν από αυτούς που μας έδωσαν πριν πολλά πολλά χρόνια τα φώτα τους. Τον Επίκουρο: «Δεν είναι δυνατό να ζει κανείς ευχάριστα, αν δε ζει φρόνιμα, ηθικά και δίκαια, όπως δεν μπορεί να ζει φρόνιμα, ηθικά και δίκαια, αν δε ζει ευχάριστα».
