Νίκος Μιχαλόπουλος για Καραλή: «Το χαμόγελό του είναι η αλήθεια του»

Εμμανουήλ και Νίκος, Νίκος και Εμμανουήλ. Δυο πρόσωπα με τη δική τους ιστορία, τα δικά τους βιώματα, που, όμως, κατάφεραν να συναντηθούν και να συμπράξουν σε μια εξομολόγηση καρδιάς, την οποία, όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας, την έκαναν «μαζί».

Μέσα από τις σελίδες του τελευταίου του βιβλίου «Όταν Κοιτάς Από Ψηλά», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, ο Νίκος Μιχαλόπουλος μας παρασύρει στο μαγευτικό - και συνάμα δύσκολο - ταξίδι ελπίδας και αγώνα, ώθησης και υπέρβασης του Εμμανούηλ Καραλή, ο οποίος στα 25 του χρόνια κατάφερε να γίνει ένα ίνδαλμα για μικρούς και μεγάλους, όχι μόνο για τις αθλητικές του διακρίσεις, αλλά και για την προσέγγισή του στη ζωή.

Γι' αυτό και, όπως εξήγησε στο Μetrosport.gr ο κ. Μιχαλόπουλος, στόχος του δεν ήταν η δημιουργία μιας βιογραφίας που θα αφορά έναν αθλητή, ο οποίος βρίσκεται στη «δύση» της καριέρας του, τουναντίον επιθυμία τόσο του ίδιου όσο και του πάντα χαμογελαστού «Μανόλο» ήταν η αφήγηση της ιστορίας ενός νεαρού αθλητή, ο οποίος πέρασε διά πυρός και σιδήρου για να φτάσει στην κορυφή.

«Την πρόταση να κάνουμε κάτι σε μορφή βιβλίου την είχαμε βάλει πριν περίπου τέσσερα χρόνια, στις δύσκολες εποχές, για ένα παιδικό βιβλίο, που θα μπορούσαμε να αγγίξουμε τα θέματα που πλήγωσαν τον Εμμανουήλ. Και ήταν μια πολύ τιμητική πρόταση για 'μένα, γιατί ήταν θέματα που είχα αγγίξει και με προηγούμενα βιβλία μου, που είχαν κάνει αίσθηση. Το "Θες να παίξουμε", το "Ύποπτο Θ", το "Πολύχρωμο Παιδί", που είχαν ασχοληθεί με τη διαφορετικότητα και το μπούλινγκ. Πέρασε το διάστημα και φτάσαμε στο καταπληκτικό 2024, ήρθαν οι επιτυχίες του Εμμανουήλ στους Ολυμπιακούς Αγώνες και το είχα πολύ έντονα στο μυαλό μου.

Έτσι, μια εβδομάδα μετά δέχθηκα το τηλεφώνημα εκείνο που εγώ δεν θα τολμούσα εγώ ποτέ να κάνω. Όμως το έκαναν οι ίδιοι και τους ευχαριστώ γι' αυτό, γιατί μπορέσαμε να φτιάξουμε αυτό το βιβλίο με πλατφόρμα όσα είχε δημιουργήσει ο Εμμανουήλ και να μιλήσουμε για αυτά που απασχολούν όλους τους ανθρώπους», τόνισε ο συγγραφέας, εκπαιδευτικός και πρωταθλητής Masters στον ακοντισμό, συμπληρώνοντας, μάλιστα, ότι ο σπουδαίος αθλητής είναι ακριβώς αυτό που βλέπουμε: ένας χαμογελαστό παιδί.

«Το χαμόγελο αυτό είναι και η αλήθεια του, ο Εμμανουήλ είναι αυτό που βλέπετε», ανέφερε χαρακτηριστικά.

«Έζησα όλα αυτά τα δύσκολα που του συνέβησαν μετά»

Φυσικά, η μεταξύ τους γνωριμία μετρά πολλά χρόνια, καθώς υπήρξε συναθλητής του Χάρη Καραλή, του πατέρα του Ολυμπιονίκη, με τον οποίο προπονούνταν μαζί στις αρχές της δεκαετίας του ’80, έχοντας ως προπονητή τον Όλεγκ Λεσίνσκι...

Κι αυτές ήταν οι εικόνες από την παιδική ηλικία του Εμμανουήλ Καραλή, ο οποίος είχε μυηθεί από πολύ μικρός στον χώρο του αθλητισμού.

«Από τότε γνωριζόμαστε με τον Χάρη, δεν γίναμε ποτέ ιδιαίτερα φίλοι, με την έννοια ότι δεν ήταν ο ένας στο σπίτι του άλλου ή δεν κάναμε μαζί πράγματα, αλλά τον Εμμανουήλ εγώ τον ξέρω από τη στιγμή που γεννήθηκε. Ο Χάρης τον έφερε στην προπόνηση, έπαιζε με τα ακόντιά μου, του δίναμε παιχνιδάκια να κάνει στο στάδιο, όταν εμείς κάναμε την προπόνηση. Κι έζησα όλα αυτά τα δύσκολα πράγματα που συνέβησαν μετά», αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Ο ρατσισμός έχει να κάνει με τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι»

Από την κουβέντα μας δεν θα μπορούσε να λείψει η αναφορά στον ρατσισμό και τη δυσλεξία, την οποία ο χάλκινος Ολυμπιονίκης την αποκαλύπτει για πρώτη φορά.

 «Ο Εμμανουήλ μου εκμυστηρεύθηκε ότι η δυσλεξία ήταν για τον ίδιο πολύ πιο επώδυνη από τον ρατσισμό. Γιατί ο ρατσισμός έχει να κάνει με τον τρόπο που οι άλλοι βλέπουν εμάς, ενώ η δυσλεξία σε ένα παιδί, που συνειδητοποιεί ότι δυσκολεύεται και δεν μπορεί να παρακολουθήσει τα μαθήματα όπως οι συμμαθητές του, και έχει ήδη μπει λόγω ρατσισμού στο περιθώριο. Γιατί η δυσλεξία έχει να κάνει με το πως εσύ βλέπεις τον εαυτό σου σε σχέση με τους άλλους», παρατήρησε.

Μάλιστα, ο Νίκος Μιχαλόπουλος τόνισε ότι το δικό του αθλητικό παρελθόν τον βοήθησε στο να γράψει για έναν αθλητή σαν τον Ολυμπιονίκη, αφού κι ο ίδιος για πολλά χρόνια υπήρξε πρωταθλητής στον ακοντισμό, ενώ η δική του «μάχη» με τον ρατσισμό τον βοήθησε να μπει στα «παπούτσια» του Εμμανουήλ Καραλή.

«Καταλαβαίνω τι σημαίνει αγωνιστικός αθλητισμός, τι είναι η αμφισβήτηση, ο στόχος και ο φόβος σε έναν αγώνα. Ποιο είναι το εσωτερικό καύσιμο για να δείξεις τα επιτεύγματά σου ή να θες μέσα από τα επιτεύγματα να αποδείξεις κάτι σε όλους εκείνους που σε αμφισβητούν. Κάτι που πλέον αναγνωρίζω ότι είναι πολύ λάθος...

'Ολη η προσωπική μου διαδρομή με βοήθησε να συνδεθώ με τον Εμμανουήλ. Γιατί κι εγώ ήμουν ένα παιδί που είχε βιώσει το μπούλινγκ, όταν ξεκίνησα να κάνω αθλητισμό. Όταν πρωτοείπα στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω αθλητής δέχθηκα ένα πολύ μεγάλο "όχι"... Ένα "όχι" που το τήρησαν για πολλά χρόνια, όταν δεν έρχονταν ποτέ να με δουν στους αγώνες και ήμουν μόνος.

Κι επειδή ήμουν μέχρι να τελειώσω το Δημοτικό ένα κοντό και παχουλό παιδί κι από τα αγόρια που δεν τους άρεσε το ποδόσφαιρο, ήμουν πολύ στο περιθώριο. Πέρασα πολύ δύσκολες καταστάσεις, με το να μη σε θέλουν στις παρέες τους, να σε κοροϊδεύουν και να σε χλευάζουν. Το αγκάθι του περιθωρίου το έχω βιώσει πολύ βαθιά μέσα μου, το αγκάθι του να πρέπει να ψάξεις πολύ βαθιά μέσα σου για να βρεις τις αξίες για τις οποίες αξίζει να παλέψεις για να παραμείνεις στο φως», εκμυστηρεύθηκε ο συγγραφέας.

«Αυτό το ψηλά είναι που το ψάχνουμε όλοι στη ζωή μας»

Μάλιστα, ο Νίκος Μιχαλόπουλος αναφέρθηκε και στον τίτλο του βιβλίου, που πέρα από την αναφορά στο αγαπημένο τραγούδι «Από το αεροπλάνο», σε στίχους Σώτιας Τσώτου και μουσική: Κώστα Χατζή, κρύβει και μια μεγάλη αλήθεια γι' αυτό το ψηλά που ψάχνουμε διαρκώς όλοι στη ζωή μας.

«Αυτό το ψηλά, δηλαδή, έχει να κάνει τόσο με το αγώνισμα του Εμμανούηλ όσο και με το ψηλά που αναζητούμε όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας. Αυτήν τη ματιά προς τα πάνω, προς τα αστέρια και τους στόχους μας και που αγγίζουν διαφορετικά πράγματα. 

Για κάποιον το "ψηλά" μπορεί να είναι το επάγγελμά του, η σχέση του, η οικογένειά του και για άλλον η υγεία του...», επεσήμανε.

Φυσικά, ο συγγραφέας δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να δούμε και ένα διαφορετικό project με πρωταγωνιστή τον «Μανόλο», το οποίο θα μπορούσε να έχει τη μορφή του graphic novel, που θα απευθύνεται σε διαφορετικές ηλικιακές ομάδες, όπως είναι άλλωστε και το βιβλίο του, το «Ύποπτο Θ», στο οποίο πραγματεύεται τις λεπτές γραμμές μεταξύ θύτη και θύματος και ρίχνει φως στο διαρκώς διογκούμενο φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού.

«Κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τη φλόγα που κρύβουμε μέσα μας»

Στο ερώτημα για το τι σημαίνει γι' αυτόν, τελικά, η συγγραφή, μετά από συνολικά δεκαέξι βιβλία, ήταν κατηγορηματικός: η συγγραφή είναι ένας τρόπος έκφρασης.

«Έτσι, από μικρός προσπαθούσα να εκφραστώ μέσα από το γράψιμο και να με καταλάβω κι αν δεν υπήρχε ο αθλητισμός δεν θα είχα γίνει συγγραφέας. Άλλωστε με τα πρώτα μου βιβλία είχα σαν στόχο να πω στα παιδιά, να τα παρακαλέσω, να κλείσουν τα αυτιά τους απέναντι σε όλους όσοι ήρθαν στη ζωή τους για να τους πουν ότι απλώς δεν είναι ικανοί να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Κι εμένα αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου είπαν ότι μπήκα στο στάδιο... Ο πρώτος μου προπονητής μου είχε πει "Νικολάκη, θα κάνεις πολλά πράγματα στη ζωή σου, αλλά αθλητής δεν θα γίνεις ποτέ. Κι όμως έγινα 14 φορές πρωταθλητής Ελλάδος στο άθλημά μου, 8 φορές Βαλκανιονίκης και πρωταθλητής Ευρώπης! Και στα 56 μου χρόνια εξακολουθώ να πετώ το ακόντίο μου.

Κι αυτό γιατί κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τη φλόγα που κρύβουμε μέσα μας. Αυτό είναι κάτι πολύ προσωπικό και θα πρέπει να το διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο. Η κορυφή που έχει ο καθένας βρίσκεται μέσα του και είναι η πίστη, οι αξίες μας, οι επιλογές μας, οι σχέσεις και ο χαρακτήρας μας», υπογράμμισε. 

«Γιατί αξίζει να παίρνουμε ρίσκα στη ζωή μας»

Γνωρίζοντας τη διαδρομή του από την άκρως επιτυχημένη του πορεία στον κόσμο των πωλήσεων, μέσα από τον κολοσσό της LACOSTE, και την απόφασή του να επιλέξει μια διαφορετική ζωή, δεν θα μπορούσα παρά να τον ρωτήσω, εάν φοβήθηκε ποτέ αυτήν την αλλαγή. 

«Δεν είμαι άνθρωπος τον μεγάλων αλλαγών και εκπλήξεων... Όταν κάνω κάτι το έχω μετρήσει καλά, γιατί θέλω να αισθάνομαι ασφαλής στο πλαίσιο που κινούμαι. Τότε έκανα μια πολύ μεγάλη καριέρα και αποφάσισα να μεταπηδήσω στην εκπαίδευση, με στόχο αφενός να ξανακάνω αθλητισμό, αφετέρου η συνειδητοποίηση ότι δεν ήμουν ευτυχισμένος, ενώ βρισκόμουν σε ένα εκπληκτικό επαγγελματικό περιβάλλον, που το αγαπούσα. Ήμουν ερωτευμένος με τη δουλειά μου.

Στα 35 μου είπα ότι δεν θέλω να είμαι έτσι στα 45 μου. Ήταν, όμως, ένα υπολογισμένο ρίσκο, μπήκα δυο χρόνια αναπληρωτής δάσκαλος και τα καλοκαίρια ήμουν άνεργος. Ήταν ένα χαστούκι, μετά τα πακέτα της μεγάλης εταιρείας, που τα είχε όλα εξασφαλισμένα. Αλλά ήμουν αποφασισμένος για το τι ήθελα να κάνω, για να ανασάνω και να κάνω όλα όσα αγαπούσα. Πήρα αποφασισμένα ρίσκα, δεν τα τίναξα όλα στον αέρα. Και η συγγραφή ξεκίνησε τότε, τρία χρόνια αφότου παραιτήθηκα. Αλλά το κυνήγησα και σήμερα είμαστε εδώ. Γιατί αξίζει να πάρουμε ρίσκα στη ζωή μας...», κατέληξε.

Και κάπως έτσι, φτάσαμε στην αγαπημένη μου ερώτηση: τι να περιμένουμε στη συνέχεια! 

Όπως μου εκμυστηρεύτηκε, υπάρχουν έτοιμα project, τα οποία θα έρθουν το επόμενο διάστημα, κρατώντας, ωστόσο, τα χαρτιά του... κλειστά, αν και αποκάλυψε ότι στα σχέδιά του περιλαμβάνεται το πρώτο του μυθιστόρημα, αφήνοντας, παράλληλα, ανοικτό το «παραθυράκι» για μια νέα βιογραφία. 

Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news

Μπείτε στην παρέα μας στο instagram

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook

Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube

Μαζί και στο spotify