Μόνο πίκρα προσφέρει στους φίλους του Αρη το κυνήγι του μοναδικού εναπομείναντα στόχου, που είναι η κατάκτηση της 5ης θέσης. Παρότι θα του δώσει το δικαίωμα της συμμετοχής στο Conference League δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει ως βάλσαμο στην απογοήτευση του κόσμου.
Γιατί όταν στο ξεκίνημα της αγωνιστικής περιόδου έχεις υψηλούς στόχους, τους υψηλότερους απ’ ότι τα προηγούμενα χρόνια και τελικά ανταγωνίζεσαι με τον Βόλο για την 5η θέση, λογικό είναι η εξέλιξη να δημιουργεί συναισθήματα απογοήτευσης. Δεν καταπίνεται εύκολα αυτή η εξέλιξη, παρότι τις τέσσερις προηγούμενες χρονιές ο Αρη κατάφερε να έχει σερί ευρωπαϊκές συμμετοχές. Είτε όμως γιατί εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, είτε γιατί το καλοκαίρι ανέβηκε υπέρμετρα ο πήχης των στόχων, οι φίλοι του Αρη νιώθουν απογοήτευση από το γεγονός ότι η ομάδα ακόμη δεν έχει «κλειδώσει» την κατάκτηση της 5ης θέσης.
Υπάρχει και κάτι άλλο που γεννάει απογοήτευση. Κι αυτό είναι η μεγάλη βαθμολογική διαφορά από τις ομάδες που προπορεύονται. Γιατί είναι άλλο να είχε μπει ο Αρης στη μάχη των πλέι οφ με μικρή βαθμολογική διαφορά από την 4η και την 3η
ομάδα του βαθμολογικού πίνακα και διαφορετικά που μπήκε με 14 και 16 αντίστοιχα. Βαθμολογική διαφορά δηλαδή η οποία αποδεικνύει ότι ο Αρης τσαλάκωσε με τον χειρότερο τρόπο τους αρχικούς του στόχους. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την αποτυχία στο Κύπελλο μεγαλώνουν την απογοήτευση των φίλων των «κίτρινων».
Οποιος θέλει να ψάξει δικαιολογίες εύκολα θα βρει πολλές. Τα διαιτητικά λάθη, οι τραυματισμοί του Μανού Γκαρθία, του Ρουπ και του Μπράμπετς τελευταία, θα μπορούσαν να αποτελέσουν επιχειρήματα. Η ιστορία των ομάδων όμως δεν γράφεται με δικαιολογίες αλλά με τις επιτυχίες και την κατάκτηση τίτλων. Αυτά αναφέρονται και όχι τα «αν» και τα «γιατί». Αρα όταν ο Αρης θα κάνει το ταμείο της φετινής αγωνιστικής περιόδου θα ήταν φτηνό να επιχειρήσει να δικαιολογήσει το ότι βγήκε εκτός των αρχικών στόχων, λόγω των όσων προανέφερα. Γιατί αυτομάτως στον αντίποδα μπορούν να μπουν πολλά άλλα επιχειρήματα για όσα δεν έγιναν από τον αρχικό σχεδιασμό της ομάδας, μέχρι σήμερα.
Αλλωστε οι ομάδες που έχουν υψηλούς στόχους θα πρέπει να «χτίζονται» ώστε να έχουν λύσεις για όλα τα απρόοπτα. Κι αυτές είναι οι διαφορές μεταξύ μίας ομάδας που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο με μία που απλώς παλεύει για το καλύτερο, αλλά όχι για κάποιον τίτλο.
