Φίλος από τα παλιά, ορθόδοξος ΠΑΟΚτσής, όταν ανοίγουμε συζητήσεις για την ομάδα μας, πάντοτε κλείνει την κουβέντα μας με ένα τρόπο θυμοσοφικό, καταλήγοντας σε μια άποψη «κλισέ», η οποία αφορούσε διαχρονικά τα όσα περίεργα συμβαίνουν, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό σε διοικητικό – και όχι μόνον – επίπεδο. Ούτε λίγο ούτε πολύ μου έλεγε να μην σκοτίζομαι και να μην βασανίζομαι, ψάχνοντας να βρω ενόχους και ευθύνες για κάποια πράγματα ανορθόδοξα και ακατανόητα μέσα σε έναν «οργανισμό», ο οποίος έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποενοχοποιούνται αυτόματα οι πάντες… και για τα παντός είδους αδικήματα (πταίσματα, πλημμελήματα, ακόμη και ποδοσφαιρικά κακουργήματα).
Ο τίτλος του σημερινού σχολίου είναι η συγκεκριμένη άποψη του φίλου, παλιού ορθόδοξου ΠΑΟΚτσή, ο οποίος όμως πάντοτε άφηνε ανοιχτό το θέμα του χαρακτηρισμού των τραγικών λαθών, μερικά εκ των οποίων ο ίδιος τα θεωρούσε «εγκλήματα» και κόντρα στον αξιακό κώδικα της προσφυγιάς και το ηθικό ανάστημα ενός περήφανου επαναστάτη συλλόγου. Είναι αλήθεια όσες φορές επιχείρησα να τον μεταπείσω και να του πω ότι έχουμε άλλες εποχές και άλλα ήθη, μου απαντούσε στερεότυπα: Ναι, μπορεί να έχουμε άλλα χρόνια, αλλά η πίστη μας στα ιερά και όσια είναι αυτά που μας κρατάνε όρθιους στην κορυφή. Εμείς οι ΠΑΟΚτσήδες είμαστε άλλη φάρα, ποτέ δεν ποδοπατάμε τα πιστεύω μας. Σε ένα συγκεκριμένο θέμα παρέμενε ανένδοτος. Το θεωρούσε ιστορικό και ασυγχώρητο παραστράτημα.
Επιβάλλεται στο σημείο αυτό να βάλω έναν αστερίσκο και να διευκρινίσω πως δεν βρίσκω τον λόγο να αναφερθώ με περισσότερες λεπτομέρειες σε αυτό που ο συνομιλητής μου χαρακτήριζε σαν «έγκλημα», σαν τεράστιο ηθικό θέμα, τονίζοντας ιδιαίτερα πως δεν υπάρχει ούτε ένας ΠΑΟΚτσής που να μην υπέστη πραγματικό σοκ, πληροφορούμενος την ανίερη σύμπραξη και συμπόρευση με εκείνους που επιχείρησαν την εν ψυχρώ εξόντωση της ομάδας του, διαπράττοντας απαγωγές, σφαγές και κατασκευές εγκληματικών σεναρίων εξαφάνισης (πολυιδιοκτησία). Επί του προκειμένου ζητώ απλά συγνώμη γιατί ξέφυγα κάπως και δεν κατάφερα να αντισταθώ στον πειρασμό, αν σταθώ έστω και για μια στιγμή στην τεράστια αυτή ηθική πρόκληση. Όμως κάτι με έσπρωξε να την συμπεριλάβω στην κορυφή των ατιμώρητων «εγκλημάτων». Όπως ακριβώς το ένιωθα και εγώ και ο συνομιλητής μου.
Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τα όσα τραγικά και ασυγχώρητα συνέβησαν και στη φετινή αποτυχημένη χρονιά. Άλλωστε τα έχετε ζήσει και σε καθημερινή βάση αναφέρονται σε αυτά και τα ανακυκλώνουν οι εκπρόσωποι της ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένων περιστασιακά και κάποιων από τους… σιτιζόμενους. Θέλω να μείνουμε στο «μήνυμα» που εκπέμπει η θυμοσοφική τοποθέτηση που χαρακτηρίζει «αυλή των θαυμάτων» και των «ατιμώρητων εγκλημάτων» τον «όλο οργανισμό ΠΑΟΚ». Δυστυχώς είτε το θέλουμε είτε όχι η παραπάνω ρήση – κλισέ ενέχει μία τεράστια αλήθεια. Η οποία φέρνει στην επικαιρότητα ίσως την μεγαλύτερη αρρώστια ή το μεγαλύτερο πρόβλημα αν θέλετε, που υπάρχει στον ΠΑΟΚ. Και αυτό δεν είναι άλλο από την «δομή» και την «δραστηριότητα» μιας εκπροσώπησης του μεγαλομετόχου, ο οποίος όσο είχε τον χρόνο να βρίσκεται κοντά στην ομάδα του, μπορούσε να διαχειρίζεται τα όσα την αφορούσαν. Εδώ όμως και μια πενταετία για τους όποιους λόγους (καλόπιστα αποδεκτούς) προσπαθεί με διάφορους αδόκιμους και αναποτελεσματικούς τρόπους (μέσω skype) να δίνει γραμμές και εντολές, βάση των πληροφοριών όμως που του δίνει η μικρή παρεούλα των εμπίστων του. Ο επικοινωνιακός δίαυλος με το Ροστόφ ελέγχεται εδώ και αρκετά χρόνια και χαρακτηρίζεται ως «πειραγμένος» γιατί οι εδώ εκπρόσωποι του, μεταφέρουν αυτά που οι ίδιοι για τον οποιοδήποτε λόγο εκτιμούν. Το αποτέλεσμα; Μια τεράστια σύγχυση πολύπλοκη, πολυεπίπεδη, με απρόβλεπτες πολλές φορές ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, οι οποίες με την σειρά τους προκαλούν εσωτερικές έριδες και αυτοκαταστροφικές αγκυλώσεις.
Από κάποιο σημείο και μετά η παθογεννής αυτή κατάσταση έφερε στο προσκήνιο τις αντιδράσεις του κόουτς, ο οποίος διαπιστώνοντας θλιβερά επικοινωνιακά κενά από μέρους των εμπίστων εκπροσώπων σε θέματα υψίστης σημασίας, βγήκε μπροστά και ανέλαβε το ρίσκο και την ευθύνη να προστατεύσει την ομάδα του. Πράγμα που στοίχισε. Στο ίδιο μήκος κύματος και σύγχυσης οι… προσπάθειες στις μεταγραφές, με τους μανατζαρέους να κάνουν πάρτι, φορτώνοντας με παλτά και σαπάκια το ρόστερ. Από το μακρινό Ροστόφ ο Ιβάν δεν μπορεί να δει καθαρά τι συμβαίνει. Παρασύρεται (;) εύκολα σε λάθη. «Αυλή των θαυμάτων» ο οργανισμός. Η γενική ατιμωρησία ακόμη και σε σοβαρά θέματα, παραμένει ανέγγιχτη. Το μόνο που λειτουργεί σωστά, είναι οι δια παντός τρόπου πωλήσεις των «ασημικών» και των «χρυσαφικών» του συλλόγου. Ότι κινείται και γυαλίζει στο μάτι των ευρωπαίων, σε χρόνο – ρεκόρ αποχαιρετά την Τούμπα! Οι αντιμαχόμενες φατρίες σε αυτό το θέμα συμφωνούν απόλυτα. Από κοντά και οι συγκαλύπτοντες πρόθυμοι της ενημέρωσης.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει πολλά για τον τρόπο με τον οποί λειτουργεί εδώ και αρκετά χρόνια ο περιβόητος «όλος οργανισμός ΠΑΟΚ». Μια αποτυχημένη πατέντα, την οποία πληρώνει ακριβά η ομάδα. Μένουμε σε αυτά τα ολίγα και περιληπτικά, με την προοπτική να επανέλθουμε γιατί το συγκεκριμένο θέμα της λειτουργίας του «όλου οργανισμού», ίσως αποτελεί το κυρίαρχο πρόβλημα.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube
Βρείτε μας και στο spotify
