Τι ψάχνεις;

Όταν στο Razvan’s way, μπήκε το ματωμένο κεφάλι του Αντρέ

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Και γιατί να μην προκριθεί ο ΠΑΟΚ; Μήπως δεν διαθέτει έναν από τους καλύτερους τερματοφύλακες του Conference League στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του; Μήπως ο ψυχρός Ισλανδός στόπερ του δεν είναι ένας από τους καλύτερους της διοργάνωσης και μάλιστα με πολύ αξιόλογους παρτενέρ; Ή μήπως ο δεξιός του μπακ και ο διόσκουρός του στην μεσαία γραμμή (ουσιαστικά και ο Τσιγγάρας φέτος κάνει τα πολλά παιχνίδια) δεν είναι από τους καλύτερους πρωτοεμφανιζόμενους σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις;

Μήπως, ακόμη, ο βασικός φορ του δεν βγήκε νικητής σχεδόν απέναντι σε όλους τους στόπερ που έχει αντιμετωπίσει στην διοργάνωση, κερδίζοντας διαδοχικές προσωπικές μονομαχίες και δίνοντας στους συμπαίκτες του με το πείσμα του την δυνατότητα να βάζουν εκείνοι τα γκολ;

Δεν αρκούν, όμως, μόνο τα παραπάνω για να εξηγήσουν το γιατί της επιτυχίας του ΠΑΟΚ φέτος στην Ευρώπη.

Υπάρχουν και άλλα κομμάτια. Μήπως, για παράδειγμα, ο ΠΑΟΚ δεν αποτελεί μία από τις πιο αποτελεσματικές ομάδες σε εκτελέσεις στημένων φάσεων; Πόσες κομπίνες πρέπει να ξεπατικώσει ακόμη από το NBA το δεξί χέρι του προπονητή του για να πειστούν και οι τελευταίοι δύσπιστοι ότι σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση; Αλήθεια, όσοι παρατήρησαν την φάση του δεύτερου γκολ, ο Ντόουγκλας δεν μοιάζει σαν τον σουτέρ τριών πόντων που βγαίνει από τα σκριν για να εκτελέσει; Ή μήπως ο ΠΑΟΚ δεν είναι ομάδα που διαθέτει παίκτες με τεράστια εμπειρία; Δεν αντιλήφθηκαν οι αρνητές της πραγματικότητας γύρω από τον Δικέφαλο ότι ο Κρέσπo με την εμπειρία του περίμενε στο πίσω δοκάρι για να μαζέψει κάποια μπάλα που θα έμοιαζε χαμένη και να σκοράρει;

Όλα τα παραπάνω και πάλι, όμως, δεν αποτυπώνουν στον μέγιστο βαθμό το γιατί ο ΠΑΟΚ καταφέρνει να συνεχίζει στην διοργάνωση και μάλιστα να έχει πείσει ότι δεν είναι τελειωμένος όποια κι αν είναι κλήρωση το απόγευμα στην Νιόν.

Ο στρατηγός που εκπόνησε το τέλειο σχέδιο

Μήπως, λοιπόν, δεν θα ήταν μέγιστη παράλειψη σ’ ΑΥΤΟ το παιχνίδι, να μην υπογραμμίσουμε με έντονα γράμματα την διαχείριση του Λουτσέσκου από την πρώτη στιγμή που ολοκληρώθηκε η τελευταία προπόνηση στην Θεσσαλονίκη και απέκρουε οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από τις απουσίες των Κούρτιτς, Αντρίγια, Ελ Καντουρί και Μιχαηλίδη, μέχρι και το χρονικό σημείο που έσφιξε τις γροθιές του, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά στο τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή; Παρουσίασε στο γήπεδο μία ομάδα γεμάτη παίκτες μαχητές που έδιναν τα πάντα ο ένας για τον άλλο, μην χάνοντας ούτε σπιθαμή αυτοπεποίθησης ακόμη και στην πιο πιο δύσκολη φάση του παιχνιδιού, όταν η Γάνδη, στο πρώτο τέταρτο και από το 30’ ως το φινάλε του πρώτου μέρους, πίεσε ασφυκτικά την εστία του Πασχαλάκη. Ήταν τέτοια η συγκέντρωση όλων των παικτών που το καθαρό μυαλό δεν χάθηκε ούτε στιγμή και έφθασε στο πικ του όταν ο Βιεϊρίνια με μπαταρισμένο κεφάλι είχε την σκέψη να συνεργαστεί με τον Ντόουγκλας για να πιάσουν στον ύπνο την βελγική άμυνα.

Μήπως όμως ο προπονητής του ΠΑΟΚ δεν έκανε και άριστο κοουτσάρισμα; Είδε τα ρήγματα που προκαλούσε από τα άκρα στην ομάδα του η Γάνδη, αρχικά ζήτησε από τους ακραίους μπακ να συγκλίνουν προς τους στόπερ για να μην δέχεται η άμυνα πάσες στη πλάτη της (δεν λειτούργησε από την αρχή, βέβαια, τέλεια αυτό το πλάνο, ειδικά από την αριστερή πλευρά του ΠΑΟΚ απ’ όπου ο Σαμουίζ έβγαινε συνεχώς μόνος) και στην συνέχεια πήρε μία απόφαση που αποδείχθηκε καταλυτική. Εβαλε δύο, κατ’ όνομα μπακ, τον Σίντκλεϊ και τον Τέιλορ που στην καριέρα τους έχουν αγωνιστεί και ως εξτρέμ, και με την τόνωση ενέργειας “κλείδωσε” ανασταλτικά τα άκρα και παράλληλα η ομάδα του άρχισε να απειλεί. Όταν, μάλιστα, αποφάσισε να προσθέσει και δεύτερη δόση ενέργειας, με Τσόλακ και Μιτρίτσα, τότε ουσιαστικά το ματς τελείωσε.

Μήπως, όμως, η πιο σημαντική συνεισφορά του του Λουτσέσκου ήταν ότι η ομάδα του έπιασε το απόλυτο σε αυτογνωσία; Μήπως, τελικά, το μεγαλύτερο μυστικό της επιτυχίας του είναι όχι τα ατού που ήξερε πότε να χρησιμοποιήσει, αλλά το πώς κατάφερε να μακιγιάρει τις αδυναμίες; Δεν ήταν ορατό στην διάρκεια του ματς ότι ο κόουτς του ΠΑΟΚ όπως και οι παίκτες του γνώριζαν ότι ο Ντεπουάτρ θα ήταν κυρίαρχος από αέρος; Κάθε φορά που έπιανε μία κεφαλιά και έφευγε πάνω από την εστία, δεν έβλεπες πουθενά παίκτες με το πρόσωπο της ανακούφισης πολύ απλά γιατί γνώριζαν ότι η φάση αυτή θα ξαναγινόταν. Όσο περνούσε, όμως, η ώρα, η επιθετικότητα των γηπεδούχων έσβηνε και ειδικά μετά το 60’ εξαφανίστηκε εντελώς. Η αυτογνωσία ισοδυναμούσε σε αυτή την περίπτωση με υπομονή την οποία ο ΠΑΟΚ καρπώθηκε με δεύτερο γκολ, βγαίνοντας πιο επιθετικά όταν πλέον η Γάνδη δεν αποτελούσε απειλή για την εστία του Πασχαλάκη.

Ο αρχηγός έδωσε το τελικό σύνθημα πρόκρισης

Μήπως, όμως, δεν θα μιλούσαμε για όλα τα παραπάνω αν εντός του γηπέδου δεν υπήρχε ο άνθρωπος να συγκεντρώνει αυτά τα στοιχεία πάνω του; Μήπως το ματωμένο κεφάλι του αρχηγού και το “εγώ δεν βγαίνω” που φώναζε στον πάγκο όταν τον καλούσε να γίνει αλλαγή, ανησυχώντας για την αιμορραγία στο κεφάλι του ήταν η ώθηση για να φτάσουν στο πικ τους και η υπομονή και το καθαρό μυαλό και η μαχητικότητα της ομάδας;

“Ήμουν ζαλισμένος, αλλά ο αρχηγός πρέπει να δίνει το παράδειγμα, δήλωσε ο κάπτεν του ΠΑΟΚ και ποιος μπορεί να μην υποκλιθεί στην στάση του απέναντι στη ομάδα; Όταν αυτός ο παίκτης βγαίνει μπροστά και έχει στον πάγκο μία αλεπού να καθοδηγεί τον ίδιο και τους συμπαίκτες του, τότε μπορεί ο οποιοσδήποτε να καταλάβει γιατί ο ΠΑΟΚ συνεχίζει στο Conference League και, γιατί όχι, ονειρεύεται ότι μπορεί να φτάσει μέχρι τον τελικό των Τιράνων. Πρώτος έσπευσε να το αναγνωρίσει ο Πασχαλάκης χαρίζοντάς του μία μεγάλη αγκαλιά.

Υ.Γ. 1 Μήπως ήρθε η ώρα και η Ρόμα του Μουρίνιο να βιώσει από κοντά τη τρέλα του κόσμου και την ξεχωριστή χημεία της ομάδας του ΠΑΟΚ;

Υ.Γ. 2 Αξίζουν εύσημα τόσο στον Ντόουγκλας, όσο και στον Μιχάι γιατί έκαναν ένα από τα πιο μεστά παιχνίδια τους στον ΠΑΟΚ.