Το τελικό 1-2 χθες στην Τούμπα αν το προσεγγίσει κανείς ψυχρά αποτελεί ταφόπλακα στους όποιους στόχους είχε ο ΠΑΟΚ για να διεκδικήσει κάτι πιο ψηλά από την 3η θέση του Πρωταθλήματος. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που προσπαθούν να παρουσιάσουν «ωραία» μια ήττα. Προφανώς όμως υπάρχουν ήττες και… ήττες. Ο ΠΑΟΚ χθες προσπάθησε, πάλεψε αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει. Το θέμα είναι γιατί δεν κέρδισε.
Γιατί στο πρώτο μέρος ο Αουγκούστο προσπαθούσε να παίξει για τον εξαφανισμένο Ντάντας. Γιατί ο ΠΑΟΚ για ένα ακόμη παιχνίδι έπαιζε χωρίς φορ. Ναι δεν μπορεί να πάρει ένα ματς μόνος του ένας ποδοσφαιριστής αλλά όταν το φορ σου, το βασικό σου φορ έχει να σκοράρει τρεις ολόκληρους μήνες υπάρχει θέμα.
Μέσα στο τετράγωνο, μέσα στην περιοχή του Παναθηναϊκού η μπάλα μπήκε πολλές φορές αλλά ως εκεί. Προφανώς και αν ο Αντρίγια κέρδιζε τον Μπρινιόλι όταν το ματς ήταν στο 0-0 ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Όπως και αν η μπάλα έμπαινε στα δίχτυα και δεν έβρισκε δοκάρι στο σουτ του Αουγκούστο.
Αλλά με τα «αν» δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλύτερος αλλά κέρδισε. Αφενός τιμώρησε τα ατομικά λάθη από πλευράς ΠΑΟΚ αλλά και αδυναμία να σκοράρει. Το γιατί δεν σκόραρε πρέπει να προβληματίσει.
Αν πρέπει να κρατήσω κάτι χθες από τον ΠΑΟΚ είναι η εμφάνιση του Τάισον. Εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Εντός γιατί έδειξε την ποιότητα του και προσπάθησε να πάρει μόνος του ένα ματς. Εκτός αγωνιστικού χώρου γιατί με τη λήξη ήταν ο πρώτος που πήγε στην κερκίδα και στη συνέχεια τον ακολούθησαν και οι άλλοι. Μεγάλη προσωπικότητα ο Βραζιλιάνος και τέτοιους παίκτες θέλει ο ΠΑΟΚ. Όχι σε ηλικία, αλλά σε παραστάσεις και προσωπικότητα.
Ο κόσμος ζητούσε στο τέλος το Κύπελλο. Προφανώς όμως υπάρχει ένας δεύτερος γύρος, πέντε ματς. Τι να διεκδικήσει ο ΠΑΟΚ μέσα από αυτά τα παιχνίδια; Βαθμολογικά ίσως την 3η θέση που δίνει ένα εισιτήριο για το Europa χωρίς να περιμένεις την κατάκτηση του Κυπέλλου για να το εξασφαλίσεις που φυσικά και είναι στόχος.
Μπορεί μέσα σε αυτά τα ματς που απομένουν ο Λουτσέσκου να έχει τη γενναιότητα να κοιτάξει την επόμενη μέρα χωρίς να θεωρήσει πως αυτό θα είναι άδικο για κάποια παιδιά που μέχρι στιγμής περίμεναν την ευκαιρία τους αλλά δεν την πήραν. Προτιμώ δηλαδή χίλιες φορές να δω τον Τζίμα σε κάποια ματς και όχι συνεχώς τον Νέλσον Ολιβέιρα που μακάρι να σκοράρει στον τελικό. Αλλά δεν μπορώ να τον περιμένω τρεις μήνες.
Κλείνοντας, φάνηκε και χθες πως αν ο ΠΑΟΚ θέλει να πρωταγωνιστήσει την επόμενη σεζόν θα πρέπει να έχει βάθος στον πάγκο του. Αλλους τρεις Τάισον, έναν για κάθε θέση μπορεί να έχει; Επαναλαμβάνω όχι σε ηλικία αλλά ποιότητα.
