Παντελής Βλαχόπουλος στο metrosport.gr: «Είχα έναν σύμμαχο κι αυτός ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης»

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν χρειάζεται συστάσεις... Όπως δεν χρειάζεται συστάσεις κι ο Παντελής Βλαχόπουλος. Με δημοσιογραφική πορεία που μετρά σχεδόν τρεις δεκαετίες, ο Παντελής Βλαχόπουλος, έχει βρεθεί σε όλα τα μεγάλα κανάλια, παρουσιάζοντας εκπομπές ποδοσφαίρου και μπάσκετ, ενώ συμμετείχε σε αποστολές των Ολυμπιακών Αγώνων, NBA, Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων και Final 4.

Πλέον, βρίσκεται στο «τιμόνι» του SPORT24 και δηλώνει πανευτυχής για το βιβλίο «Τρωτός Άτρωτος», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ, την αυτοβιογραφία του «Δράκου» του ελληνικού μπάσκετ, Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος αποκαλύπτει γνωστές και, κυρίως, άγνωστες πτυχές τόσο της προσωπικής όσο και της επαγγελματικής του ζωής.

Μιλώντας στο metrosport.gr, ο δημοσιογράφος αναφέρεται στις στιγμές που είδε τον παιδικό του ήρωα να «λυγίζει», στην επιλογή του τίτλου «Τρωτός Άτρωτος», αλλά και στην καταστρατήγηση της νόρμας, που μπορεί να μετατρέψει μια αυτοβιογραφία σε εγχειρίδιο ζωής.

• Πόσο εύκολο εγχείρημα ήταν η συγγραφή της βιογραφίας ενός θρύλου, του μεγέθους του Παναγιώτη Γιαννάκη;

«Δεν ήταν καθόλου εύκολο γιατί χρειάζονταν μια τριβή μεταξύ της δικής μου οπτικής για τον κόουτς κι από την άλλη καταλαβαίνετε ότι είναι δύσκολο για έναν δημοσιογράφο, όπως εγώ που ως παιδί είχα τον Γιαννάκη ίνδαλμα, να καθίσει να γράψει την αυτοβιογραφία του. Έπρεπε να τον αντιμετωπίσω ως έναν άνθρωπο που αφηγείται τη ζωή του κι όχι σαν ένα ίνδαλμα. Κι ήταν μια μάλλον δύσκολη διαδικασία γιατί έπρεπε να βγάλω όλα αυτά από μέσα μου και να λειτουργήσω ως δημοσιογράφος και, κυρίως, ως συγγραφέας.

»Αυτό έγινε σταδιακά, ο κόουτς έρχονταν κάθε Παρασκευή στα γραφεία της 24Media και του Sport24 και ηχογραφούσαμε ένα-ένα τα κεφάλαια του βιβλίου και αργά-αργά άρχισα κι εγώ να αισθάνομαι πιο οικεία ως προς αυτό που κάναμε κι ο κόουτς μετά, με τη ροή του πράγματος, άρχισε να έρχεται πιο κοντά μου. 

»Κι αυτό ήταν καλό, γιατί ανοιγόταν, έλεγε πράγματα που δεν ξέραμε, ιστορίες από τη ζωή του και την μπασκετική του πορεία που, επίσης, δεν γνωρίζαμε. Έτσι βγήκε αυτό το αποτέλεσμα, με το βιβλίο να πηγαίνει πολύ καλά! Έγινε best seller και συνεχίζει μέχρι σήμερα να το διαβάζει αρκετός κόσμος».

«Την ώρα που λύγιζε, ξανασηκωνόταν...»

• Από όλα αυτά τα περιστατικά που σας διηγήθηκε, γιατί επί της ουσίας είδατε έναν θρύλο, τόσο στα δικά σας μάτια όσο και όλης της Ελλάδας, να ανοίγεται και να λέει άγνωστα περιστατικά, πότε τον είδατε να «σπάει» και να «λυγίζει»;

«Αυτό έγινε σε δυο πολύ δύσκολα σημεία. Ήταν αρκετά δύσκολες αυτές οι περιγραφές… Πολλοί θα πίστευαν ότι οι δύσκολες στιγμές που ηχογραφήσαμε, αφορούσαν ιστορίες με τον Γκάλη. Γιατί σε αρκετά βιβλία έχουν ειπωθεί διάφορα για τη σχέση του με τον Γκάλη. Αυτή η σχέση ήταν αρκετά σαφής κι εμείς δεν είχαμε κάποιο ζήτημα, όταν αναφερθήκαμε σ’ αυτό. 

»Η πιο δύσκολη στιγμή, εκεί που «έσπασε» και, φυσικά, το «έσπασε» δεν είναι σχηματικό, πραγματικά δάκρυζε και έκλαιγε ο κόουτς, ήταν όταν αναφερόταν στο Μουντομπάσκετ του 1990, στην Αργεντινή, όταν βγήκε έξω με πέντε φάουλ κι όλο το γήπεδο άρχιζε να τον χειροκροτά για πολλά λεπτά.

»Όλο το γήπεδο όρθιο! Και του ήρθαν μνήμες από τότε, από όλη αυτήν την αποθέωση που γνώρισε και, ενθυμούμενος αυτές τις στιγμές, άρχισε να δακρύζει. Πολύ δύσκολη στιγμή, γιατί, όπως καταλαβαίνετε κι εγώ ήμουν σε μια αμηχανία. Δεν ήξερα τι να κάνω, είχα δίπλα μου τον ήρωά μου, τον κόουτς. κι έκλαιγε… Τι να έκανα; Προσπάθησα λίγο με τα λόγια και με τις επόμενες ερωτήσεις να τον βγάλω από τις σκέψεις αυτές και να τον επαναφέρω, αλλά έπρεπε να περιγράψει όλη αυτή τη στιγμή. 

»Αργά-αργά, όμως, έγινε. Ίσως να ήταν και η πιο δύσκολη ηχογράφηση από όλες όσες κάναμε.

»Η δεύτερη στιγμή ήταν, όταν περιέγραφε το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε. Γιατί είχε επί χρόνια τη νόσο του Κρον, το αυτοάνοσο, το οποίο τον ταλαιπώρησε πάρα πολύ στη ζωή του. Υπήρχαν βράδια που δεν μπορούσε να κοιμηθεί, υπήρξαν βράδια που δεν έτρωγε τίποτα, μέρες που τον πονούσε όλο του το κορμί. 

»Αυτά τα λέει στο προτελευταίο κεφάλαιο, που ήταν πολύ δύσκολη στιγμή, γιατί μιλούσαμε για την ανθρώπινη υπόσταση του ως θρύλου, όπου «ξαναέσπασε». Κι από εκεί βγήκε κι ο τίτλος "Τρωτός Άτρωτος", γιατί υπήρξαν στιγμές μέσα κι έξω από το γήπεδο που τον έκαναν να λυγίσει, αλλά, την ίδια ώρα που "λύγιζε", ξανασηκωνόταν, για να κάνει την πορεία, την οποία κι έκανε.

• Ακριβώς επειδή σας «ανοιγόταν» για δύσκολα και προσωπικά θέματα, τον είδατε να φοβάται τις αποκαλύψεις αυτές;

«Όχι, το ακριβώς αντίθετο! Υπήρχαν, μάλιστα, στιγμές που μου έλεγε πράγματα πιο αποκαλυπτικά για την καριέρα και τη ζωή του, που καταλαβαίνετε ότι ακριβώς επειδή το μπάσκετ είναι ομαδικά άθλημα, αφορούσαν κι άλλους ανθρώπους. Εκεί του είπα "κόουτς μήπως θέλεις να το μετριάσουμε ή να το σβήσουμε γιατί αφορά κι άλλους ανθρώπους και δεν θέλω να χαλάσουν οι σχέσεις σας" και μου είπε ότι "αυτή είναι η αλήθεια μου". Γι' αυτό και θέλησε να γράψει αυτό το βιβλίο.

»Και η αλήθεια είναι ότι αυτό το κομμάτι με χαροποίησε, διότι, για να είναι ένα βιβλίο επιτυχημένο, πρέπει να έχει κι αποκαλύψεις, δεν είναι μόνο να γραφτεί ωραία ή να έχει ένα όμορφο εξώφυλλο. Πρέπει η βιογραφία του ανθρώπου για τον οποίον θα γραφτεί να έχει και ένα κομμάτι αποκαλύψεων».

»Και μέσα σε αυτό το κομμάτι, θεωρώ πως όποιος διαβάσει το βιβλίο, ο Παναγιώτης Γιαννάκης του επιφυλάσσει και μια αποκάλυψη».

«Εγώ είχα ένα σύμμαχο κι αυτός ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης».

• Εκτός από συγγραφέας είστε και δημοσιογράφος και γνωρίζετε πώς να χειρίζεστε πολύ καλά την ελληνική γλώσσα. Υπάρχει, τελικά, «κλειδί», ώστε ένας δημοσιογράφος να βγάλει τη βιογραφία ενός προσώπου αληθινή κι όχι μυθιστορηματική;

«Ωραίο είναι αυτό που λέτε...Ωστόσο, δεν έχω απάντηση, γιατί θεωρώ πως ο κάθε δημοσιογράφος έχει τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο για να γράψει. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι εγώ είχα ένα σύμμαχο κι αυτός ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο κόουτς μου έκανε τη ζωή μου πολύ εύκολη, γιατί ξέρει να χειρίζεται πάρα πολύ καλά τη γλώσσα, έχει άψογη ροή στον λόγο του και την ίδια στιγμή αυτό με διευκόλυνε. Ελάχιστα πράγματα, σχεδόν τίποτα, δεν θέλησε να κοπούν από το πρωτότυπο βιβλίο που του έδωσα.

»Συνεπώς, στον έναν χρόνο που κάναμε όλες αυτές τις ηχογραφήσεις για να φτιάξουμε το βιβλίο, ο κόουτς με βοήθησε αρκετά για να βγει αυτό το αποτέλεσμα. Όμως, δεν μπορώ να ξέρω, γιατί κι εμένα ο "Τρωτός Άτρωτος" είναι το πρώτο μου βιβλίο και δεν έχω αυτήν την εμπειρία. Αλλά χρειάζεται και η βοήθεια του ανθρώπου για τον οποίον γράφεται το βιβλίο».

• Τελικά, πόσο τρωτός και πόσο άτρωτος είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης;

«Ο Γιαννάκης είναι τρωτός και άτρωτος, όπως είμαστε όλοι μας. Αυτό ήταν το μήνυμα του βιβλίου... Ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι τρωτός και άτρωτος, όπως όλοι οι άνθρωποι, σε οποιονδήποτε τομέα. Κι ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν ένα παιδί που ξεκίνησε από πολύ άσχημες συνθήκες στη Νίκαια, πολύ φτωχός, σε μια οικογένεια με πέντε παιδιά, στην οποία κατάφερε - από τη δουλειά του και μόνο και το πάθος του γι' αυτό που έκανε - να φτάσει στην κορυφή.

»Κι αυτό καταδεικνύει και το βιβλίο: ότι ο Γιαννάκης όσες φορές κι αν έπεφτε, ξανασηκωνόταν και είχε τις τρωτές και τις άτρωτες πλευρές του, γιατί είναι άνθρωπος. Γι' αυτό και όποιος το διαβάζει, σε κάθε κεφάλαιο, θα δει ότι υπάρχουν σημεία από τον ίδιο του τον εαυτό.

»Αυτή θέλαμε να είναι η κατεύθυνση του βιβλίου. Ένας φάρος, που θα ανάψει για ένα παιδί οχτώ χρονών, που θα το διαβάσει, ή έναν παππούς και μια γιαγιά ενενήντα ετών. Κι αυτό είναι το προνόμιο του κόουτς, που ξεκίνησε από τα δεκαπέντε του και τώρα είναι σχεδόν εξήντα πέντε: να αρέσει σε όλες τις γενιές, που διαβάζουν τα επιτεύγματά του.

»Και στόχος μας ήταν μέσα από αυτό το βιβλίο να δουν τον εαυτό τους. Και κυρίως, όσες φορές κι αν πέσουμε, να ξανασηκωθούμε και να μη το βάζουμε ποτέ μας κάτω».

Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news

Μπείτε στην παρέα μας στο instagram

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook

Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube

Βρείτε μας και στο spotify