Ο πρόεδρος της FIFA Τζιάνι Ινφαντίνο κλήθηκε να απαντήσει στις κατηγορίες για το υπερφορτωμένο πρόγραμμα των ποδοσφαιριστών. Δικαίως ισχυρίστηκε ότι αυτό αφορά στους λίγους και όχι στους πολλούς.
Πίσω από τη βιτρίνα των χρυσοπληρωμένων σταρ, κρύβεται η πραγματικότητα της στέρησης και της ανέχειας. Οι παίκτες έχουν πολύ μικρό μέσο όρο επαγγελματικής ζωής και όταν εγκαταλείπουν το ποδόσφαιρο είναι σαν τα ψάρια έξω από το νερό.
Αρα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα που συνήθως δεν ξεπερνάει την δεκαπενταετία, πρέπει να κερδίσουν όσα θα κέρδιζε ένας άλλος εργαζόμενος δουλεύοντας μέχρι τα 67 του. Αν μάλιστα μείνουν απλήρωτα ορισμένα από τα συμβόλαιά τους, τότε ζήτω που καήκανε!
Η Ελλάδα είναι η παγκόσμια πρωταθλήτρια στις οφειλές προς ποδοσφαιριστές. Με διάφορα νομικά τερτίπια που ξεκίνησαν από το άρθρο 44 και κατέληξαν στην αλλαγή ΑΦΜ, οι ΠΑΕ επιδίωξαν και κατάφεραν να γίνουν οι μεγαλύτεροι κακοπληρωτές.
Ακόμη και τώρα, που η FIFA έχει θεσπίσει πολύ αυστηρούς κανόνες για τέτοιες περιπτώσεις, οι ελληνικές ομάδες κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποφύγουν τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις.
Η πίεση προς τα δικαιοδοτικά όργανα της ΕΠΟ είναι αφόρητη και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και όταν εξαντλούνται τα ένδικα μέσα, οι κακοπληρωτές εφευρίσκουν νομικές μεθόδους απλώς για να καθυστερήσουν την καταβολή των υποχρεώσεών τους. Μια τέτοια είναι η επιχείρηση αναψηλάφησης μιας… χαμένης αναψηλάφησης στα διεθνή αθλητικά δικαστήρια.
Η ΡΠΟ διστάζει να βάλει τάξη, το αρμόδιο υπουργείο επαναπαύεται σε παλαιότερη νομοθετική ρύθμιση που προβλέπει καταβολή του 50% ακόμη και σε αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις και ο χορός καλά κρατεί. Είναι κάτι σαν το χορό των καταραμένων, οι οποίοι δεν έχουν να πληρώσουν ούτε το φως ούτε το τηλέφωνο και ένας από αυτούς, απελπισμένος, έδωσε τέλος στη ζωή του. Αλήθεια, πρέπει να θρηνήσουμε και άλλους Τσουμάνηδες;
