Οι κλειστές πόρτες στην Τούμπα (όλα τα είχε ο ΠΑΟΚ, αυτό το έλειπε)… Κλείνουν την πηγή ενέργειας της κερκίδας. Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση από την απόφαση για κεκλεισμένων των θυρών ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός στην πρεμιέρα των πλέι οφ του Πρωταθλήματος. «Τον ατυχή και πρόβατον δάκνει», έγραψε κάπου ο Αίσωπος. Ε, ο ΠΑΟΚ εφέτος είναι συν τοις άλλοις κι άτυχος.
Προσέξτε παρακαλούμε: Είναι κι άτυχος. Εδώ ακριβώς ο συμπλεκτικός σύνδεσμος «και» αναδεικνύει την διαφορά του ποδοσφαίρου του ΠΑΟΚ με το μπάσκετ. Στο ποδόσφαιρο είναι κι άτυχος αλλά ήταν και μη ικανός (sic) σε ουκ ολίγους αγώνες για ην υπεράσπιση του στέμματος του Πρωταθλητή. Στο μπάσκετ; Είναι κυρίως, μη ικανός να σταθεί όρθιος στην κατηγορία…
Εάν κι εφ’ όσον οι αγώνες τελείωναν στην τρίτη περίοδο ο ΠΑΟΚ στο μπάσκετ θα ήταν τώρα με ένα πόδι πάνω στο άλλο. Τελειώνουν στην τέταρτη. Έτσι ο ΠΑΟΚ είναι με το ένα πόδι στον γκρεμό του υποβιβασμού. Δίχως τούτο να αποτελεί και κεραυνό εν αιθρία. Δυστυχώς οι ενδείξεις ήταν ηλίου φαεινότερες πριν καλά καλά γίνει το πρώτο τζάμπολ του Πρωταθλήματος. Σε τούτο εμείς τουλάχιστον, εντοπίζουμε τις ευθύνες όσων (δεν υπήρξαν και πολλοί άλλοι…) πήραν στα χέρια τους τις – που λέει ο λόγος - τύχες του μπάσκετ του ΠΑΟΚ. Όσων δηλαδή, έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά! Και τούτο βέβαια, δεν είναι ελαφρυντικό για τις ευθύνες τους. Εξηγούμαστε, για να μην παρεξηγούμαστε!
Κοιτάξτε πάντως, να δείτε… κατά πως λέμε. Έχουμε ζήσει (…έτυχε!) τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία τού μπάσκετ του ΠΑΟΚ. Ήμασταν (…έτυχε) παρά τω προέδρω σχεδόν σε όλες αυτές τις στιγμές. Έχουμε ζήσει κάθε μία σε απύθμενο βάθος! Κι επί του αρχιτέκτονα του μεγαλείου του μπάσκετ του ΠΑΟΚ Νίκου Βεζυρτζή κι επί των τροπαιούχων Απόστολου Οικονομίδη κι Απόστολου Αλεξόπουλου. Ζήσαμε παράγοντες οι οποίοι έδωσαν ψυχή και περιουσία στο μπάσκετ του ΠΑΟΚ όπως ο σφόδρα αδικημένος Τάκης Πανελούδης, ο Βασίλης Οικονομίδης και βέβαια, ο φύση και θέση θεματοφύλακας του ΠΑΟΚ και μνημειώδης πρόεδρος του Ερασιτέχνη Θανάσης Κατσαρής. Σε αυτόν παρεμπιπτόντως οφείλεται η μη ιδιοκτησιακή άλωση της Τούμπας… Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι!
Έχοντας ζήσει (…έτυχε, είπαμε) με όλους αυτούς αλλά έχοντας ζήσει και με άλλους γιγαντιαίους μπροστάρηδες (δεν επιχειρούμε, να τους αναφέρουμε όλους, για να μη λησμονήσουμε κάποιους και δικαίως παρεξηγηθούν)… Έχουμε την ελπίδα πως ο ΠΑΟΚ θα μείνει στο χείλος του γκρεμού. Δε θα πέσει στον γκρεμό!
Όχι, δεν περιμένουμε θαύμα στο μπάσκετ του ΠΑΟΚ. Στο ποδόσφαιρο; Ναι, περιμένουμε. Στο ποδόσφαιρο δεν ξέχασαν την μπάλα ως Πρωταθλητές και Κυπελλούχοι. Στο μπάσκετ δεν έπαιξαν κατά κανόνα μπάλα για την κατηγορία. Βαριές κουβέντες. Ψέματα είναι; Όταν στην τέταρτη περίοδο παραδίδουν και το πνεύμα και την ψυχή τους; Κι όταν η ποιότητα τους κατά κανόνα είναι για τα ανάθεμα της κατηγορίας;
Δεν περιμένουμε λοιπόν, θαύμα στο μπάσκετ. Περιμένουμε απλά, τη μη εκ νέου παράδοση ψυχής και πνεύματος στην τέταρτη περίοδο. Περιμένουμε την ολοκλήρωση της προσπάθειας τους με κατάθεση ψυχής και πνεύματος και στις τέσσερεις περιόδους κάθε Τελικού ζωής η θανάτου μέχρι την ολοκλήρωση του Πρωταθλήματος.
Και βέβαια, δεν είναι στα χέρια του ΠΑΟΚ η παραμονή του στο χείλος του γκρεμού. Ας κάνει ό, τι μπορεί να κάνει όμως, και… βλέπουμε!
Αντίθετα στο ποδόσφαιρο είναι περισσότερο στα χέρια του η κατάκτηση του Κυπέλλου, τουλάχιστον. Αντίθετα του Πρωταθλήματος είναι λιγότερο. Κι εδώ ας κάνει ο ΠΑΟΚ ό, τι μπορεί να κάνει όμως, και… βλέπουμε!
