Ο Αντρέ Γουίσντομ αποκάλυψε λεπτομέρειες σχετικά με την αιματηρή επίθεση με μαχαίρι που δέχτηκε, πέντε χρόνια πριν και του στιγμάτισε ολόκληρη τη ζωή.
Ο 32χρονος δεξιός μπακ, πρωτοεμφανίστηκε στο ποδοσφαιρικό στερέωμα το 2012 όταν έκανε το ντεμπούτο του με την αντρική ομάδα της Λίβερπουλ, στην οποία είχε περάσει τέσσερα χρόνια στις ακαδημίες προηγουμένως. Το ταξίδι του στην ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ δεν ευδοκίμησε και μετά από τέσσερις δανεισμούς σε διάφορους συλλόγους, η Ντέρμπι Κάουντι βρέθηκε για να τον αγοράσει.
Έκτοτε, πέρασε από τη Γουάρινγκτον, την ιρλανδική Ντέρι Σίτυ και πλέον βρίσκεται στην έβδομης κατηγορίας του Αγγλικού ποδοσφαίρου, FC United of Manchester, μια ομάδα που δημιούργησε μια μερίδα οπαδών των Κόκκινων Διαβόλων, λόγω γεγονότων που συνέβησαν στην αγαπημένη τους ομάδας αλλά και στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, τα οποία δεν πήγαιναν κόντρα στη φιλοσοφία τους.
— The Pitching In Northern Premier League (@NorthernPremLge) August 21, 2025
Στις 28 Ιουνίου του 2020, ως αγωνιζόμενος ακόμα στην Championship, δέχτηκε επίθεση από κουκουλοφόρους που τον μαχαίρωσαν με σκοπό να του «αποσπάσουν» το ρολόι του. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε στο Λίβερπουλ, που είχε ταξιδέψει έπειτα από αγώνα της ομάδας του για να επισκεφτεί τους γονείς του και είχε βρεθεί σε ένα πάρτι, αψηφώντας τα μέτρα του κορονοϊού. Πέντε χρόνια μετά το τρομακτικό συμβάν, ο Γουίσντομ εκμυστηρεύτηκε το γεγονός όπως το βίωσε ο ίδιος, αποκάλυψε τις τύψεις που νιώθει για το λάθος του να παραστεί εκεί και όσα προβλήματα του άφησε στο μέλλον, που του επηρέασαν ολόκληρη η ζωή αλλά και την μετέπειτα καριέρα του.
«Ποιος ξέρει που θα αγωνιζόμουν τώρα αν δεν είχα μαχαιρωθεί; Δεν θα έλεγα πως αυτή νύχτα κατέστρεψε την καριέρα μου, αλλά σίγουρα την άλλαξε.»
Αναλυτικά η περιγραφή της επίθεσης από τον Αντρέ Γουίσντομ: «Δεν θα έπρεπε να ήμουν εκεί. Έπρεπε να βρισκόμουν σπίτι για αποκατάσταση μετά από τον αγώνα, αλλά ήμασταν υπό εγκλεισμό και ήθελα να βγω έξω. Έφευγα από το πάρτι ολομόναχος, περπατώντας προς το αμάξι μου. Ήμουν στο δρόμο κι εμφανίστηκαν πέντε άτομα, με κουκούλες και μαχαίρια. Μου είπαν «Δώσε μας το ρολόι σου», τους απάντησα όχι και ξεκίνησε η μάχη. Δεν είχα χρόνο να τρέξω. Έπρεπε να χρησιμοποιήσω τη λογική αλλά η υπεροψία μου μπήκε ανάμεσα. Μετά από πέντε λεπτά τσακωμού, εμφανίστηκαν πολλοί άνθρωποι που βρίσκονταν μέσα από το πάρτι. Οι θύτες έφυγαν κι έμεινα στο δρόμο γεμάτος με αίματα. Όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα. Ήμουν ικανός για να οδηγήσω προς το σπίτι, ήταν ταξίδι 15-20 λεπτών. Η αδρεναλίνη με κράτησε όρθιο για να οδηγήσω, όμως μόλις έφτασα στο σπίτι συνειδητοποίησα πως είχα μαχαιρωθεί πολλές φορές. Κοίταξα τον μηρό μου και ο μυς σχεδόν κρεμόταν τριγύρω. Εκεί, κάλεσα ένα ασθενοφόρο.»
Εκτός από εκείνο το σημείο, ο Γουίσντομ είχε επίσης μαχαιρωθεί στο κεφάλι, στο στήθος και στα οπίσθια. Η Ντέρμπι στάθηκε στο πλευρό του και οι οπαδοί του συλλόγου μάζεψαν χρήματα, για να ανεβάσουν ένα πανό που ανέφερε χαρακτηριστικά: «Αντρέ Γουίσντομ, είμαστε οικογένεια, παραμένουμε μαζί» και ο Άγγλος δήλωσε πως δάκρυσε με αυτή την κίνηση. 69 μέρες μετά την επίθεση επέστρεψε στην ενεργό δράση, όμως αποκάλυψε πως το σώμα του δεν ήταν το ίδιο πλέον.
«Το σώμα μου δεν ήταν το ίδιο. Ήταν απογοητευτικό. Δεν έπιανα την ίδια απόδοση σε δύναμη και ταχύτητα. Επέστρεψα πολύ νωρίς. Ήμουν πολύ πρόθυμος, ήθελα να επιστρέψω σε ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Νομίζω ότι εγώ ήμουν αυτός που αντιμετώπιζε το συναίσθημα. Δεν ήθελα να κάθομαι σπίτι και να επαναλαμβάνω όλα όσα συνέβησαν».
Εκείνη τη σεζόν κατάφερε να συμπληρώσει 40 συμμετοχές με την Ντέρμπι Κάουντι, αλλά στο τέλος της, το συμβόλαιό του έληξε δίχως να ανανεωθεί. Ο Γουίσντομ δοκιμάστηκε σε διάφορες ομάδες και ήθελε να συνεχίσει να αγωνίζεται κανονικά, όμως τα προβλήματα δεν τον άφηναν να βρει ξανά τον πραγματικό του εαυτό.
«Οδήγησα από το σπίτι μου κοντά στο Λίβερπουλ για να παίξω έναν αγώνα για την Πόρτσμουθ, αλλά δεν έλαβα καμία απάντηση. Ήθελα απλώς να παίξω ποδόσφαιρο. Οι γιατροί λένε ότι έχω σοβαρή νευρική βλάβη στην αριστερή μου πλευρά ως αποτέλεσμα αυτού που συνέβη. Με μαχαίρωσαν στο κεφάλι και σήμερα ακόμα έχω πονοκεφάλους. Φαίνεται σαν να έχει φύγει ένα κομμάτι μου. Έχω θαμπούς πόνους, είναι οριακός πόνος. Υπήρξαν κάποιες μέρες (κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης) που έμενα απλώς στο δωμάτιό μου όλη μέρα, άλλες μέρες που ήμουν λίγο πιο: «Γεια σας, πώς είστε όλοι;»
«Όταν περνάω κάτι στη ζωή μου, ό,τι κι αν είναι αυτό, προσπαθώ να το περάσω μόνος μου και να τα αντιμετωπίσω. Παρόλο που ήξερα ότι είχα υποστήριξη, δεν την έψαξα γιατί ουσιαστικά είναι η ζωή μου, το σώμα μου και η εμπειρία μου. Μου αρέσει να προχωράω από πράγματα, αλλά αυτό που συνέβη με έκανε πιο σε εγρήγορση, με έκανε πιο συνειδητή για το περιβάλλον μου. Ήμουν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Συμβαίνει παντού. Δόξα τω Θεώ που είμαι καλά και που τα κατάφερα.»
