Στις καθυστερήσεις ο Ραφίνια με όμορφη ενέργεια έστειλε την μπάλα στα δίχτυα της Μπενφίκα ολοκληρώνοντας τη μεγάλη ανατροπή για την Μπαρτσελόνα στην έβδομη αγωνιστική της League Phase του Champions League.
Αυτό ήταν το 22ο γκολ του Βραζιλιάνου εξτρέμ σε 30 συμμετοχές την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο. Ο Ραφίνια έχει πετύχει 11 τέρματα στο ισπανικό πρωτάθλημα, δύο στο Super Copa και ένα στο Copa Del Rey ενώ το εντυπωσιακό είναι ότι σε επτά ευρωπαϊκές αναμετρήσεις έχει βρει δίχτυα οχτώ φορές. Ο 28χρονος δείχνει να έχει αναγεννηθεί στα χέρια του Χάνσι Φλικ.
Ο Φλικ του έδωσε ρόλο
Η εξέλιξη του στην Μπαρτσελόνα ήταν αργή καθώς ο χρόνος συμμετοχής του περιορίστηκε λόγω της παρουσίας του Ουσμάν Ντεμπελέ και της ανάδειξης του Λαμίν Γιαμάλ. Ο Τσάβι τον χρησιμοποιούσε κυρίως ως εξτρέμ αλλά η αδυναμία του να επιτύχει σε καταστάσεις 1v1 και η μέτρια επιτυχία του σε ντρίμπλες περιόρισαν τα αγωνιστικά του λεπτά.
Η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία και η έλευση του Χάνσι Φλικ βοήθησε καθοριστικά τον Ραφίνια να εξελιχθεί και να αναδείξει τις ικανότητες του. Χρησιμοποιείται ως αντίστροφος εξτρέμ στην αριστερή πλευρά, έχοντας την ελευθερία να επηρεάσει το παιχνίδι στη μεσαία γραμμή και να συνδυαστεί με τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι δημιουργώντας ένα επιθετικό δίδυμο.
Ο ρόλος του ως τελικός αποδέκτης επιθέσεων και οι συνεργασίες του με παίκτες όπως ο Λεβαντόφσκι και ο Μπαλντέ αναδεικνύουν τις δυνατότητές του. Με την La Liga να βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο, η φόρμα του Ραφίνια μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική στην προσπάθεια της Μπαρτσελόνα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Ο Γερμανός προπονητής βρήκε τρόπο να εκμεταλλευτεί τη δυνατότητα του Αλεχάντρο Μπαλντέ να προωθείται από την αριστερή πτέρυγα, κάτι που επιτρέπει στον Ραφίνια να δραστηριοποιείται στον χώρο μεταξύ των γραμμών. Ο Βραζιλιάνος έχει περιορίσει τις επαφές του στη μεσαία ζώνη (20.83 ανά 90’) και επικεντρώνεται στη δημιουργία και εκτέλεση επιθέσεων στην τελική ζώνη (35.07 ανά 90’).
Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του παιχνιδιού του τη φετινή αγωνιστική περίοδο είναι η έκρηξη του στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Αξιοποιεί τόσο τον ελεύθερο χώρο πίσω από την άμυνα όσο και την ικανότητά του να δημιουργεί χώρους κοντά στην περιοχή. Συμβάλλει και στην αμυντική λειτουργεία της ομάδας. Πρεσάρει ψηλά είτε κλείνοντας χώρους στον άξονα είτε ανακόπτοντας αντεπιθέσεις.
Τα τουρνουά βάρζια, τα ναρκωτικά και... η σκέψη του κουρέα
Ο Ραφίνια έχει μεγαλώσει σε μια από τις φαβέλες της Βραζιλίας, έχει ξεφύγει από τα ναρκωτικά, σκέφτηκε να τα παρατήσει μετά από πολλά «χαστούκια» και να γίνει κουρέας ενώ στάζει μέλι για Ροναλντίνιο και Μπιέλσα.
Μικρός συμμετείχε στα τουρνουά Βάρζια της πατρίδας του. Ήταν πολλές οι φορές που φοβήθηκε για τη ζωή του όταν άκουγε έξω από την πόρτα των αποδυτηρίων τους φιλάθλους να απειλούν τους παίκτες ότι αν δεν κερδίσουν θα βρεθούν νεκροί.
Οι άνθρωποι στη Βραζιλία γνωρίζουν τι είναι τα βάρζια αλλά «αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις», όπως έχει παραδεχθεί. Είναι μια «άγρια δύση», ένα δίκτυο ανεξάρτητων αγώνων που διοργανώνονται από την τοπική κοινότητα. Το επίπεδο είναι χαμηλότερο από των ακαδημιών.
Οι παίκτες εκεί δεν χρειάζονται συμβόλαιο. Παίζουν στο χώμα και στη ζέστη. Μπάλα δεν υπάρχει. Κάποιος θα τη φέρει από το σπίτι του. Συχνά τα δίχτυα και τα δοκάρια απουσιάζουν. Μπορεί μια ομάδα να εμφανιστεί και χωρίς φανέλες. Οι άνθρωποι εκεί παίζουν με θυμό, σα να εξαρτάται η ζωή τους από αυτό.
Το θετικό είναι ότι οι απειλές, έμεναν απλά στα λόγια. Οι οπαδοί προσπαθούσαν να παίξουν με το μυαλό των παικτών. Ωστόσο, ήταν συχνό το φαινόμενο, τα αφεντικά της εκάστοτε κοινότητας να στέκονται γύρω από το γήπεδο με όπλα.
Είναι περήφανος που έπαιξε σε πολλά τέτοια τουρνουά. Έμαθε να είναι σκληρός και να αγωνίζεται με πίεση. Ήταν μια δύναμη ώθησης για τον ίδιο.
Έχει δύο οικογένειες
Μια στο σπίτι και μια στους δρόμους. Όταν μεγαλώνεις σε φαβέλα στο Πόρτο Αλέγκρε, μαθαίνεις γρήγορα ότι δεν μπορείς να ζήσεις μόνος σου. Οι φίλοι είναι απαραίτητοι, είναι μια δεύτερη οικογένεια. Βρίσκονται δίπλα σου όχι απλά για παρέα αλλά και για προστασία.
Το Restiga, στο οποίο μεγάλωσε, είναι μακριά από το κέντρο της πόλης και συχνά χρειαζόταν να φύγουν το πρωί και να γυρίσουν το βράδυ σπίτι για να παίξουν μερικά παιχνίδια. Ήταν ένα μεγάλο ταξίδι και τις περισσότερες φορές, το έκαναν νηστικοί αφού δεν υπήρχαν χρήματα.
Δε δίσταζαν να ρωτήσουν τους περαστικούς στο δρόμο για φαγητό. «Όταν κανείς μας δεν είχε φαγητό, ρωτούσαμε αγνώστους στο δρόμο. Έπρεπε πραγματικά να είσαι απελπισμένος για να το κάνεις αυτό, αλλά ήμασταν αρκετά πεινασμένοι. Το πρόβλημα ήταν ότι ο κόσμος μας φοβόταν. Μόλις είχαμε παίξει ποδόσφαιρο και ήμασταν βρώμικοι και ιδρωμένοι. Πώς να πιστέψουν ότι δεν θέλαμε να τους ληστέψουμε;».
Επαίτης γινόταν σπάνια. Οι γονείς του δούλευαν σκληρά για να έχουν ένα κομμάτι ψωμί στο τραπέζι. Το σπίτι τους ήταν αρκετά μικρό. Μοιραζόταν ένα υπνοδωμάτιο με τους γονείς και τον μικρότερο αδερφό του ενώ εκεί βρισκόταν και τα σκυλιά και οι γάτες που είχαν.
Ξέφυγε από τα ναρκωτικά
Παίζοντας στα τουρνουά βάρτζια, ξόδευε πολλά περισσότερα από όσα μπορούσε να αντέξει οικονομικά η οικογένεια του καθώς τα ταξίδια ήταν αρκετά και οι αποστάσεις μεγάλες. Έπρεπε να πηγαίνει από κοινότητα σε κοινότητα. Στόχευε να ενταχθεί σε μια ακαδημία και να έχει ένα μηνιαίο εισόδημα για να μπορεί να βοηθήσει και την οικογένεια του.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο να συμβεί αυτό και στη φαβέλα, όπου ζούσε, θα μπορούσε να βρει εύκολα χρήματα με διάφορους μη νόμιμους τρόπους. Είχε χάσει αρκετούς φίλους που είχαν μπλέξει.
Ευτυχώς, ο ίδιος έμεινε μακριά από όλα αυτά καθώς οι γονείς του είχαν φροντίσει να του εξηγήσουν πως λειτουργήσει ο κόσμος αυτός και να τον συμβουλεύσουν ότι σε περίπτωση που μπλέξει τη μια μέρα μπορεί να είναι ζωντανός και την άλλη νεκρός.
Θα γινόταν κουρέας
Μέχρι τα 18 του χρόνια είχε δοκιμάσει την τύχη του σε αρκετές ακαδημίες αλλά πάντα έβλεπε την πόρτα να κλείνει. Πριν κλείσει τα 19, έκανε προπόνηση με την Κ19 της Αβάι. Βρισκόταν έξι ώρες μακριά από το σπίτι του. Ήθελε όσο τίποτα άλλο να κερδίσει ένα συμβόλαιο αλλά ένας τραυματισμός του το στέρησε. Δεν κατάφερε να μπει στην ομάδα και του ζητήθηκε να προπονείται μόνος.
Η απογοήτευση ήταν μεγάλη και χωρίς να το σκεφτεί πήρε τον πατέρα του τηλέφωνο και του ζήτησε να πάει να τον πάρει. Γυρίζοντας σπίτι συζήτησε με τους γονείς του και όταν άκουσε τη μητέρα του να του λέει ότι εάν σταματήσει το ποδόσφαιρο, θα πρέπει να βρει μια άλλη δουλειά, κάτι μέσα του ταρακουνήθηκε.
Δεν είχε τελειώσει το σχολείο και θα έπρεπε να εργαστεί σε κάποιο σούπερ μάρκετ ή σε κουρείο. Δεν θα ήταν εύκολο. Έβλεπε και τη μητέρα του, η οποία είχε αλλάξει πολλές δουλειές. Υπήρχε κομμώτρια, μανικιουρίστα, πωλήτρια αρωμάτων και ρούχων, σερβιτόρα μέχρι που πήγε σχολείο, πήρε πτυχίο και έγινε δασκάλα.
Ήθελε από τα επτά του χρόνια να γίνει ποδοσφαιριστής, είχε περάσει τόσα, δεν μπορούσε να τα παρατήσει. Το σκέφτηκε καλά και αποφάσισε να κάνει λίγη ακόμη υπομονή και να περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία.
