Πέρασαν κιόλας 25 χρόνια από τον θάνατο του Στράτου Διονυσίου. Από τη μέρα που η Ελλάδα συγκλονίστηκε στο άκουσμα της δυσάρεστης είδησης, από τη μέρα που η Τούμπα έχασε ένα δικό της παιδί.
Ο Στράτος Διονυσίου ήταν ένας τεράστιος καλλιτέχνης που τα τραγούδια του αποτελούν και τη μεγάλη του πνευματική κληρονομιά. Ήταν, όμως και ένας λαϊκός άνθρωπος με τις αδυναμίες του. Και μεγαλύτερη όλων ο ΠΑΟΚ…
Από την Επτάλοφο που έμεινε, πήγαινε με τα πόδια τη μεταπολεμική περίοδο για να προπονηθεί στην εφηβική ομάδα του ΠΑΟΚ. Η ανάγκη για το μεροκάματο (εργάστηκε αρχικά σε καθαριστήριο και στη συνέχεια σε ραφείο), όμως, έβαλε πρόωρο τέλος στο όνειρο της καριέρας ως ποδοσφαιριστής. Τον είχε κερδίσει η… αλητεία, όπως ο ίδιος έλεγε. Η αγάπη του για το τραγούδι που ήταν και πολύ πιο προσοδοφόρα.
Δεν ξεχνούσε, όμως, τον ΠΑΟΚ. Δίπλα του σε κάθε παιχνίδι, βοήθησε ακόμα και στο χτίσιμο της Τούμπας.
«Ο γιος μου ο Άγγελος ήτανε φανατικός Παναθηναϊκάκιας και τον έπαιρνα πολλές φορές και πηγαίναμε τις Κυριακές τα μεσημέρια στο γήπεδο. Είχα τη δική μου θέση στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, αλλά εγώ ήμουνα και είμαι μια ζωή ΠΑΟΚ, η ομαδάρα της Τούμπας. ΠΑΟΚάρα και πάσης Ελλάδος. Λατρεύω τον ΠΑΟΚ και πικραίνομαι πολύ όταν η αγαπημένη μου ομάδα χάσει κάποιον αγώνα. Δεν έχω αφήσει αγώνα της ομάδας που να μην τον παρακολουθήσω. Σε οποιαδήποτε πόλη της Ελλάδας και αν παίζει, είμαι πρώτος και καλύτερος. Και εκεί άρχιζε η κόντρα μας με τον «Αγγελάκο» και ήτανε από τις σπάνιες φορές που «αντιδικούσε» μαζί μου» αποκάλυψε ο Στράτος στην αυτοβιογραφία του.
Για την αγάπη του για τον ΠΑΟΚ στο 33.30
Η εξομολόγηση του Κούδα
Θαυμαστής και φίλος του ήταν και ο μεγάλος Γιώργος Κούδας. Τους ένωσε η αγάπη για τον ΠΑΟΚ…
«Τον Στράτο Διονυσίου τον θυμάμαι με συγκίνηση και αγάπη. Ακόμη ακούω τα επινίκια, αυτοσχέδια τραγούδια του για χάρη μας στο κέντρο που εμφανιζόταν, όταν κατέφτανε ο ΠΑΟΚ για να γιορτάσει κάποια νίκη στην Αθήνα. 'Πάρε ότι θέλεις... ΠΑΟΚτσή' τραγουδούσε. Πρόκειται, βέβαια, για παράφραση του μεγάλου σουξέ της εποχής 'Ο παλιατζής', το οποίο ερμήνευσε συγκλονιστικά ο Στράτος. Σ' αυτόν γιορτάσαμε το πρώτο μας κύπελλο, το 1972. Στα Δειλινά της Γλυφάδας.
Θέλω επίσης να τιμήσω αυτόν τον αξέχαστο καλλιτέχνη και άνθρωπο με μία ακόμα ανάμνηση που αποδεικνύει και την ποιότητα του χαρακτήρα του. Από το 1969-70, όταν 'χτιζόταν' σιγά-σιγά η μεγάλη μετέπειτα ομάδα του ΠΑΟΚ που πήρε τους τίτλους και την πανελλήνια αναγνώριση, ο Στράτος Διονυσίου άρχισε να δίνει το παρόν σε ματς τόσο εντός, όσο και εκτός έδρας. Πολλές φορές τέλειωνε το πρόγραμμά του στο κέντρο στις 4 ή και 5 τα χαράματα (!!!) και αμέσως ξεκινούσε για Πάτρα, Γιάννινα, Καβάλα, Αγρίνιο, μόνο και μόνο για να δει τον ΠΑΟΚ. Έκανε όλα αυτά τα χιλιόμετρα μαζί με δύο – τρεις φίλους για ασφάλεια στην οδήγηση.
Συνέντευξη του 1969 (για τον ΠΑΟΚ μιλά στο 4.50)
Έφτανε λοιπόν γύρω στη μία το μεσημέρι, έπινε μαζί μας, κατά κανόνα, ένα καφεδάκι, συζητούσαμε για τις δυσκολίες του ματς και για τα... παραλειπόμενά του και τότε μόνο ησύχαζε και ξεκουραζόταν για δύο ώρες, πριν πάρει και πάλι τη θέση του στην κερκίδα. Μετά το ματς συχνά έμενε για συζήτηση και κριτική. Ήξερε να βλέπει μπάλα και έκανε εύστοχες παρατηρήσεις. Τον θυμάμαι επίσης να τραγουδά με την ψυχή του τον ύμνο του ΠΑΟΚ, αλλά και τις μεγάλες του επιτυχίες το καλοκαίρι του 1974, μία εβδομάδα μετά την κατάκτηση και του δεύτερου κυπέλλου μας, στη γιορτή που έγινε στην Τούμπα. Τέτοια αγάπη για την ομάδα ο Στράτος" (Εκδόσεις Ιανός, Επιμέλεια: Κώστας Μπλιάτκας, Σελ. 204-205).
