Σε κάτι λιγότερο από ένα μήνα (27/8), η…καρδιά του ελληνικού, και όχι μόνο, μπάσκετ θα χτυπά στην Κύπρο. Τα υπόλοιπα γκρουπ θα διεξαχθούν σε Φινλανδία, Πολωνία και Λετονία. Η Ελλάδα φιλοδοξεί να διακριθεί, μετά από μια σχεδόν εικοσαετή ξηρασία. Για να το καταφέρει αυτό, υπάρχουν ορισμένα εμπόδια, όπως η απουσία παικτών που θα έδιναν βάθος στο rotation του Βασίλη Σπανούλη, αλλά και το αντίπαλο…δέος.
Υπάρχει πολύ ισχυρός ανταγωνισμός, με ομάδες που ,τουλάχιστον στα χαρτιά, τρομάζουν . Μια από αυτές είναι η Σερβία που κατεβαίνει σχεδόν πλήρης, με τον Νίκολα Γιόκιτς να είναι για ακόμα μια φορά δίπλα στην Εθνική ομάδα της χώρας του. Παρούσα φυσικά και η Γερμανία, που μας έχει πάρει τον αέρα τα τελευταία χρόνια, μετρώντας τρεις διαδοχικές ήττες εναντίον τους (η μια σε φιλικό), αλλά και μερικές ακόμα παραδοσιακές δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όπως η Γαλλία, παρά τις απουσίες της, αλλά και οι πάντα υπολογίσιμες Ισπανία και Λιθουανία. Παράλληλα, οι αναδυόμενες Τουρκία και Λιθουανία βρίσκονται πιο πάνω από την Ελλάδα στα rankings.
Νίκος Ρογκαβόπουλος, Γιώργος Παπαγιάννης, Νικ Καλάθης και Τόμας Ουόκαπ έθεσαν εαυτόν εκτός, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, κάτι το οποίο στερεί από τον κόουτς Σπανούλη σημαντικές λύσεις στο rotation. Για αυτόν τον λόγο τοποθετείται στην έκτη θέση των power rankings, κάτι το οποίο πάντως τα τελευταία χρόνια δεν έχει αποδειχθεί στο γήπεδο. Η Εθνική είθισται να αποκλείεται νωρίς στις διοργανώσεις που παίρνει μέρος, καθώς φτάνει έως τα προημιτελικά μετά την διάκριση στο Ευρωμπάσκετ του 2009. Μακάρι, η φετινή χρονιά να αποτελέσει την έναρξη μιας νέας…χρυσής εποχής, αν και πολλοί παίκτες πρόκειται να δώσουν τη τελευταία τους παράσταση με το εθνόσημο.
