Σύμφωνα με το newmoney.gr, επικαλούμενο τον αναλυτή Τζιμ Μπιάνκο, οι οικονομικές πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ για τη δεύτερη θητεία του θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν έναν ριζοσπαστικό ανασχεδιασμό του αμερικανικού χρέους, πιθανώς μέσω ανταλλαγής κρατικών ομολόγων με υπερμακροπρόθεσμα χρεόγραφα.
Παρότι το σενάριο αυτό παραμένει θεωρητικό, το μήνυμα είναι σαφές: η επόμενη τετραετία θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια αναδιάρθρωση της παγκόσμιας οικονομικής τάξης, με το δολάριο, τα επιτόκια και την αμερικανική βιομηχανία στο επίκεντρο των αλλαγών.
Η στρατηγική περιλαμβάνει ακόμα την ενίσχυση του κρατικού ταμείου πλούτου, τη μεταφορά μεγαλύτερου κόστους ασφαλείας στους συμμάχους των ΗΠΑ και την επιδίωξη ενός πιο αδύναμου, εμπορικά, δολαρίου.
Παρόλο που η ιδέα της αναδιάρθρωσης του αμερικανικού χρέους μπορεί να μην υλοποιηθεί άμεσα, οι επενδυτές και οι διεθνείς αγορές παρακολουθούν με προσοχή τις κινήσεις που θα μπορούσαν να αλλάξουν τους ισχύοντες οικονομικούς κανόνες.
Για να είμαστε σαφείς, ο Μπιάνκο δεν βλέπει να συμβαίνει σύντομα. Αλλά κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι εκτός θέματος. Ο Τραμπ, είπε με σαφήνεια, μπορεί κάλλιστα να ανατρέψει ολόκληρη την παγκόσμια οικονομική τάξη τα επόμενα τέσσερα χρόνια και η Wall Street πρέπει να είναι προετοιμασμένη.
Η ιδέα της δραματικής αναδιάρθρωσης του φορτίου χρέους της Αμερικής αποτελεί μέρος της ατζέντας της ομάδας Τραμπ για την αναμόρφωση του παγκόσμιου εμπορίου μέσω δασμών, την αποδυνάμωση του δολαρίου και τελικά τη μείωση του κόστους δανεισμού, όλα με στόχο να θέσει τη βιομηχανία των ΗΠΑ σε πιο ισότιμη βάση με τον υπόλοιπο κόσμο, δήλωσε ο Μπιάνκο, βετεράνος της αγοράς για πάνω από τρεις δεκαετίες και ιδρυτής της Bianco Research.
Άλλα στοιχεία του σχεδίου περιλαμβάνουν τη δημιουργία ενός κρατικού ταμείου πλούτου – το οποίο ο Τραμπ έχει ήδη θέσει σε κίνηση – και τον εξαναγκασμό των συμμάχων της Αμερικής να επωμιστούν μεγαλύτερο μερίδιο των δαπανών ασφαλείας.
«Πρέπει να αρχίσετε να σκέφτεστε σε μεγάλο βαθμό και να αρχίσετε να σκέφτεστε με τόλμη για το τι συμβαίνει εδώ. Η Συμφωνία Mar-a-Lago δεν είναι στην πραγματικότητα ένα πράγμα, είναι μια ιδέα. Είναι ένα σχέδιο για την ουσιαστική αναδιαμόρφωση μέρους του χρηματοπιστωτικού συστήματος», δήλωσε ο Μπιάνκο.
Ο όρος «Συμφωνία του Mar-a-Lago» είναι μια παραλλαγή της Συμφωνίας της Plaza του 1985 και, πριν από αυτήν, της Συμφωνίας του Bretton Woods του 1944 και οι δύο σημαντικοί σταθμοί στην εγκαθίδρυση του σύγχρονου παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Καθεμία από αυτές πήρε το όνομά της από τα θέρετρα στα οποία έγιναν οι διαπραγματεύσεις.
Πολλές από τις ιδέες πίσω από την ατζέντα προέρχονται από ένα έγγραφο του Νοεμβρίου 2024 του Στίβεν Μίραν, του υποψήφιου του Τραμπ για την ηγεσία του Συμβουλίου Οικονομικών Συμβούλων του Λευκού Οίκου. Σε αυτό, ο πρώην αξιωματούχος του υπουργείου Οικονομικών παρουσίασε έναν οδικό χάρτη για τη μεταρρύθμιση του παγκόσμιου εμπορικού συστήματος και την εξάλειψη των οικονομικών ανισορροπιών που οφείλονται στην «επίμονη υπερτίμηση του δολαρίου».
Ο Μπιάνκο δήλωσε ότι μια τέτοια άποψη δεν έρχεται κατ’ ανάγκη σε σύγκρουση με εκείνη του υπουργού Οικονομικών Σκοτ Μπέσεντ, ο οποίος δήλωσε την Πέμπτη στην τηλεόραση του Bloomberg ότι «οι ΗΠΑ εξακολουθούν να έχουν μια ισχυρή πολιτική δολαρίου».
Αυτό συμβαίνει διότι ενώ οι ΗΠΑ μπορεί να επιδιώκουν ένα ασθενέστερο δολάριο σταθμισμένο ως προς το εμπόριο -ένα μέτρο του αμερικανικού νομίσματος έναντι των εμπορικών εταίρων τους- ως έναν τρόπο να μειώσουν το εμπορικό έλλειμμα, οι χρηματοοικονομικές μετρήσεις του δολαρίου, όπως ο δείκτης Bloomberg Dollar Spot Index, θα μπορούσαν να ενισχυθούν ταυτόχρονα. Ο εν λόγω δείκτης έχει αυξηθεί κατά 2,3% από τη νίκη του Τραμπ στις εκλογές του Νοεμβρίου.
Ο Μπιάνκο, όπως και το έγγραφο του Μιράν, παραπέμπει στο έργο του πρώην στρατηγικού αναλυτή της Credit Suisse Group AG, Ζόλταν Πόζαρ, ο οποίος εδώ και αρκετά χρόνια ζητά την αναμόρφωση του «Bretton Woods III» στο πλαίσιο της θεωρίας του ότι το δολάριο θα διαδραματίσει πολύ λιγότερο κυρίαρχο ρόλο στην παγκόσμια χρηματοδότηση τις επόμενες δεκαετίες.
Μια βασική ιδέα του Πόζαρ είναι ότι τα άλλα έθνη θα πρέπει να πληρώνουν περισσότερα για την ασφάλεια και τη σταθερότητα που παρέχουν οι ΗΠΑ. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό θα ήταν να ανταλλάξουν κάποια από τα κρατικά τους ομόλογα σε 100ετή, μη εμπορεύσιμα ομόλογα μηδενικού κουπονιού. Εάν αυτά τα έθνη χρειάζονταν γρήγορα μετρητά, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ θα μπορούσε να τα διαθέσει προσωρινά σε αυτά μέσω ενός μηχανισμού δανεισμού.
Ο Μπιάνκο τόνισε ότι αυτού του είδους η ανταλλαγή χρέους μπορεί να μην συμβεί στην πραγματικότητα και ότι αν οι ΗΠΑ το επιδιώξουν, θα απαιτούσε σημαντική διεθνή συνεργασία και θα μπορούσε ενδεχομένως να επηρεάσει την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Οι επενδυτές ομολόγων δείχνουν μέχρι στιγμής ελάχιστα σημάδια ανησυχίας, με τις συναλλαγές στην αγορά κρατικών ομολόγων να είναι ιδιαίτερα ήρεμες τις τελευταίες ημέρες.
