Αυτό το φιλί ζωής που έδωσαν σήμερα χιλιάδες πολίτες που κατέβηκαν στις πλατείες και τους δρόμους, όσο αισθαντικό και ηχηρό και να ήταν δεν κατάφερε να φέρει πίσω τα παιδιά, τους γονείς τους και τους φίλους των 57 θυμάτων που χάθηκαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα από τη σύγκρουση των τρένων.
Ο χρόνος δεν γιατρεύει, οι 57 νεκροί δεν γυρίζουν πίσω και στις μητέρες τα δάκρυα γίνονται χείμαρρος που συνθλίβει όλη την χώρα.
Από την Θεσσαλονίκη έως την Κρήτη και από την Κοζάνη έως και την Σάμο, μαθητές με πανό στα χέρια, μπαλόνια, ζωγραφιές, λουλούδια, φωνάζοντας ηχηρά τα ονόματα των θυμάτων ή σιγοψιθυρίζοντας τραγούδια στην μνήμη τους, δηλώσαν με κάθε τρόπο ότι η μνήμη τους δεν θα ξεχαστεί.
Τα χρώματα του Αιγαίου στο λιμάνι την Μυτιλήνης, ενώθηκε με την λαοθάλασσα του κόσμου.
Στα Τρίκαλα, στην Πτολεμαΐδα, στον Βόλο, όλος ο κόσμος στους δρόμους και στις πλατείες, γίνεται ένα με τις οικογένειες των θυμάτων, λέγοντας «και οι 57 ψυχές είναι τα παιδιά μας».Σε κάθε άκρη της Ελλάδας, οι πολίτες φωνάζουν τα ονόματα των θυμάτων. Πρωτοφανές ανθρώπινο ποτάμι και στην Θεσσαλονίκη, στην μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε ποτέ στην συμπρωτεύουσα.
Οι εικόνες από drone είναι ενδεικτικές σε κάθε κεντρική οδική αρτηρία αλλά και τα στενά που συμβάλουν στην Εγνατία, χιλιάδες πολίτες διαδηλώνουν ειρηνικά για την σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών.
Ίδια εικόνα και στην Καλαμάτα. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας πλημμυρίζουν τους δρόμους των πόλεων τους σε όλη την Ελλάδα. Φωνάζουν δυνατά με συναίσθημα, με πόνο, με αγάπη, με οργή η δικαιοσύνη δεν φιμώνεται. Λυγίζουν τις πέτρες μέχρι να ακουστούν από τα έγκατα της γης στα Τέμπη μέχρι τον ουρανό οι 57 ψυχές είναι εδώ, στις καρδιές μας. Είναι εδώ, στους δρόμους, μαζί με τους χιλιάδες πολίτες, δεν θα φύγουν ποτέ. Είναι τα παιδιά μας, είναι οι γονείς μας, είναι φίλοι μας.
