«Δε θα περπατήσει ποτέ ξανά» άκουσε το γιατρό να λέει στους γονείς του και ένιωσε την καρδιά του να σταματά. Γιατί του συνέβη αυτό; Τι είχε πάθει; Πώς θα ζούσε; Τι θα γινόταν με το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων; Ήταν μόλις 12 ετών και αυτή η φράση του γιατρού τού έκοψε κάθε όνειρο σε δευτερόλεπτα.
Ο χθεσινός (09/11) Αυθεντικός Μαραθώνιος στην Αθήνα ήταν γεμάτος πρωταγωνιστές, έδωσε στον Ηρακλή τη δυνατότητα να πανηγυρίσει το πρώτο νταμπλ νικών σε άνδρες και γυναίκες καθώς Ματίνα Νούλα και Παναγιώτης Καραϊσκος έκοψαν το νήμα, συγκίνησε με τον 67χρονο τελευταίο δρομέα αλλά και με τους χιλιάδες ανθρώπους που έβαλαν τα αθλητικά τους, κόλλησαν το αυτοκόλλητο και προσπάθησαν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Ανάμεσα τους για ακόμη μια χρονιά ο Τιμ Μαρόβτ, που με πάθος, πείσμα και αστείρευτη ενέργεια απέδειξε το μότο ζωής του «όσο πέφτω, έρχομαι ένα βήμα πιο κοντά στην επιτυχία». Στηριζόμενος στα δυο ειδικά μπαστούνια που μοιάζουν με πατερίτσες, πέρασε τη γραμμή του τερματισμού προκαλώντας τη συγκίνηση και τον θαυμασμό όσων βρέθηκαν πέριξ της διαδρομής και, φυσικά, των συναθλητών του.
Ο Τιμ Μαρόβτ ή Τίμσον όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του λάτρεψε τον αθλητισμό από τα πρώτα του βήματα. Δοκίμαζε κάθε άθλημα και κάθε αγώνισμα για να αποφασίσει τι του άρεσε πιο πολύ. Το βουνό και η θάλασσα ήταν οι δυο μεγάλες του αγάπες και το όνειρο του άρχισε σιγά σιγά να γεννάται στο μυαλό του. Η ιδέα να γίνει ένας επιτυχημένος και πολυφημισμένος σκιέρ «καρφώθηκε» στο μυαλό του μόλις στα 10 του χρόνια.
Έκτοτε, παρακολουθούσε αγώνες, μελετούσε τις κινήσεις των μεγαλύτερων αθλητών και προπονούνται καθημερινά για να μπορέσει να βελτιωθεί και να δώσει σάρκα και οστά στο όνειρο του. Οι ικανότητες του ήταν εξαιρετικές και εντυπωσίαζαν τους προπονητές του, που έκαναν λόγο για έναν πολλά υποσχόμενο αθλητή σκι ενώ η ενσωμάτωση στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Σλοβενίας επιβεβαίωσε την καλή και συνεχώς εξελισσόμενη πορεία του.
Σε ένα ταξίδι στη Χαβάη μαζί με τους γονείς του, θέλησε να δοκιμάσει σερφ. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε κάτι ανάλογο, ενθουσιάστηκε και αποφάσισε να δοκιμάσει τις ικανότητες του. Με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών του, πήρε μια σανίδα και μπήκε στη θάλασσα. Ξαφνικά ένας πόνος στη μέση τον ανάγκασε να βγει από το νερό και να επιστρέψει στο ξενοδοχείο. Εκεί τρόμαξε τους πάντες αφού κατέρρευσε. Οι γονείς του πανικόβλητοι έτρεξαν το παιδί στο νοσοκομείο και περίμεναν με αγωνία το πόρισμα των γιατρών. Ο Τιμ δεν μπορούσε ούτε να νιώσει ούτε να κουνήσει τα πόδια του. Τι είχε συμβεί; Τι μπορούσε να προκαλέσει αυτή τη ζημιά;
Μετά από μια σειρά εξετάσεων, οι γιατροί ανακοίνωσαν στους γονείς του και στον ίδιο ότι έχει μυελοπάθεια των σέρφερ. Τι σήμαινε αυτό; Τι περίεργο όνομα έχει αναρωτήθηκε. Η μυελοπάθεια των σέρφερ είναι μια σπάνια κάκωση του νωτιαίου μυελού που μπορεί να επηρεάσει τους αρχάριους σέρφερ, προκύπτει από την παρατεταμένη καμπύλωση της πλάτης πάνω στη σανίδα, οδηγεί σε ισχαιμία ή μειωμένη ροή αίματος στο νωτιαίο μυελό. Μπορεί να εκδηλωθεί είτε με πόνο στο κάτω μέρος της πλάτης και αδυναμία στα πόδια ή ακόμη και παράλυση.
Οι γιατροί ήταν βέβαιοι με βάση τα αποτελέσματα ότι δε θα μπορούσε να περπατήσει ποτέ ξανά. Η ιδέα να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο τάραζε κάθε σκέψη αλλά παράλληλα, τον έκανε να πεισμώσει και να τους αποδείξει ότι μπορεί να τους διαψεύσει. Βαθιά μέσα του δεν πίστευε ότι αυτό θα ήταν το τέλος του και ότι απλά θα καθόταν πάνω σε δυο ρόδες. Κοίταξε τους γονείς του στα μάτια και τους εξήγησε ότι θα προσπαθήσει να σταθεί ξανά στα πόδια του. Εκείνοι βλέποντας την ελπίδα στα μάτια του, πίστεψαν στο θαύμα και αποτέλεσαν και αποτελούν το βασικό του έρεισμα.
Η αποκατάσταση του ήταν σκληρή και μακροχρόνια. Περιελάμβανε ένα αυστηρό πρόγραμμα, όπου η μητέρα του τον βοηθούσε στις κινήσεις των ποδιών, ακόμη και τα βράδια, τα αδέρφια του τον στήριζαν για να ξεπεράσει τα σωματικά εμπόδια.
Ο Τιμ πέρασε ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές αλλά δεν έχασε ποτέ το χαμόγελο του. Ένα μήνα μετά τη διάγνωση κατάφερε να σταθεί ξανά στα πόδια του, να περπατήσει έστω και με βοήθεια από δυο πατερίτσες κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη και ήξερε ότι κατάφερε να διαψεύσει τους γιατρούς και να αποδείξει στον εαυτό του αρχικά και μετά στους άλλους ότι τίποτα δεν μπορεί να σε λυγίσει, αν δεν το αφήσεις.
Χρειάστηκαν οχτώ χρόνια για να μπορέσει να περπατήσει πέντε χιλιόμετρα αλλά δεν τον ένοιαξε ο χρόνος, είχε ένα στόχο και προσπάθησε να τα καταφέρει. Η αλήθεια είναι ότι τα κατάφερε και πλέον, μετρά τους μαραθωνίους που συμμετέχει. Έχει τερματίσει σε 16 μαραθωνίους, έκανε αναρρίχηση στην υψηλότερη κορυφή της Σλοβενίας και το 2023 άναψε την ολυμπιακή φλόγα στο European Youth Summer Olympic Festival που διεξήχθη στο Μάριμπορ της Σλοβενίας.
