Ακόμη και να το θέλει κανείς, είναι εξαιρετικά δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, να ωραιοποιήσει την απώλεια ενός τίτλου, πολύ περισσότερο μέσα σε αυτό το «φλεγόμενο» από την επιθυμία και τη φωνή 8.500-9.000 ανθρώπων. Για τον ΠΑΟΚ ήταν μία ευκαιρία που παρουσιάστηκε έπειτα από 26 χρόνια και αυτό το κάνει δυσκολότερο.
Η 23η Απριλίου μπήκε στα βιβλία της ιστορίας του ΠΑΟΚ, όχι με τον τρόπο που ήθελε, αλλά σε κάθε περίπτωση με ένα θετικό πρόσημο. Απόψε έσβησε ένα όνειρο που προέκυψε στην πορεία όμως ταυτόχρονα άναψε μία σπίθα που στο χέρι του είναι να τη μετατρέψει σε κάτι μεγαλύτερο στο άμεσο μέλλον.
Η διαφορά των επτά πόντων του Μπιλμπάο δεν ήταν ένα υψηλό εμπόδιο. Το είδαμε επί 40 λεπτά στο ματς που έγινε πριν μία εβδομάδα στη χώρα των Βάσκων, το είδαμε και σήμερα στο «παλατάκι». Δεν είναι υπερβολή όμως, κρίνοντας βέβαια εκ του αποτελέσματος και από τον τρόπο που εξελίχθηκε ο δεύτερος τελικός, να ισχυριστούμε ότι του έβαλε τελικά μεγαλύτερη πίεση από εκείνη που ενδεχομένως άντεχε.
Όχι πως μπήκε ο ΠΑΟΚ έχοντας στο μυαλό του τη διαφορά. Ήθελε να κάνει το παιχνίδι, να βάλει τους όρους του, να το πάει εκεί που πραγματικά μπορούσε, ώστε ακόμη και στο τέλος να καλύψει τη διαφορά. Δεν το κατάφερε όμως και αυτό που μεγεθύνει την πικρία είναι πως αυτό όχι μόνο έγινε στο γήπεδο του, αλλά έγινε και απέναντι σε μία ομάδα που σε καμία περίπτωση δεν είναι καλύτερη του. Ίσως να ήταν στα σημεία καλύτερα.
Γιατί στα σημεία κρίθηκε το ματς και ο τίτλος. Ο ΠΑΟΚ έκανε τιτάνια προσπάθεια για να επιστρέψει από το -10 του ημιχρόνου, βρέθηκε στο +10 στα 3:15 από το τέλος, αλλά δεν κατάφερε να συντηρήσει για λίγο αυτό το προβάδισμα. Αν το κατάφερνε θα μπορούσε να γραφτεί διαφορετικά η ιστορία.
Η Μπιλμπάο δεν έμοιαζε με φόβητρο στα μάτια του Μάσιμο Καντσελιέρι και των παικτών του ΠΑΟΚ. Δεν ήταν δυνατόν όμως, άλλωστε για μπάσκετ μιλάμε, να μην αντιμετωπίζουν με ρεαλισμό αυτήν τη σειρά αγώνων. Δεν υπάρχει λόγος όμως να επιχειρήσει κανείς να ωραιοποιήσει την κατάσταση. Η απώλεια του τίτλου είναι λογικό, ως ενός σημείου, να φέρνει απογοήτευση. Σίγουρα όμως δεν είναι καταστροφή για τον ΠΑΟΚ.
Γιατί, πώς να το κάνουμε, οι τελικοί και ο τίτλος δεν ήταν απλά ένα μακρινό όνειρο, αλλά μια προοπτική που κανείς δεν είχε στο μυαλό του στην αφετηρία αυτού του δρόμου. Γι’ αυτό οποιασδήποτε μορφής κουβέντα για «καταστροφή» θα είναι άτοπη. Το όνειρο ενός τίτλου έπειτα από 26 ολόκληρα χρόνια προέκυψε στην πορεία και πήρε διαστάσεις μέχρι να γίνει η πεποίθηση όλων.
Έσβησε απόψε στο «παλατάκι» αλλά είναι στο χέρι του Θανάση Χατζόπουλου και των συνεργατών του, να το μετατρέψουν σε σημείο αναφοράς, στο σημείο της επανεκκίνησης του οργανισμού. Μία επανεκκίνηση την οποία περιμένει τα τελευταία 20 χρόνια. Μπορεί λοιπόν αυτό το όνειρο να έσβησε όμως αυτή η διαδρομή που θύμισε κάτι από παραμύθι, άναψε μία σπίθα.
Έφερε τον κόσμο του ΠΑΟΚ ξανά και ξανά στο «παλατάκι», τον συσπείρωσε γύρω από αυτήν την ομάδα και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, υπενθύμισε ότι το μπασκετικό τμήμα δεν μπορεί να μείνει εσαεί φτωχός συγγενής.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube
Μαζί και στο spotify
