O Κωνσταντίνος Τζολάκης μίλησε στον ΠΣΑΠΠ για το πώς κατάφερε να αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο του Πειραιά, αλλά και για το πώς έχει καταφέρει να συνδυάσει τον πρωταθλητισμό στο ποδόσφαιρο, με τις σπουδές του. Επιπλέον, αναφέρθηκε και στην υπόσχεση που έχει δώσει στους γονείς του. Δηλώσεις εξαιρετικά διδακτικές για όλα τα παιδιά που έχουν ως στόχο τον πρωταθλητισμό.
Αναλυτικά όσα είπε στον ΠΣΑΠΠ:
-Κωνσταντή, συγχαρητήρια για το πτυχίο σου από το Πανεπιστήμιο Πειραιώς στην Οργάνωση και Διοίκηση. Είμαστε εδώ, εσύ φορώντας τη φανέλα της Εθνικής, ώστε να μιλήσουμε για το κομμάτι της εκπαίδευσης και του συνδυασμού της καριέρας στο υψηλότερο επίπεδο, στη δική σου περίπτωση, με τις σπουδές. Καταρχάς, πώς αισθάνεσαι ως πτυχιούχος;
«Είμαι πολύ χαρούμενος που τελείωσε αυτό το κομμάτι. Ευχαριστώ για την πρόσκληση και εύχομαι μέσω της συνέντευξής μας να βοηθήσουμε όσα περισσότερα παιδιά στο να ακολουθήσουν και αυτό το μονοπάτι».
-Είσαι 15 στα 16 και έχεις καταλάβει ότι το ποδόσφαιρο πάει καλά. Πώς βρίσκεις τη συγκέντρωση να δώσεις Πανελλήνιες, για να πάμε στο πριν;
«Ναι, θα σου πω λίγο πώς ξεκινάει η ιστορία από λίγο πιο παλιά, που είχα τους γονείς μου οι οποίοι μου λέγανε συνεχώς ότι καλή η μπάλα, αλλά οι σπουδές είναι το πιο σημαντικό και συμφωνώ, διότι ξεκινάμε από μικρή ηλικία πάρα πολλά παιδιά. Αλλά αυτοί που καταφέρνουν να παίξουν σε υψηλό επίπεδο και να μπορούν να βιοποριστούν από αυτό είναι λίγοι.
Επομένως, ως πρώτος στόχος όταν είχα ανέβει στην Αθήνα για να ενταχθώ στην ομάδα του Ολυμπιακού, ήταν ότι θα πρέπει παράλληλα το σχολείο να μην το αφήσω. Στα 16 μου ήμουν στην πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού, έκανα κάποιες προπονήσεις αλλά σίγουρα δεν περίμενα αυτή την εξέλιξη στα επόμενα έξι χρόνια. Οπότε την προσπάθεια των Πανελληνίων θα έπρεπε να την κάνω και με το παραπάνω, για να μπω μέσα σε ένα Πανεπιστήμιο το οποίο θα μ’ αρέσει. Είχα δώσει αυτή την υπόσχεση στους γονείς μου, ότι θα πρέπει να ακολουθήσω και τις σπουδές μου. Τα οικονομικά ήταν κάτι που μου άρεσαν ανέκαθεν.
Θα μπορούσα να μπω και στο ΤΕΦΑΑ βέβαια, αλλά λόγω των υποχρεώσεων στο ΤΕΦΑΑ -επειδή έχει υποχρεωτικές παρουσίες- και λόγω του απαιτητικού προγράμματος της ομάδας, θα ήταν αρκετά δύσκολο να μπορέσω να τα συνδυάσω και τα δύο. Επέλεξα το Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Οπότε από τη στιγμή που μπαίνω και γράφω καλά στις Πανελλήνιες, έχω κάνει ένα μεγάλο άθλο εκείνη τη χρονιά λόγω και της πανδημίας και τα έχω φέρει εις πέρας, οπότε θα ήταν λίγο άδικο για τον εαυτό μου να πω ‘οκ, μπήκα στο πανεπιστήμιο αλλά επειδή παράλληλα είμαι και στην ομάδα και παίζω στον Ολυμπιακό να τα παρατήσω’.
Έτσι, σιγά σιγά, προσπαθούσα να περνάω τα μαθήματα, να διαβάζω όποτε έχω τον ελεύθερο χρόνο λίγο και να μην το αφήσω, ώσπου φτάσαμε μετά από πέντε χρόνια να καταφέρω να πάρω το πτυχίο, που πιστεύω θα με βοηθήσει και στη μελλοντική καριέρα, αλλά και στο σήμερα».
-Ο Τζόρτζιο Κιελίνι που είναι πρεσβευτής της FIFPRO σε θέματα εκπαίδευσης, είχε πει ότι ο συνδυασμός σπουδών με ποδόσφαιρο βοηθούσε την απόδοσή του και μέσα στον αγωνιστικό χώρο, κυρίως στο κομμάτι της λήψης αποφάσεων και της πνευματικής ετοιμότητας. Είναι κάτι που έχεις δει και εσύ;
«Σαφώς κάποια μαθήματα συνδυάζονται και με την καθημερινότητα και πόσο μάλλον με τις προπονήσεις και τους αγώνες, είναι κάτι το οποίο συμφωνώ απόλυτα. Απλά θεωρώ ότι δεν είναι το πανεπιστήμιο που θα σας δώσει αυτά. Οι βάσεις μπαίνουν από την οικογένεια, από όταν είσαι σε μικρή ηλικία και διαδραματίζουν σημαντικό παράγοντα για την εξέλιξή σου. Αλλά βέβαια και τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο σίγουρα βοηθάνε, όχι μόνο στα ποδοσφαιρικά βήματα, αλλά σε όλους τους τομείς. Από το να διαπραγματευτείς ένα συμβόλαιό σου, αφού μιλάμε για το ποδοσφαιρικό σκέλος, μέχρι το τι θα κάνεις όταν αποσυρθείς από το ποδόσφαιρο».
-Πόσο σημαντική είναι η στήριξη του συλλόγου από τη μία και η κατανόηση του εκπαιδευτικού ιδρύματος στις επαγγελματικές υποχρεώσεις από την άλλη;
«Το καλό με εμένα ήταν ότι στο Πανεπιστήμιο που ήμουν δεν ήθελε υποχρεωτική παρουσία. Ηταν πολύ λίγα τα μαθήματα που ήθελαν υποχρεωτική παρουσία, οπότε με διευκόλυνε να μπορώ να διαβάζω εξ αποστάσεως. Βέβαια, αν ζητούσα μια ημέρα άδεια από την ομάδα (σ.σ. τον Ολυμπιακό) να μην παρευρεθώ σε κάποια προπόνηση, δεν πιστεύω θα είχαν αντίρρηση.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τη στήριξη που είχα από την ομάδα όταν έδινα πανελλήνιες, καθώς με είχαν βοηθήσει τόσο στο οικονομικό κομμάτι για τα ιδιαίτερα, όσο και στο να έχω έναν χώρο να μπορώ να διαβάζω με την ησυχία μου, διότι στην Ακαδημία του Ολυμπιακού δεν ήμουνα μόνος μου. Ημουν και με άλλα παιδιά, αλλά επειδή τους είχα πει ότι θα ήθελα έναν ήσυχο χώρο να διαβάζω, μου είχαν βρει ένα γραφείο και με είχαν βοηθήσει αρκετά πάνω σε αυτό το κομμάτι».
-Σκεφτόσουν την επόμενη μέρα κατά τη διάρκεια των σπουδών σου, δηλαδή όταν δεν θα υπάρχει πια το ποδόσφαιρο στη ζωή σου. Είναι νωρίς ακόμα, αλλά επειδή έχουμε δει ότι πολλές φορές έρχεται αυτή η μέρα χωρίς πώς να το περιμένεις. Σε κάνει να τη σκέφτεσαι πιο ψύχραιμα πλέον, έχοντας ένα πτυχίο;
«Ο αυτοσκοπός δεν είναι να έχω ένα πτυχίο, ώστε να μπορέσω στα 35 μου να βρω μια δουλειά σε ένα γραφείο και να πάω το βιογραφικό μου και να πω ‘έχω ένα πτυχίο, οπότε πάρτε με, σας παρακαλώ, στη δουλειά σας’. Ο σκοπός του πτυχίου είναι να αποκτήσεις γνώσεις, έτσι ώστε να μην χρειάζεται να πρέπει να στείλεις κάπου το βιογραφικό στα 35 σου και να μπορείς να δουλέψεις και να είσαι εσύ το αφεντικό της δουλειάς σου».
-Εσύ σκέφτεσαι να το αξιοποιήσεις και πριν έρθει εκείνη η ημέρα;
«Οι γνώσεις είναι απαραίτητες και όσο πιο γρήγορα ξεκινήσεις κάτι που είναι πάνω στο πτυχίο σου, τόσο καλύτερο είναι για σένα, γιατί θα σου αποφέρει περισσότερα οφέλη. Αυτή τη στιγμή δεν το σκέφτομαι κάπως να το αξιοποιήσω σαν πτυχίο, αλλά σίγουρα εάν έρθει η ευκαιρία, ανάλογα το όφελος που θα έχω εγώ και αν κρίνω ότι είναι σωστή η απόφαση που θα πάρω, σίγουρα θα πράξω αυτό».
-Ο ΠΣΑΠΠ δίνει πολύ μεγάλη βάση στο κομμάτι του Dual Career, έχει συνάψει κάποιες συμφωνίες με εκπαιδευτικά ιδρύματα προκειμένου τα μέλη του να μπορούν να πάρουν κάποιες υποτροφίες και να το συνδυάσουν (δείτε εδώ τις συνεργασίες με ακαδημαϊκά ιδρύματα που έχει συνάψει ο ΠΣΑΠΠ και τα μέλη του είναι σε θέση να σπουδάσουν με μερική ή ολική υποτροφία). Εσύ θεωρείς ότι υπάρχει ηλικιακό φράγμα στις σπουδές; Θα πρότεινες σε κάποιον συνάδελφό σου να αναζητήσει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που του ταιριάζει, ανεξαρτήτως ηλικίας?
«Σαφώς και όχι (σ.σ. δεν υπάρχουν ηλικιακά όρια). Τώρα είμαι τώρα 23. Σε 13-14 χρόνια, δεν ξέρω πότε, η καριέρα μου θα τελειώσει. Οχι μόνο εμένα, όλων των παιδιών και των ποδοσφαιριστών που φτάνουν σε αυτή την ηλικία. Εχουμε μια ολόκληρη ζωή μπροστά μας, που θα πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε το τι θα κάνουμε. Και αν το μόνο πράγμα που ξέρεις να κάνεις στα 37 σου είναι να κλωτσάς μία μπάλα, είναι λίγο πρόβλημα. Το έβλεπα μέσω συνεντεύξεων από μεγαλύτερους παίκτες, που τελείωναν οι προπονήσεις, οι αγώνες και απλά έλεγαν ότι κάθομαι στο σπίτι και δεν έχω τι να κάνω. Οπότε το να έχεις ένα πτυχίο και μια ασχολία στην οποία θα περνάς την καθημερινότητά σου και θα σου αρέσει αυτό που πραγματικά κάνεις, πιστεύω ότι μόνο θετικά μπορεί να το δει κάποιος ποδοσφαιριστής που να θέλει να πάρει ένα πτυχίο ανεξαρτήτως ηλικίας».
