Ο Μιχάλης Κακιούζης έπειτα από 21 χρόνια επαγγελματικής πορείας ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση μετά το τέλος της σεζόν, όμως θα συνεχίσει να προσφέρει στο μπάσκετ από άλλο πόστο.
Η επαγγελματική σταδιοδρομία του Έλληνα παίκτη ξεκίνησε σε ηλικία 16 ετών με πρώτο σταθμό στην καριέρα του των Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας όπου έμεινε για τρία χρόνια. Στην συνέχεια πήρε μεταγραφή στην ΑΕΚ όπου αγωνίστηκε 7,5 χρόνια, κατακτώντας 2 Κύπελλα, ένα Πρωτάθλημα και το Κύπελλο Σαπόρτα. Στις 13 Φεβρουαρίου του 2003 έλυσε το συμβόλαιό του και υπέγραψε στη Σιένα, όπου αγωνίστηκε μέχρι το 2005. Με την Ιταλική ομάδα κατέκτησε το Πρωτάθλημα και το Σούπερκαπ Ιταλίας την σεζόν 2004. Στις 14 Ιουλίου του 2005 υπέγραψε στην Μπαρτσελόνα με την οποία κατέκτησε το Κύπελλο Ισπανίας. Έπειτα από δύο χρόνια παρουσίας στους «Μπλαουγκράνα», μετακόμισε στη Σεβίλλη για ένα χρόνο.
Μετά από 7 χρόνια στο εξωτερικό επέστρεψε για μία σεζόν στην Ελλάδα για λογαριασμό του Άρη Θεσσαλονίκης. Την περίοδο 2010-2011 έπαιξε στο γαλλικό πρωτάθλημα με τα χρώματα της ΑΣΒΕΛ Βιλερμπάν. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε για τις ιταλικές ομάδες Κρεμόνα και Ρόμα. Την αγωνιστική περίοδο 2012-2013 έπαιξε για λίγους μήνες με την ελβετική ομάδα Βακαλό και αμέσως μετά με την κυπριακή ΑΕΚ Λάρνακας, με την οποία κατέκτησε το κυπριακό πρωτάθλημα.
Στις 5 Δεκεμβρίου 2013 ανακοινώθηκε η συνεργασία του με την ομάδα της Νέας Κηφισιάς για το υπόλοιπο της αγωνιστικής περιόδου. Με τη Νέα Κηφισιά ανανέωσε και για τη σαιζόν 2014-2015 ενώ σταμάτησε η συνεργασία τους το Γενάρη του 2015. Ολοκλήρωσε τη σαιζόν παίζοντας για τον ΑΠΟΕΛ στο κυπριακό πρωτάθλημα. Στις 24 Ιουνίου 2015 ανακοινώθηκε η έναρξη συνεργασίας του με τον Φάρο Κερατσινίου για το πρωτάθλημα της Α2 Εθνικής.
Ο Κακιούζης έχει περάσει από όλες τις εθνικές ομάδες της χώρας μας. Με την εθνική ανδρών μετρά 116 συμμετοχές και 798 πόντους. Με την «Γαλανόλευκη» έχει κατακτήσει την πρώτη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2005 και την δεύτερη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006.
Ο 39χρονος φόργουαρντ έχει αγωνιστεί στα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης και σε μερικούς από τους κορυφαίους συλλόγους, κατακτώντας σπουδαίους τίτλους σε μία λαμπρή καριέρα.
Αναλυτικά η αποχαιρετιστήρια ανακοίνωση του Έλληνα καλαθοσφαιριστή:
«Φεύγω…»
«Αυτός που έχει τη συνήθεια να ταξιδεύει, ξέρει να φτάνει πάντα τη στιγμή που πρέπει να φύγει.
21 χρόνια επαγγελματικής διαδρομής. Έχοντας πλήρη επίγνωση των συνθηκών ανακοινώνω, ότι έφτασε η στιγμή ν’ αποχωρήσω. Φεύγω στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου από τη μάχιμη δραστηριότητα ως αθλητής. Διότι στη μάχιμη δραστηριότητα από άλλο πόστο θα παραμείνω. Αυτό επιβάλλει μια ανώτερη εσωτερική ανάγκη. Αυτό υπαγορεύει η φυσική νομοτέλεια της ζωής.
21 χρόνια επαγγελματικής διαδρομής, ή περισσότερα από 30 αν συνυπολογίσει κανείς τη στιγμή, που βρέθηκα με μια μπάλα στα χέρια όντας αθλητής στα Τμήματα Υποδομής του Ιωνικού στη Νέα Φιλαδέλφεια, έδωσα και την ψυχή μου. Σε ένα μεγάλο ταξίδι, που είχε κυρίως μπουνάτσες, αλλά και φουρτούνες. Που είχε τίτλους. Που είχε και ατυχίες.
Εκτιμώ, ότι ο Φάρος αποτελεί και σημειολογικά για μένα το τελευταίο λιμάνι της καριέρας μου. Το πρώτο, στην ΑΕΚ της καρδιάς μου, σαν να ήταν χθες. Τότε, που μου έπεσε το τηλέφωνο από τα χέρια. Καλοκαίρι του 1994. Ο κυρ-Χρήστος (ο πατέρας μου) με έπαιρνε από καρτοτηλέφωνο στην οδό Τρυπιά για να μου «ανακοινώσει» ότι έκλεισα στη «Βασίλισσα». Εγώ σπίτι. Δεν άντεξα. Έκλαψα. Από χαρά. Στην ΑΕΚ έκλαψα και στη συνέχεια. Βίωσα και προδοσία και πίκρα. Τα άφησα όμως πίσω. Οικογένειά μου είναι. Το «3-2» επί του Ολυμπιακού. Βαρκελώνη. Λωζάννη. Αλησμόνητα.
Ένιωσα την πρώτη μεγάλη ικανοποίηση ανεβαίνοντας στο ψηλότερο βάθρο του Κόσμου με την Εθνική Εφήβων, το 1995, όταν αμούστακα παιδιά ακόμα νιώσαμε ανατριχίλα από χιλιάδες κόσμου στο ΟΑΚΑ. Όταν ως αρχηγός της Εθνικής σήκωσα το 2005 το τιμημένο, στο Ευρωπαϊκό του Βελιγραδίου ένιωσα την απόλυτη ικανοποίηση, όταν έβαλα και το δικό μου λιθαράκι μαζί με τους συμπαίκτες μου ώστε να διατηρηθεί η «επίσημη αγαπημένη» στο υψηλότερο επίπεδο.
Ένιωσα ικανοποίηση και το 2006 στη Σαϊτάμα στη νίκη σαν παγκόσμιος τίτλος επί των ΗΠΑ, αλλά και ανείπωτη στενοχώρια μετά την ήττα στον Τελικό με Ισπανία.
Καθεμιά ομάδα απ’ όσες αγωνίστηκα, σε Ελλάδα ή εξωτερικό, ήταν για μένα σημαντική, και είμαι υποχρεωμένος να ευχαριστήσω όλους όσοι μου έδωσαν την ευκαιρία να προσφέρω.
Υπήρξαν και άνθρωποι τους οποίους στενοχώρησα, με πράξεις ή λόγια μου. Είναι εγωιστικό, αλλά ζητώ να με συγχωρέσουν ή κατανοήσουν.
Ευχαριστώ τους προπονητές, που συνέβαλαν στην αγωνιστική μου ανέλιξη. Ευχαριστώ τους συμπαίκτες μου. Ευχαριστώ τους φιλάθλους, που με στήριξαν σε όλη αυτή τη διαδρομή. Ευχαριστώ τους εκπροσώπους του Τύπου, οι οποίοι τις περισσότερες φορές υπήρξαν γενναιόδωροι μαζί μου. Ευχαριστώ την οικογένειά μου για την στήριξη διαρκείας. Ευχαριστώ και τον Θεό, διότι με αξίωσε να είμαι γερός και μου έδωσε απλόχερα όλες αυτές τις χαρές, αλλά κυρίως επειδή τα παιδιά μου με είδαν να αγωνίζομαι.
Ένα άλλο ταξίδι στον μαγικό κόσμο του αθλήματος, που όλοι αγαπάμε, θα αρχίσει από το καλοκαίρι του 2016.
