Φιλοξενούμενος στο Man to Man της GBL, ο Μιχάλης Κακιούζης μίλησε για την προπονητική του καριέρα, για το πρωτάθλημα της Greek Basketball League, για τα μπασκετικά του ινδάλματα και φυσικά για τον «Ξανθό» του ελληνικού μπάσκετ, Γιάννη Ιωαννίδη.
Για τη νέα προπονητική πρόκλησή του στην Πρίστινα και τις εμπειρίες στο εξωτερικό: «Θα είναι, ως παίκτης ή προπονητής, η 25η χρονιά μου στο εξωτερικό! Το έχω συνηθίσει, ξέρω ότι είναι δύσκολα, αλλά είναι δουλειά και δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πολλά. Πάντα το έβλεπα σαν πρόκληση, να μάθω την εκάστοτε γλώσσα και δεν νιώθω ότι “τσαλακώνω” τον εαυτό μου στο Κόσοβο».
Για τη μετάβαση από το παρκέ στους πάγκους: «Ποτέ δεν σκέφτηκα να “σκοτώσω” τον παίκτη μέσα μου. Μου άρεσε να παίζω, ακόμη μου αρέσει αλλά τώρα δεν… πάει το χέρι! Ήταν ομαλή μετάβαση και έπεισα τον εαυτό μου να μην περιμένει να κάνουν ό,τι εγώ όταν έπαιζα, να είμαι ανοιχτόμυαλος και να αποδέχομαι κάθε πρόκληση μπροστά μου. Ο πάγκος μού αρέσει περισσότερο από όσο έπαιζα στο peak μου!».
Για το τι θα τον έκανε να γυρίσει στην Ελλάδα: «Δεν έχω θέμα να δουλέψω στην Ελλάδα. Θα μου κέντριζε το ενδιαφέρον η προοπτική, το πλάνο μίας ομάδας, ώστε να εξελιχθούν οι παίκτες κι εγώ μαζί τους. Απλώς δεν έχει τύχει ακόμη…»
Για το επίπεδο της Stoiximan GBL: «Δεν είναι όπως τα προηγούμενα χρόνια. Ξεκάθαρα Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός είναι αρκετές κλάσεις παραπάνω, όμως πολλές ομάδες προσπαθούν να αντιγράψουν και αυτό δεν είναι κακό. Ο Άρης μπήκε σε διαφορετική λογική, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ επενδύουν με δικά τους γήπεδα και οι παίκτες που έρχονται είναι πολύ καλής ποιότητας, κάτι που είχε σταματήσει τα τελευταία 15-20 χρόνια. Ο κόσμος επιστρέφει και πρέπει να υπάρχει συνέπεια από όλους».
Για τη νοοτροπία των νέων: «Δεν θέλω να ισοπεδώνω. Παλιά για να κερδίσεις κάτι έπρεπε να προπονηθείς, να πονέσεις, σε ανοικτά γήπεδα με δύσκολες συνθήκες και τρύπια παπούτσια… Τώρα ξεκινούν και έχουν αυτό το “θέλω” πριν καν παίξουν. Δεν είναι κακό, αλλά δεν ξέρω πώς μπορούν να πιεστούν και να πάνε στο πιο πάνω επίπεδο».
Για την καριέρα του ως παίκτης στο εξωτερικό: «Το εξωτερικό με βοήθησε να εξελιχθώ ως άνθρωπος, να δω άλλους τρόπους προσέγγισης της ζωής, να μπω σε άλλες κουλτούρες… Μπορεί να έγιναν και λάθος επιλογές και να μην “κόλλησε” κάτι σε μία ομάδα, να υπήρξαν προστριβές, όμως θυμάμαι μόνο καλά. Δεν διαγράφω αλλά δεν μένω πίσω και δεν πιστεύω ότι με αδίκησε κάποιος. Όταν δεν έπαιζα καλά, στο 90% κατηγορούσα τον εαυτό μου».
Για τις επιρροές του στο μπάσκετ: «Ο Κούκοτς ήταν το ίνδαλμά μου, όπως και ο Φάνης Χριστοδούλου και γι’ αυτό φορούσα το Νο15. Βλέπαμε Γκάλη και Γιαννάκη και ονειρευόμασταν… Προπονητικά, ήμουν τυχερός γιατί από τους 10-15 κόουτς που δούλεψα, οι οκτώ ήταν τοπ. Ίβκοβιτς, Τζούροβιτς, Ιωαννίδης, Ρεκαλκάτι, Ιβάνοβιτς, Σάκοτα, μου έδωσαν νοοτροπία κυρίως γιουγκοσλαβική, όμως όταν ξεπέρασα το σοκ του να παίξω στην ομάδα που υποστήριζα, την ΑΕΚ, είδα τον “Ξανθό” και ήμουν κάπως: “Εγώ, με τον Ιωαννίδη;”, έλεγα “μακάρι να τον είχα προπονητή” και κάποιοι θα έλεγαν “είσαι ψυχοπαθής”»!
Για το παράπονο και το μάθημα ζωής από τον Ιωαννίδη: «Το μόνο μου πρόβλημα μαζί του υπήρξε όταν ήταν προπονητής της Εθνικής, που θεωρούσα πως έπρεπε να παίζω παραπάνω και πίστευα ότι είχε θέμα… Κανένας κόουτς, όμως, δεν αδικεί κάποιον, γιατί όλοι θέλουν να κερδίσουν. Αυτό σκεφτόταν τότε, αλλά τα μαθήματα ζωής που μου έδωσε και με τη σκληράδα του, είναι ανεξίτηλα. Σε πίεζε τόσο πολύ που κάποιοι συμπαίκτες μου έβαζαν τα κλάματα!. Όμως ήταν δίκαιος, τα έλεγε ωμά και δεν ήθελε να βλέπει… άσπρα πρόσωπα».
Για τη θητεία σε Σιένα και Μπαρτσελόνα: «Στη Σιένα δεν θα μπορούσα να είμαι σε καλύτερο μέρος όταν έφυγα από την Ελλάδα. Μου άρεσε ο τρόπος ζωής, πήραμε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της και βρήκα ηρεμία. Ήθελαν να μείνω, αλλά δεν μπορείς να πεις όχι σε σύλλογό όπως η Μπάρτσα, την οποία υποστήριζα λόγω… Έρικ Καστέλ! Στην “ομάδα σου”, όπως και στην ΑΕΚ, είσαι πιο ευάλωτος στην κριτική, είσαι για τον κόσμο ο φταίχτης και θα πουν το παράπονό τους. ΑΕΚ και Μπαρτσελόνα, ωστόσο, ήταν όνειρο ζωής».
Για τον τίτλο του 2002 με την ΑΕΚ και το «what if?»: «Αν εκείνη η ομάδα είχε μείνει μαζί, πιθανότατα θα κατακτούσαμε την Ευρωλίγκα! Ξεκάθαρα! Η βάση των Ελλήνων παικτών, με Ζήση, Χατζή, Ντικούδη κι εμένα ήταν κάτι που έκανε μετά και ο Παναθηναϊκός».
Για την «πιο Κακιούζης» στιγμή του και την αφοσίωση στην Εθνική: «Η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 2005 με την Εθνική! Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία. Μπορεί να κάνεις μέτρια σεζόν με την ομάδα σου, όμως το να εκπροσωπείς τη χώρα σου και να κερδίζεις έναν τέτοιον τίτλο, είναι το απόλυτο… Ποτέ δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου να κάνει τρεις μήνες διακοπές ή να μην κάνω προπόνηση. Μεγαλώσαμε με το ’87 και το να εκπροσωπώ τη χώρα μου ήταν το απόλυτο όνειρο. Την πρώτη φορά με τη φανέλα της, έβλεπα τη σημαία και προσέχαμε, διπλώναμε και χαϊδεύαμε τα ρούχα!».
Για τις διαφορές πριν από τον τελικό σε Βελιγράδι και Σαϊτάμα: «Όταν κερδίσαμε τη Γαλλία στον ημιτελικό στο Βελιγράδι, ο τελικός ήταν την επόμενη μέρα. Στη Σαϊτάμα ήταν τη μεθεπόμενη. Μεσολαβούσε μία προπόνηση, στην οποία επειδή κερδίσαμε τους Αμερικανούς και δεν κάναμε προπόνηση, γιατί είχε μέσα 5.000 δημοσιογράφους. Δεν θα πω ότι πήραν τα μυαλά μας αέρα, απλώς η ένταση που υπήρχε μετά τη Γαλλία μας έκανε να πούμε “δεν χάνουμε με τίποτα από τη Γερμανία”. Το 2006 ξεφουσκώσαμε, στον τελικό παίξαμε κάκιστα και δεν αξίζαμε να κερδίσουμε. Το παιχνίδι σε σύγκριση με τις Η.Π.Α. ήταν η μέρα με τη νύχτα».
Για το φινάλε του από την Εθνική: «Θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχει γίνει πιο ομαλά… Έγινε χωρίς καμία ένδειξη και μέχρι μία μέρα πριν την ανακοίνωση μιλούσαμε με τον προπονητή για την προετοιμασία. Πικράθηκα γιατί θα ήταν και η τελευταία χρονιά μου. Ήμουν 30-31 ετών, είχε γεννηθεί ο πρώτος γιος μου και ήθελα να κάνω στην άκρη για να παίξουν οι πιο νέοι. Μάλιστα, όταν το είπα στον κόουτς, μου είχε πει “όχι… Γιατί;”».
Για το Ευρωμπάσκετ 2025 στην Κύπρο: «Για τους Κύπριους είναι το αθλητικό γεγονός του αιώνα. Έβλεπα τόσο καιρό ότι είναι σε σωστό δρόμο. Πολλές καλές ομάδες, δύσκολος όμιλος της Εθνικής μας και εκτός Κύπρου, οι υπόλοιπες πέντε μπορούν να είναι στην τετράδα για την επόμενη φάση. Σημασία έχει να παίξεις καλά στο νοκ-άουτ, που θα γίνει σε άλλη χώρα και μεσολαβεί ταξίδι. Οι ομάδες που έχουν κορμό εδώ και 2-3 χρόνια έχουν προβάδισμα σε ένα μικρό πρωτάθλημα. Συχνά το Ευρωμπάσκετ είναι δυσκολότερο από το παγκόσμιο».
Για το καθιερωμένο… «πάμε για μετάλλιο»: «Εγώ είχα πει για το χρυσό επειδή δεν δεχόμουν ποτέ αυτό το “βλέπουμε παιχνίδι με παιχνίδι”. Δεν το μπορώ αυτό! Όταν μία ομάδα αποτελείται από παίκτες της Μπαρτσελόνα, της ΤΣΣΚΑ, του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, του ΝΒΑ, δεν μπορώ να δεχθώ μόνο ότι “πάμε να μπούμε στην 8άδα”. Όταν παίζεις για να πάρεις την Ευρωλίγκα, δεν μπορείς να μην έχεις την ίδια νοοτροπία στην Εθνική. Έλεγα ότι είμαστε πολλοί καλοί παίκτες και πρέπει να βάλουμε τον π…ό μας κάτω και να δουλέψουμε σκληρά. Αυτό που είπα το 2005 ήταν λογική, όχι έπαρση. Έπαρση θα ήταν να πω “έλα μωρέ, ποιοι είναι οι άλλοι;”. Ήξερα τον εαυτό μου και τους συμπαίκτες μου. Δεν μπορώ τη μιζέρια τα safe και πρέπει να σπάσουμε τη φούσκα, να σπάσουμε αυγά για να προχωρήσουμε».
