Τι ψάχνεις;

Μουσείο Εθνικής: Από το Euro 2004 στα Χανιά με πάσα Νικολούδη και Γαλάκου

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Περπατώντας στα στενά των Χανιών, μια μικρή γωνιά που ανασαίνει Ελλάδα τραβά εύκολα την προσοχή σου. Ένα μικρό μουσείο, φτιαγμένο με αγάπη κρατά ζωντανές τις μνήμες του ελληνικού και όχι μόνο ποδοσφαίρου. Η λάμψη του τροπαίου του Euro 2004 στη βιτρίνα οδηγεί αβίαστα τα βήματα σου στην πόρτα.

Μπαίνοντας στο Μουσείο της Εθνικής Ομάδας στα Χανιά, η πρώτη εικόνα που αντικρίζεις είναι η φανέλα των νέων παιδιών του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Του Κουλιεράκη, του Καρέτσα, του Τζόλη του Τζολάκη. Στρέφοντας το βλέμμα λίγο πιο μέσα οι φανέλες των Μαραντόνα, Πελέ, Μπεκενμπάουρ, Ζιντάν, Κρόιφ σου προκαλούν δέος. Κάθε βήμα μυρίζει ιστορία.

Η σημαία που οι Έλληνες διεθνείς πανηγύριζαν στα γήπεδα της Πορτογαλίας 21 χρόνια πριν, η φανέλα του Καραγκούνη που είχε βάλει το γκολ στο εναρκτήριο παιχνίδι, του Ζαγοράκη που σήκωσε το τρόπαιο, του Σεϊταρίδη, του Νικοπολίδη, του Δέλλα και των υπολοίπων παιδιών της παρέας του Ότο Ρεχάγκελ. Eκείνη που σε καλεί κοντά της είναι η μπάλα του τελικού, πάνω στην οποία είναι χαραγμένες ακόμη και οι συντεταγμένες του Ντα Λουζ που έγινε το αγαπημένο γήπεδο των Ελλήνων και τους γέμισε με όνειρα.

Στη δεύτερη αίθουσα, το όνομα του Αλκέτα Παναγούλια είναι χαραγμένο. Πώς θα μπορούσε να μην είναι άλλωστε; Ένας άνθρωπος που αγάπησε το ελληνικό ποδόσφαιρο, πριν το αγαπήσουμε όλοι μας και οδήγησε την ομάδα σε δύο τελικές φάσεις. Δεξιά και αριστερά η αίθουσα είναι γεμάτη με φανέλες και αντικείμενα των διεθνών, τοποθετημένη σύμφωνα με τις γραμμές της ελληνικής σημαίας. Φανέλες των νέων παικτών, των παιδιών του 2004 αλλά και των παλιών που τίμησαν τα γαλανόλευκα όπως ο Τάκης Νικολούδης και ο Μάικ Γαλάκος από το μακρινό 1979.

Στην άκρη της αίθουσας συναντάς το λόγο που μπήκες, το τρόπαιο. Αντικρίζοντας το έρχονται στο νου κάθε στιγμή, κάθε προσπάθεια, κάθε γκολ που σε γυρίζουν στο μακρινό 2004, σε εκείνη την ημέρα, την 4η Ιουλίου που οι διεθνείς πέτυχαν έναν άθλο, κατάφεραν να πάνε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και να κατακτήσουν την κούπα που έμοιαζε μέχρι τότε όνειρο απατηλό. Παίρνοντας το στα χέρια σου, η συγκίνηση είναι βέβαιη και νιώθεις και εσύ κομμάτι εκείνης της Εθνικής του Ότο Ρεχάγκελ.

Το πάθος για τα γαλανόλευκα που γεννήθηκε από εκείνον τον άθλο οδήγησε τον κ. Νίκο Φλέκκα να δημιουργήσει το Μουσείο αυτό. Το metrosport.gr βρέθηκε στα Χανιά, μίλησε μαζί του και με τον γιο του, Δημήτρη, οι οποίοι μας έκαναν ξενάγηση σπιθαμή προς σπιθαμή στο Μουσείο και μας διηγήθηκαν ιστορίες από τα ταξίδια τους με την γαλανόλευκη, μας έδειξε φανέλες πολύτιμες και αναλλοίωτες στο χώρο. Παράλληλα, ξετύλιξαν το κουβάρι της ιστορίας του Μουσείου, μας εκμυστηρεύτηκαν πως κατάφεραν να βρουν τόσα αντικείμενα αλλά και τη φανέλα που θέλουν σαν τρελοί να αποκτήσουν γιατί λείπει από τη συλλογή.

«Έτσι άρχισε το μουσείο…»

Πώς άρχισε η δημιουργία του Μουσείου;

«Όλο αυτό είναι δημιούργημα αγάπης. Ξαφνικά το 2007 πήρα μια φανέλα και πέντε χρόνια μετά αφού είχα συλλέξει κάποια πράγματα, αποφάσισα να προχωρήσω στη δημιουργία του Μουσείου. Άρχισα το 2012 με 200 εκθέματα μόνο της Ελλάδας και μετά από 13 χρόνια φτάνουμε στο σήμερα, όπου το Μουσείο έχει πάνω από 4.000 εκθέματα και 500 φανέλες από άλλες εθνικές ομάδες και συλλόγους της Ευρώπης.

Την προσπάθεια αυτή τη συνεχίζω και προσπαθώ για το καλύτερο δυνατό. Εξάλλου, θα μείνει και για τις επόμενες γενιές. Είμαστε Έλληνες και το Μουσείο αυτό συμβολίζει το «Περήφανοι σαν Έλληνες». Το 2004 η μικρή Ελλάδα ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης ας μην το ξεχνάμε!

Δεν το έχτισα εγώ. Έγινε με βοήθεια των διεθνών που μου δίνουν αυτά που έχουν μαζέψει για το Μουσείο. Δίνουν ότι μπορείς να φανταστείς. Υπάρχουν και φυσικά φανέλες που δεν έχουμε ακόμη. Δεν είναι εύκολο να σου δώσει ο άλλος τη φανέλα του. Υπάρχουν παίκτες, όμως, που θέλουν η φανέλα τους να είναι κάπου στην ιστορία και μας βοηθάνε με ό,τι βρίσκουν.

Ποιο είναι το feedback από τον κόσμο που επισκέπτεται το μουσείο;

«Η είσοδος είναι ελεύθερη και όποιος θέλει μπορεί να έρχεται. Είμαστε κάθε μέρα ανοιχτά. Κάθε φορά που μπαίνει ένας επισκέπτης τον ρωτάω από ποια χώρα είναι και αρχικά του δείχνω τις φανέλες της εθνικής ομάδας της χώρας του και μετά τα υπόλοιπα εκθέματα. Παρατηρώ ότι ο κόσμος που έρχεται είναι φανατικός με τους συλλόγους και όχι τόσο με τις εθνικές ομάδες. Αυτό ήταν και μια αιτία που άρχισα να συλλέγω και φανέλες άλλων εθνικών και συλλόγων. Φεύγοντας από το Μουσείο, ξέρω ότι έχουν γνωρίσει την Ελλάδα και την Εθνική μας Ομάδα. Είναι καλό το συναίσθημα που δημιουργείται. Χαίρονται και εκείνοι, χαίρομαι και εγώ».

Η αίθουσα Αλκέτας Παναγούλιας, το εγγόνι που θαύμασε τη «φανέλα του παππού» και τα δάκρυα του Γαλάκου

Γιατί έχετε ονομάσει τη μια από τις δύο αίθουσες «Αλκέτας Παναγούλιας»:

«Η αίθουσα έχει ονομαστεί Αλκέτας Παναγούλιας γιατί ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν ήμουν τυχερός να τον γνωρίσω και η αλήθεια είναι ότι θεωρώ πως είναι προσβολή για εμένα. Είναι ο άνθρωπος που μας οδήγησε δύο φορές σε τελική φάση και δεν τον έχω γνωρίσει».

Ποιο είναι το πιο παλιό αντικείμενο του μουσείου;

«Η φανέλα του Νικολούδη είναι η πιο ιστορική φανέλα που έχω. Είναι από το 1979, όπου στο παιχνίδι με τη Σοβιετική Ένωση βάζει το γκολ και από εκεί ξεκινάει η ιστορία της Ελλάδος. Η Ελλάδα προκρίνεται για πρώτη φορά στην Ιταλία. Φαντάσου ότι έχουν περάσει 46 χρόνια από τότε. Ο Τάκης ο Νικολούδης μου έδωσε τη φανέλα που ξεκινάει η ιστορία της εθνικής. Έχουν έρθει τα εγγόνια του και μόλις την είδα φώναζαν η φανέλα του παππού ήταν φανταστική στιγμή».

Ποιο είναι το πιο πολύτιμο αντικείμενο στο μουσείο; Το «καμάρι» σας;

«Φυσικά, το τρόπαιο του μεγάλου τελικού. Είναι απίστευτο να το βλέπεις και ο κόσμος χαίρεται. Φυσικά, η μπάλα του τελικού με την Πορτογαλία που γράφει πάνω ακόμη και τις συντεταγμένες του γηπέδου. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα βρω την μπάλα του τελικού. Όταν την έπιασε ο Χαριστέας να την υπογράψει, έτρεμαν τα χέρια του. Η φανέλα του Στέλιου, του Καραγκούνη από το εναρκτήριο παιχνίδι στα γήπεδα της Πορτογαλίας, του Μήτρογλου που βάζει τα γκολ με τη Ρουμανία και του Παυλίδη που σκόραρε μέσα στην Αγγλία, η φανέλα του Γκέκα από το παιχνίδι με την Κόστα Ρίκα. Είναι τόσα πολλά και το καθένα έχει την ιστορία του. Είναι τα μωρά μου».

Και του Μάικ Γαλάκου, που ομολογώ δεν περίμενα να δω...

«Ο Μάικ ο Γαλάκος μου έδωσε τη φανέλα στην Αθήνα και μετά ήρθε στη Κρήτη στα Χανιά είδε τη φανέλα του και άρχισε να κλαίει. Καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι; Είχε μόνο μια φανέλα, την πήρε από το σπίτι και στην έδωσε. Πηγαίνει δίπλα και κλαίει. Είναι μια φανέλα από το 1980».

Ξεχωριστή θέση στο μουσείο έχει και η Εθνική Ομάδα Γυναικών…

«Αλίμονο αν δεν είχε! Έχουμε φανέλες και από τα κορίτσια μας. Πρόσφατα, αποκτήσαμε και τη νέα φανέλα της Βεατρίκης Σαρρή υπογεγραμμένη. Είμαστε περήφανοι για τα κορίτσια μας και σαν Χανιώτες ακόμη περισσότερο γιατί έχουμε την τύχη να βλέπουμε παιδιά μας στην ομάδα. Κουλιεράκης, Δαμανάκης, Τζολάκης και η Βεατρίκη. Έχουμε και έναν ακόμη που δεν το ήξερα ότι έχει καταγωγή από την Κρήτη, τον Γαλανόπουλο, η μαμά του οποίου είναι από τα Χανιά.

Kαι για να σε προλάβω (γέλια). Έχουμε και φανέλες από το μπάσκετ. Έπαιζα μπάσκετ όταν ήμουν νέος στην Α’ Εθνική με τη Λάρισα και ο πρώτος προπονητής μου ήταν ο Ιωαννίδης και μετά ο Αλεξανδρής. Έχω φανέλες του Αντετοκούνμπο, του Γιαννάκη, του Γκάλη, του Παπανικολάου».

Από τον Γκάλη στον Μπεκενμπάουερ και τον Ζιντάν

Και φανέλες από μεγάλους θρύλους του παγκοσμίου ποδοσφαίρου… Ζήλεψα του Πελέ και του Μπεκενμπάουερ

«Ναι, στο Μουσείο έχουμε φανέλες των Πελέ, Μαραντόνα, Κρόιφ, Μπεκενμπάουερ, Ζιντάν, Πλατινί, Ροναλντίνιο, Σιρέα, Ενρίκε, Γκουαρδιόλα και σίγουρα κάποιον θα ξεχνάω».

Γιατί αποφασίσατε να προσθέσετε στη συλλογή σας και φανέλες άλλων εθνικών, παικτών και συλλόγων;

«Για λόγους σεβασμούς. Το Μουσείο έχει γίνει πλέον διεθνής καθώς το 80% των επισκεπτών είναι ξένοι. Τρελαίνονται όταν έρχονται εδώ και βλέπουμε την έκπληξη και τον θαυμασμό τους που έχουμε φανέλες που δεν φανταζόταν κανείς ότι θα βρει. Το αίσθημα που παίρνω από τον κόσμο είναι πανέμορφο. Νιώθω τυχερός».

Η λευκή φανέλα του Χαριστέα

Υπάρχει κάποιο αντικείμενο που λείπει; Που θέλετε σαν τρελός να το αποκτήσετε;

«Θέλω τη λευκή φανέλα του Χαριστέα με την οποία έβαλε και τα τρία γκολ της Εθνικής στο Euro του 2004. Έχω την μπλε μόνο. Τη θέλω αυτή τη φανέλα».

Πώς θα περιγράφατε με μια λέξη το μουσείο;

«Το σπίτι μου. Όπως είπα είναι και για τις επόμενες γενιές. Ούτε εγώ ποτέ το περίμενα ότι θα καταφέρω να φτιάξω το Μουσείο της Εθνικής δεν το φανταζόμουν. Έχω μιλήσει και με τον κ. Γκαγκάτση και του είπα όποτε πάρει την απόφαση, όποτε το θελήσει να προχωρήσουμε σε συνεργασία στη δημιουργία του Μουσείο της Εθνικής σε έναν άλλον μεγαλύτερο χώρο. Είμαστε τυχεροί που έχει αναλάβει πρόεδρος της Ομοσπονδίας και πιστεύω ότι θα γίνουν όλα καλύτερα σιγά σιγά».

O Γαλανόλευκος Φάρος, το τετράπτυχο επιτυχίας της Εθνικής και η ομοσπονδία που την έχει αγκαλιάσει

Πώς άρχισε όλη αυτή η αγάπη για την Εθνική μας Ομάδα;

«Το πάθος μου με την Εθνική Ομάδα άρχισε από την Πορτογαλία. Βρέθηκα εκεί για 35 ημέρες και έζησα το απόλυτο όνειρο. Να φανταστείς τότε ο Στέλιος Γιαννακόπουλος είπε ότι πάμε για ένα παιχνίδι και η αλήθεια είναι ότι για ένα παιχνίδι πήγαμε όλοι. Ξαφνικά τους είδαμε να κερδίζουν στην πρεμιέρα, να παλεύουν κόντρα στους Ισπανούς και μετά η ήττα από τη Ρωσία ήταν τόσο γλυκιά που μας οδήγησε στο ματς με τη Γαλλία. Στα 15 λεπτά της παράτασης είδαμε μια καταπληκτική, μια μαγική Εθνική και για μένα τα καλύτερα λεπτά που έχω δει ποτέ από αυτή την ομάδα. Το γκολ του Δέλλα μετά κόντρα στην Τσεχία και ο μεγάλος τελικός μού γέννησαν ένα μεγάλο πάθος. Ζήσαμε ένα όνειρο που έγινε πάθος».

Ο Φάρος πότε δημιουργήθηκε; Ποια η διαφορά του;

«Ο Φάρος δημιουργήθηκε το 2002 ως χανιώτικος σύλλογος, το 2008 έγινε πανελλήνιος και το 2012 έγινε παγκόσμιος. Είμαστε σε όλα τα μέρη της γης, παρακολουθούμε κάθε αγώνα και χειροκροτούμε σε ήττα και νίκη. Είμαστε ένας σύλλογος από οικογενειάρχες, χειροκροτούμε τους αντιπάλους και τους παίκτες μας σε κάθε ήττα και νίκη. Θα πρέπει να είμαστε ο 12ος παίκτης και σε νίκη και σε ήττα. Ακόμη και όταν χάσαμε από τα Φερόε τους χειροκροτήσαμε και τους είπαμε πάμε παρακάτω. Είμαστε κάτι διαφορετικό γιατί δε θα βρίσουμε, θα χειροκροτήσουμε. Έχουμε μάθει να χειροκροτάμε. Πρέπει να είμαστε περήφανοι για την πατρίδα μας. Αυτή η μικρή χώρα έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δεν είναι μικρό αυτό το πράγμα».

Ποιο ήταν το πρώτο σας ταξίδι με την Εθνική;

«Το πρώτο μου ταξίδι ήταν στο παιχνίδι στη Σαραγόσα, έχω και το εισιτήριο ακόμη από τότε. Αυτή η νίκη μας οδήγησε στο Euro 2004. Κερδίσαμε την Ισπανία, ακολούθησαν δυο παιχνίδια στη Λεωφόρο με Ουκρανία και Ιρλανδία, προκριθήκαμε στο Euro 2004 και μετά γράψαμε ιστορία».

Ποιο είναι το επόμενο όνειρο σας για την Εθνική;

«Το όνειρο, πλέον, είναι να πάμε στο Παγκόσμιο του 2026 γιατί μετράμε πολλές πίκρες τα τελευταία χρόνια. Δεν θα σταθώ στο χαμένο πέναλτι με την Κόστα Ρίκα αλλά στον αποκλεισμό από τη Γεωργία. Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι όπως και η ζωή. Έχει τις ήττες και τις νίκες. Συνεχίζουμε και πιστεύω θα βρεθούμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Εξάλλου, έχουμε ένα τετράπτυχο επιτυχίας.

Η Ομοσπονδία στηρίζει την Εθνική, την έχει αγκαλιάσει. Η πρώτη κίνηση του Μάκη Γκαγκάτση ήταν να φέρει τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς ως προπονητή και η δεύτερη να οργανώσει και να φτιάξει ένα προπονητικό κέντρο για την ομάδα. Μέχρι τώρα ήμασταν τσιγγάνοι. Επιπλέον, επιλέχθηκαν καλοί διευθυντές όπως οι Δημήτρης Σαλπιγγίδης και Βασίλης Τοροσίδη ενώ και η Εθνική έχει αλλάξει. Η ομάδα είχε κυρίως αμυντική προσέγγιση αλλά πλέον, με τον Γιοβάνοβιτς έχει γίνει νεανική και επιθετική. Βλέπουμε την Εθνική να παίζει επιθετικά και να βάζει γκολ. Τέσσερα βάλαμε σε κάθε παιχνίδι στο Παγκρήτιο.

Το τέταρτο στοιχείο, φυσικά, είναι οι φίλαθλοι που έρχονται από πολλά σημεία του χάρτη για να παρακολουθήσουν την Εθνική. Γινόμαστε ένα, μια φωνή και ένας δυνατός 12ος παίκτης. Η εικόνα της Εθνικής δημιουργεί και νέους φιλάθλους που μαθαίνουν να βάζουν πρώτα την Εθνική και μετά τις άλλες ομάδες. Είναι σημαντικό αυτό. Αρχίζουμε να το κερδίσουμε αυτό».

Παρακάτω μπορείτε να δείτε φωτογραφικό υλικό από το Μουσείο της Εθνικής Ελλάδος στα Χανιά